Vanochtend vroeg gewekt met een oproep voor gebed vanuit de moskee. Veel te vroeg, rond 6 uur al. Gelijkertijd was ook de hindoe tempel aan t proberen om volgers te krijgen. Kortom: geen wekker nodig en slapen was even uitgesloten. Nadat dit allemaal een half uurtje doorgegaan was kwam er weer wat rust. We hebben uit geslapen tot 10 uur! Gelukkig wilde de hoteleigenaar zijn keuken nog wel even voor ons open maken en konden we ontbijten.
Mehrangarh fort stond vandaag op het programma. Een mooi fort dat uitrijst boven de stad. Erg hoog, een beste klim....dus een goed excuus voor een riksja.
Het is goed geregeld daar: geen bedelaars of mensen die zich voordoen als een gids. Als je een gids wil, betaal je een bedrag en er komt een Engels sprekende gids met je mee. T leuke daarvan is, dat zo iemand ook wat meer achtergrondinformatie heeft over bijvoorbeeld het hindoeïsme. Meer dan 300 goden en godinnen hebben ze. Onze gids kende ze ook niet allemaal. Af en toe was hij met zijn Indiaase Engels accentje wat lastig te verstaan. Maar hij wist een hoop leuke dingen te vertellen. De maharadja's hadden t zo slecht nog niet, tenminste, als je de dames niet mee rekent, die zaten opgesloten in de boven verdiepingen en konden naar buiten kijken door kleine gaatjes in de ramen. Daarnaast hadden de dames destijds nog een best nadeel: zodra de maharadja overleden was, moest de belangrijkste vrouwen (de maharadja had een stuk of 20/30 vrouwen) zich ook van het leven beroven. Deze "Sati" is pas in 1873 verboden. De morele druk bij de vrouwen om zich mee te verbranden was groot, het was géén verplichting. Ter na gedachtenis aan de vrouwen die wel mee gecremeerd werden met hun man is bij elk fort wat wij tot nu toe gezien hebben een oranje steen met handen afgebeeld.
Rondom het fort was een soort parkje, waar natuurlijk weer heel veel mensen op de foto wilden met ons. Op enig moment kreegmik zelfs een peuter van een jaar of wat in de handen gedrukt om mee op de foto te gaan.
Je had overigens wel een prachtig uitzicht over de blauwe stad. De reden dat men de huizen blauw verft is de zelfde reden als in Staphorst de blauw gekleurde boerderijen: insecten komen minder snel op de kleur blauw af.
Verder op was nog een hindoe tempeltje. We werden uitgenodigd om er even naar binnen te gaan. Gelijk kregen we een rode stip/streepje op ons voorhoofd, dit is een zegen voor voorspoed.

Op het plein bij de klokkentoren dronken we een lassie. Een soort yoghurt drank. Erg lekker en heerlijk verkoelend en dorstlessend. Daarna hadden we weer energie om nog door de bazaar te slenteren. We kwamen bij een winkeltje dat beelden verkocht. We zagen daar een paar prachtige beelden van Ganesh en Shiva. Na enig wikken en wegen kochten we een beeld dat we terplekke ook konden laten verschepen. 18kg is te veel om in de rugzak mee te nemen. Al babbelend kwamen we op Marco's huidige werk uit: kaarsenmakerij. De verkoper van deze winkel wist iemand hier in Jodhpur die kandelaars laat maken en verkoopt. En bereidwillig als de Indiërs zijn, besloot hij gelijk deze man te bellen. Tot onze verbazing stond en kleine 10 minuten later de hoteleigenaar van ons hotel in de winkel. Hij was degene van de kandelaars. Het hotel runnen was een side-buisiness voor hem. Hij wilde ons wel laten zien waar vandaan hij zijn waren verscheepte. Onder andere naar Nederland. We klommen bij hem achter op de scooter en scheurden door de nauwe straatjes en steegjes. T paste allemaal maar net zeg maar, drie volwassenen op een scooter is wat krap. Toeterend en scherpe bochten makend kwamen we bij zijn pakhuis. Ik had eigenlijk niet ingeschat dat we nog op een scooter zouden komen te rijden. Een riksja is confortabeler.
In het pakhuis stond van alles, de Xenos zou er heel blij mee zijn. Ik mocht uitgebreid alles fotograferen. In Nederland maar es bekijken of hier potentieel iets uit voort kan bloeien. Misschien gaat de Tonkerij wel internationaal....

In het hotel zaten we rustig op de rooftop te genieten van de rust en foto's te bekijken, toen de eigenaar en nog een aantal Indiërs aanschoven. Waarschijnlijk omdat de eigenaar Marco als een nieuwe zaken partner zag, kregen we hapjes en drinken aangeboden. Marco zat uitgebreid te praten met een aantal Indiërs over " the dutch mushrooms". En over hoe het werkt hier met de opium. ( Een van de Indiërs aan tafel verbouwde zelf opium,, eigenlijk een soort drugsbaron dus). Op enig moment kwam de warme maaltijd op tafel. Het was de bedoeling dat wij ook aanschoven. We hebben geleerd met de handen te eten. In India eet je uit een bord met ongeveer vier/vijf mensen. De chapati moet door het bord geprut worden, zodat er een (onsmakelijk uitziende) handzame massa ontstaat. De chapati neemt t vocht van de maaltijd op. Met je vingers maak je een bolletje van de prut, en die breng je naar je mond, vervolgens duw je dit bolletje met je duim in je mond. Gelukkig was t niet al te scherp. Wel bijzonder om zo met mensen aan tafel te zitten en mee te eten. Ik had altijd gedacht dat de mensen die met de handen eten, hun handen op één wonderbaarlijke wijze schoon houden. Dat is dus niet zo. De hele hand zit na het eten onder de restjes. Geen wonder dat hindoes zowel vóór als ná het eten de handen wassen.

Geschreven door Vakantie2019