Ik neem geen ontbijt en loop aan met alleen een slok water. Kan best voor een klein stukje. Ik volg de Camino pijlen en kom binnen no time bij een klein barretje dat open is. Café con leche en ik krijg er een stukje cake bij. Ruim voldoende om te lopen.

Een Duits stelletje twijfelt over de te nemen route maar kiest uiteindelijk toch voor de steile variant. Heel smal paadje tussen oude, bemoste muurtjes door. Zo mooi! Als ik boven kom staat er een bankje voor me klaar en daar heb ik eindelijk het lef om het stukje tekst te lezen dat Carla me stuurde. En nee, er komen geen tranen, het is een eye opener. Het doet me goed en als er dan ook nog een Duitser langskomt die verbaasd is dat ik hier al ben en er aan toevoegt: du bis gut…… begin ik best happy aan deze etappe.

Vandaag heb ik tijd genoeg, het is niet ver. Bij de volgende bar neem ik een Kas Limon en geniet van het uitzicht op praia de Estorde. Mooie stille paadjes door het bos en overal doorkijkjes naar iets moois. Ik ontmoet een stel uit Canada, gisteren ook al gezien en de vrouw heeft heel veel last van haar enkel. Die steile afdaling moet vreselijk zijn geweest voor haar.

Bij de poort van San Roque is het eerste uitzicht op de kaap. Hier knipt iedereen foto’s en ja…. Ik ook.
Later, bij een bocht in het pad is het zicht veel duidelijker dus ook hier moet weer ‘geknipt’ worden.
Er zit een Fransman die Engels spreekt (komt niet zo vaak voor) aardige man die heel trots verteld dat hij eerst de Camino del Norte heeft gelopen en nu naar Finisterre gaat. Daar mag je ook best trots op zijn.
Kleine stukjes langs de weg maar ook nog steeds mooie paadjes.
Over het strand richting Finisterre gelopen en dan jaagt Marco Borsato zomaar Ad uit mijn hoofd. Het liedje ‘Voor jou’ levert dan wel de nodige tranen op. Positief gesnuf.

Als ik Finisterre binnen loop heb ik honger en zoek een terras wat niet te druk is. Ensalada mixta en wat zamburina’s. Overgoten met cola (moet nog omhoog lopen naar de kaap) en koffie na, heerlijk!!

Hierna op pad voor de laatste drie en een halve kilometer omhoog. De kaap, het einde van de wereld. Op mijn gemak houd ik nog een korte stop onderweg op een bankje, water en peuk.

Eindelijk boven, eerst naar de rotsen. Het is er hartstikke stil op één maffe Spaanse trien na, die het nodig vindt om nu een telefoongesprek te voeren. Ik zie verschillende mensen boos naar haar kijken en als ze dat in de gaten krijgt stopt ze ermee. Een hele serene rust. Zo anders dan de vorige keren dat ik hier was, toen waren er veel meer mensen en een hoop herrie. Wat is het nu fijn om hier even te zijn. Kan rustig de tocht tot hier overdenken en er is echt RUST. Hoe zalig.

Ik zoek een ander plekje, ja om te roken en zie het stel uit Canada nog even. Dan ga ik maar eens inchecken. Er is een man bij de receptie die zichzelf heel belangrijk vindt (vind ik dus meteen een kwal) en hij dumpt me bij een heel aardig meiske. Ze checkt me in en loopt mee naar de kamer. Dit is echt het kleinste kamertje waar ik ooit geslapen heb maar het uitzicht is fenomenaal. Alleen maar oceaan. Denk dat ik de hele nacht maar wakker blijf en naar buiten ga kijken.
Ik loop meteen mee naar beneden want ze hebben een hoekje op het terras waar je mag roken, hoera!
Ik vraag een flesje water en een glas wijn en daar zit de luxe madam, in een luie stoel met een geweldig uitzicht wijn te drinken.

Douchen en maar eens rond gaan kijken, moet een T-shirt kopen voor Annie, gedaan.
En dan op een bankje in de zon alvast verhaaltje typen.

Wil niet in het hotel eten, kon een blik in het restaurant werpen… ik heb geen man bij me in een driedelig kostuum en ik heb geen jurk in de rugzak. Wordt de bar ernaast. Eerst nog maar een wijntje op het terras en ik zie een geweldige zonsondergang. Naar binnen voor heerlijke mejillones en nog een schaal croquettas. Als toetje koffie met Licor Crema. Topdag in stijl afgesloten.

Vanuit Finisterre, Buenas Noches.
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt