De wekker gezet want ik zou om acht uur ontbijten met Casti. Zij was al naar de pelgrimsmis geweest, da’s nog eens een echte pelgrim. Het is wel gezellig en Javier vertaalt af en toe dus we hoeven niet alles met Google translate te doen. Ze heeft een armbándje voor me gekocht, nu zijn we voor altijd verbonden zegt ze. Hoe lief is dat?

Op pad. Ik weet dat er vandaag een lange steile klim komt maar het begint ook al met klimmen en dalen. Och jaaa.ik zweet als een otter en de eerste bar die ik tegenkom is gesloten, ze zijn op vakantie. Gelijk hebben ze. Dus verder. Ik heb er wel de pas in want ik weet natuurlijk heus wel dat de twee en een halve kilometer klim de nodige tijd zal kosten.
Gelukkig is de bar in Augapesada vóór de klim begint wel open. Kas Limon, lekker. En dan moet ik er toch echt aan geloven. Eerste stukje gaat nog wel maar het wordt steeds steiler, hijgen en puffen. Moet nog meer roken. Er staan wel regelmatig bankjes en daar maak ik dankbaar gebruik van. Holy shit, wat een klim.
Net vóór de top komt iemand me achterop gelopen. Zij is de zoveelste die me voorbij loopt☺️ Suzan uit Bilthoven, leuke spontane vrouw. Ze is gestart in St. Jean, unnen echte pelgrim!
Ze loopt een stukje met me op maar ik zeg dat ze gewoon door moet lopen. Veel te vervelend om op een klim te vertragen en ik kan haar echt niet bijhouden.

Stukje verder in Trasmonte is er een bar waar ik neerplof op het terras. Heerlijk, effe zitten en iets drinken wat koud is.
Volgens het boekje gaat het vanaf nu alleen maar naar beneden maar dat klopt natuurlijk niet. Het gaat wel geleidelijk naar beneden, dat is dan weer fijn voor mijn knieën, ik hoor ze juichen…. maar nog best wel op en af.

Inchecken bij Hostal Mezquita, prima kamer maar eerst op het terras iets drinken, halve meter van mijn stoel mag ik roken maar niet op het terras; zie de logica er niet van in.
Het is ook behoorlijk warm vandaag, blij met het lekkere briesje dat er staat. Douchen en kleren wassen. Ik loop naar een klein parkje met bankjes in de schaduw. Terwijl ik hier zit te typen begint het wel steeds harder te waaien. Er komt een oude mevrouw aan die vraagt (dat denk ik tenminste) of ze erbij mag komen zitten. Ik schuif op zodat ze kan zitten en dan vind ik het altijd zo jammer dat ik geen Spaans spreek. Als ik opsta ziet ze dat ik de telefoon in mijn broekzak laat glijden. Ze wijst naar mijn rits en die doe ik dan maar braaf dicht.

Ergens in een winkeltje koop ik voor één euro en prullerig rugzakje. Morgen gaat de rugzak met de taxi. Het is een lange afstand en ik voel dat mijn rug niet helemaal happy is. Volgens mij is het een goed idee, ik moet immers nog langer mee. Kan om half acht hier eten en dat doe ik ook. Wel een paar tentjes gezien waar het misschien beter zal zijn maar ik heb geen zin meer om rond te sjokken.

Dus morgen zonder rugzak op pad en hopen dat het prulding het houdt tot ik er ben.
Vandaag geen gesnuf maar wel heel veel nagedacht. Loslaten en opnieuw beginnen betekent waarschijnlijk ook afscheid nemen maar daar ben ik nog niet helemaal uit.

Vanuit Negreira, Buenas Noches
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt