De dag begon met 1 klein driehoekje kaas en een slok water. Het idee was om een koffie te nemen in een barretje maar ik liep de eerste voorbij, die zat aan de drukke weg. Had ik dat maar niet gedaan want er was verder nog niets open en…. het was nog donker. Het ging meteen omhoog en dat eigenlijk nog steiler dan gewoon steil. Het was afzien, hijgen en puffen.
Als het weer een stukje naar beneden gaat tref ik Stephan uit Duitsland. Hij vindt zelf dat hij heel erg langzaam loopt en dat is ook zo dus loop ik toch door. Het gaat op en af en soms ook erg steil naar beneden; goed voor de knieën. Het is wel heel erg mooi lopen, eucalyptus bos en mooie stille paden. Soms asfalt maar dan bijna zonder auto’s. Oude stenen muurtjes bedekt met mos waar ik mijn hand over laat glijden. Het is bewolkt maat geen regen en de temperatuur is goed.

Ik denk dan dat ik 10 km moet lopen maar AL na 9 km is er een leuke verrassing: ienie mini barretje, alleen voor pelgrims. Hoe leuk is dat. De mevrouw die het soort huisje bemand, ( bevrouwd 😉) is super lief. Ze vraagt of ik een grote of kleine koffie wil maar ik zie een magnetron, vrees het ergste, en kies voor de kleine. De magnetron blijkt voor de melk te zijn en het is heerlijk. Ze heeft ook kleine stukjes brood met ham en kaas, die neem ik twee. Eindelijk ontbijt, zo lekker.

Er komt een Spaans meisje bij me zitten en ze rookt, we hebben een klik natuurlijk. Spreekt alleen maar Spaans dus het gaat via Google translate. Beetje lastig maar Ad zou zeggen: kleinigheidje blijf je houden. Drie Spaanse mannen waarvan er één Engels spreekt komen ook aan. Eerder al een stukje mee opgelopen, gezellig. Het zijn neven van elkaar, da’s mooi, om dit samen te doen. Dat was mijn ontbijt en na één kilometer ben ik in Miño en het is pas net half elf geweest; schiet dus best goed op. Ik volg de pijlen want ik geloof niet dat dit stadje erg bijzonder is, doorlopen.

Zoals gewoonlijk zit het venijn in de staart, het blijft maar klimmen en oma Mujan is nu bekaf.
Ik krijg ook weer een beetje honger en dan staat er ‘zomaar’ een donativo stalletje. Ik koop een banaan en kan weer verder. Ik loop nu even samen met Casti, zo heet het meisje. Later vertelt ze me dat ze 43 is, ik word echt oud.

Iets na twee uur ben ik er en dat is nog niet zo slecht voor dit oud mens. Mijn telefoon is ook tevreden met mijn stappen 😂 Hotel is heel mooi en ik vraag of ik vanavond kan eten, geen zin om nog iets te ondernemen.

Was, douchen en stukje lopen. Alles gesloten en ik heb zin in iets, de hele dag gelopen op 2 stukjes stokbrood en een banaan. Terug naar hotel, heerlijke croquetta’s en een glaasje Albariño.
Stephan komt aan, was verkeerd gelopen dus krijgt hij een kroketje.
Typ alvast een stukje van mijn blog met tussendoor een kroketje. Loop nog even in de hoop een Tabacos te vinden maar dat valt nog niet mee. Casti komt aanlopen en we zitten even op een bankje in de zon. We gaan op zoek naar de Santiagokerk, gevonden. Tijd voor koffie en terug naar het hotel. Om 8 uur kan ik hier eten en daarna wordt het rusten. De man hier in het hotel vroeg of ik het vandaag een zware etappe vond. Nou dat vond ik zeker. Zegt da menneke: morgen is het nog zwaarder. bedankt. Bedankt!!

We zullen het zien, morgen.
Vanuit Betanzos, Buenas Noches.
Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt