Nog ruim 2 maand te gaan voor we vertrekken naar India.
India...we hebben tijd nodig om ons voor te bereiden op de drukte, de geuren, de stank, het andere eten, de viezigheid, de klanken van een taal die we geen betekenis kunnen geven, de gebruiken die voor ons een groot vraagteken zullen vormen, de impact van de nieuwe ervaring, de nieuwe uitdaging. Kortom, over ruim twee maanden gaan we naar een compleet andere deel van de wereld. Voelt weer een beetje als een sprong in het diepe.

Paspoorten, visa en eerste hotelovernachting in Amritsar zijn geregeld.
Nog een heel gepuzzel, zo'n visum aanvragen. Dacht je dat het een kwestie van data invullen was en t nummer van t paspoort....no way. Na diverse pogingen snapte ik dat er de mogelijkheid was om het visum te laten aanvragen...voor een aanzienlijk extra bedrag, dat dan weer wel. Maar aangezien wij weer een low-budget backpackers reis gaan maken ondernam ik nog een vierde poging om het visum zelf aan te vragen.....en uiteindelijk met succes.
Voorlopig hebben we een idee van de reisroute: Vliegen op Delhi en dan gelijk de zelfde dag door naar Amritsar. Daar kunnen we blijven tot 10 januari, omdat op 12-1 in Bikaner de jaarlijkse kamelenmarkt is. Daarna komen de Taj Mahal en Varanesi natuurlijk voor in de reis. Op dit moment is het nog veel puzzelen, kijken wat de beste reismogelijkheden zijn, geadviseerde hotels en andere overnachtingen, activiteiten om te zien en te doen, of juist niet te doen, zoals zwemmen in de Ganges. Boeken en internet napluizen, aantekeningen maken in de reisboeken die mee gaan.

En dan thuis nog alles netjes achterlaten. Thijs die een maand lang alleen zijn eigen boontjes moet zien te doppen (met de nodige backup, dat wel). Dus naast allerlei goedbedoelde adviezen en tips, die de gemiddelde 19-jarige naast zich neerlegt (dus ook Thijs) een voorraad aan diepvries eten maken, zodat hij niet alleen van pizza's en veel te zoute kant en klaar maaltijden hoeft te leven. vrienden en familie regelen die zich met enige regelmaat bekommeren om Thijs, een vinger aan de pols houden, zodat als we thuis komen na een maand, het huis nog een beetje fatsoenlijk overeind staat.