Vanochtend de wekker nog vroeger dan voorheen, 6.15 uur! Om half 7 stonden de kamelen voor ons klaar. In 2 kleine groepjes gingen we een kamelentocht maken naar de zonsopgang. Met enig gehannes klommen we op de kamelen, die eigenlijk dromedarissen genoemd worden, omdat de Engelsen dat dus bedacht hadden. Hobbelend door het schemer (want achter de bergen was de zon allang op) sjokten de kamelen achter elkaar aan. Tussendoor huppelden 2 jonge kamelen. Een maandje oud.
Op het moment dat de zon boven de bergen uit kwam begon je gelijk de warmte te voelen. Op de tegenoverliggende rotsen zag je de gouden ochtendgloed verschijnen.
Vanaf het ontbijt werden we weer in de jeep gezet en reden we weer naar de bus we kwamen weer langs de oude trein van begin 1900. Het blijkt dat die is achtergelaten en te huren is voor feesten en partijen ....voor 25.000 JOD. (Voor de degene die willen weten hoeveel t is: ongeveer €35.000).
We reden naar Aqaba. Langs het koninklijk paleis, waar het verboden is om te fotograferen. Op een leuke boot, drie verdiepingen, stapten we aan boord. We werden van alle gemakken voorzien, water, thee, chipje en later nog een lunch. Maar bovenal: snorkel spullen! Moawai had natuurlijk de beste boot geregeld voor ons, met de beste bemanning die ons een 'once in a lifetime experiance' kon geven.
Bij het vertrek uit de haven kregen we de boodschap om niet te fotograferen. Links was een koninklijk paleis met tuinen en een koninklijk strand. Rechts was de grens met Israël. En die grens lag op ongeveer 50 meter vanaf waar wij voeren. Eilat lag aan de andere kant van de Rode zee in de zon te baden. Afgelopen nacht hadden we in de woestijn nog wel een paar vliegtuigen in de verte gehoord. Verder was er weinig activiteit waar te nemen. Maar fotograferen was dus gedurende een bepaalde afstand tot deze twee gevoelige plekken verboden. Geen probleem, we zochten een plekje in de zon, of op de brug en begonnen lekker met genieten van t mooie blauwe water en t rustige gangetje waarmee de boot naar één van de twee zeehavens van Jordanië voer. Gelukkig voeren we voor bij de overslag haven. Maar bijna onder de schaduw van een container schip gingen we voor anker. Inmiddels hadden we en sleepje erbij. Een glas- bodem-boot. Een aantal mensen wilden niet snorkelen. De glasbodem boot gaf een mooie uitkomst. Ons eerste contact met t koraal en de vissen. Een leuk voor proefje. Maar t echte werk kwam daarna pas. Na een korte instructie plonsten we een voor een het water in. Best koud eigenlijk. Normaliter zou ik er uren over doen om er doorheen te komen, maar omdat iedereen via een trappetje het water in moest moest ik gewoon opschieten. De 2de keer snorkelen was een sprong vanaf het dek in het water en niet meer via de trap.
Even weer een reminder: met deze snorkelbuizen waar dus geen balletje boven in zat, kon je niet echt mee onder water. Ik zwom te diep en een enorme golf zout water gulpte naar binnen. Even vergeten. Daarna niet meer trouwens.
Ik had de onderwater camera mee van Bianca. Super leuk om daar mee te fotograferen. En super lastig, want die vissen zitten dus nooit stil en zelf blijf je ook bewegen in het water. Dus af en toe was het gewoon klikken op hoop van zegen. De eerste snorkeltour was naar t koraal en de riffen. Super mooi! Op sommige plekken moest je oppassen om niets aan te raken.
De tweede snorkeltour, er waren al diverse mensen die niet meer mee wilden, gingen we met een klein gezelschap nogmaals t water in. Nu opzoek naar een gezonken vliegtuig. Dit is neergelaten speciaal voor duikers. Als snorkelaar zie je de contouren van t schip. Eigenlijk best luguber die ruitjes van de cockpit in de diepte.

Moawai had bedacht dat we, na 4 uur op t water, allemaal (vanaf half 3 tot half 7) in het hotel zouden willen verblijven. Niet dus. Wij wilden Aquba in. Lekker rondslenteren. Moawai reageerde lichtelijk geschokt. Dit was lastig. Want hij wil toch wel heel graag de hele tijd de groep bij elkaar houden. Er zou een Shuttlebus gaan vanaf het hotel naar de binnenstad. Toen dit niet zo meer bleek te zijn ivm te weinig touristen (iets met oorlog en zo) raakte hij een beetje in paniek. Opzich was de oplossing simpel. Moawai zou zo wie zo zelf terug gaan met de bus naar de binnenstad. Dus konden wij mee vonden we. Hij ging zowaar overstag.
Marco besloot om een oude gewoonte maar weer es op te pakken. Bij een vriendelijke kapper stapten we naar binnen. Eigenlijk wilde Marco alleen de baard maar geschoren hebben, maar de kapper vond dat dat niet kon. Dus de haren werden geknipt, de neus en oren met de tondeuse gedaan, daarna de wenkbrauwen en haren op de neus met een draadje geplukt en vervolgens geschoren. Met t verlaten van de baard leek de tijd ook weer terug te gaan; volgens de groepsgenoten leek Marco jaren jonger.
De kapper had een bijzondere manier van knippen. Eerst knipte hij 2 x in het luchtledige en vervolgens een aantal keren in t haar. T ritme klonk als " knip knip knipperdeknip". Naast het gewone knipwerk moest natuurlijk ook de hoofdhuid goed gemasseerd worden. De kapper zelf was zeer beperkt in zijn Engels, maar wilde best een praatje maken. Waar wij vandaan kwamen. Hij kende Holland goed. Mooi land had er zelf ook gewoond. Eerst een jaar in München en daarna in Hamburg. We hebben dit zo gelaten.
Het avondeten was weer met de hele groep. Dit keer op een terras buiten. Ach met een 22 graden is dat goed te doen. Morgen wordt t vast al minder, dan gaan we weer naar Amman terug.

Geschreven door Vakantie2019