Vandaag best laat weg, dacht dat het wel makkelijk zou worden na gisteren....
Ik klim het stadje uit en loop dan een stukje lekker vlak. Tot ik de berg van vandaag zie. Denk eerst nog dat je wel ergens ‘tussendoor’ kan maar nee hoor. 12% omhoog en 18% naar beneden. Ik trek mijn vest maar uit voordat ik begin te klimmen. Laten we zeggen ‘it’s a hell of a climb’ nonde kanonnen wat is het steil. Een Amerikaanse vrouw vindt het nodig om me een hele verhandeling te vertellen over Trump... het zal wil. Ik zeg af en toe yes of no, net wat ze wil horen en ze bekijkt het verder maar. Ik kijk alleen maar naar beneden zodat, hoop ik, mijn hersenen denken dat het vlak is. Nou dat is het echt niet!

Boven vind ik het al prachtig en hierna is het een stukje vlak. Dan lijkt het of het pad stopt en begint de afdaling. Wat ik daar boven zie.... zoveel moois, zoveel eindeloze vlakte. Ik ben klaar, ik kan naar huis (maar dat doe ik niet hoor) Overweldigend is te zacht uitgedrukt, ik heb er geen woorden voor. Ga zelf maar eens kijken. Als je dit ziet kan er geen probleem bestaan dat groot genoeg is om over na te denken. Dus ben ik klaar. Waarom nog nadenken over flutdingen? Want vergeleken met dit is alles klein, nietig, niks. Wat een voorrecht dat ik hier zomaar mag zijn. En dan te bedenken ‘da onzen Adrie’ altijd mee mag.... die moet hier toch ook wel blij mee zijn, of niet dan?

Voorzichtig loop ik naar beneden en dan gaat het verder richting Itero de la Vega. Na ongeveer 9 km hoogste tijd voor koffie en tortilla. Net voor de bar haalt Mark uit Australië me in, praatje en hij loopt door naar zijn herberg in het volgende dorpje. Op het terras tref ik Claus en Katherine uit Duitsland en nog een andere vrouw ( naam vergeten..) als ze opstappen koop ik nog wat water, blikje cola en een koek voor onderweg.

Over de Tierra de Campos naar Boadilla del Camino. Hier drink ik mijn cola (nog lekker koud) Even geen zin in een terras en andere mensen. Nog een kilometer of zes te gaan en het laatste stuk gaat langs het Canal de Castille, vlak!
Toch voel ik de 30km van gisteren in mijn benen en ben ik blij als ik er ben.

Hotel gevonden, douchen en een gin met jus op het terras. Ik loop nog een rondje (moet afkicken hè😜) en eindig op een terras met een glas wijn en lekkere pincho’s. Terug naar mijn hotel om te eten. Als ik op het terras neer plof zit aan het tafeltje naast me een man en we raken in gesprek. Dat is niet zo moeilijk op de Camino, iedereen die een afritsbroek en sandalen draagt is een pelgrim en daar kun je altijd mee kletsen.....
Uiteindelijk eten we samen en hebben een heel mooi gesprek. Mark uit Wales heeft heel wat mee gemaakt.
Afsluiten met koffie en Licor Crema en dan nemen we afscheid. Het zal wel goedkomen met hem.

Ik ga naar mijn kamer, typ het verhaaltje en dan..... SLAPEN.

Liefs, Marian

Geschreven door Marian-wandelt