Een reisnacht achter de rug. Als het goed zou zijn zou er niet meer dan dat te vertellen moeten zijn. Maar het begon natuurlijk al met dat wij samen één slaapplek hadden toegewezen gekregen bij gebrek aan meer. Normaliter is één slaapplek genoeg voor 1 persoon en een klein rugzakje. Dat past allemaal net, en kun je slapen. Onze slaapplek was zó gesitueerd dat je maar op een plek fatsoenlijk kon zitten en dan was er nog een goeie meter over om op te liggen. Daarnaast hadden we onze twee dagrugzakjes ook nog. De grote rugzakken konden we onder de slaapplek kwijt. De dagrugzakjes hingen we aan een haak, zodat ze wat in het gangpad hingen.
's Avonds kregen we het linnengoed voor het bed en de dekens. Maar het was nog veel te warm voor de dekens. Dus die hingen we op, tussen onze slaapplek en de deur naar het balkon van de trein. En toen begon te gedoe. Ik had inmiddels een wat kort lontje naar de Indiërs: als je "nee" zegt, denken ze dat daar marge in zit. "Madam, do you want a tuktuk?" "No thank you." Ze zien dit als een uitnodiging om nog zeker 5 minuten mee te lopen en door te zeuren over hoe goedkoop en goed ze zijn. Niet helemaal mijn ding. En in onze coupé zaten naast heel veel Chinezen ook de conducteurs van de trein. Die liepen met erg grote regelmaat door het gangpad naar het balkon. En ze maakten een opmerking over de dekens die ik daar had neer gehangen. Dat kon niet, begreep ik van hem. Ik vriendelijk netjes in het Nederlands waar hij voorstelde dat ik ze dan neer zou leggen. En deed geen poging om ze weg te halen. Dit duurde een paar minuten en toen liet hij het er maar bij zitten. Vervolgens kwam er een andere conducteur die last had van onze rugzakken. Wat ik wel snapte maar ik was niet van plan om op dat moment zijn probleem op te lossen. Die tassen hingen er prima. Uiteindelijk konden ze blijven hangen. Het lastige van de conducteurs was, dat zij gewoon aan t werk waren en dus het licht aan lieten. Terwijl om ons heen alle Chinezen al behoorlijk aan het snurken waren.
Na verloop van tijd ging ik op de ruime meter bed een tijdje slapen en deed Marco een poging om zittend, hangend, ook zijn ogen dicht te doen. Met bijna 2 uur vertraging kwamen we aan op het station van Khajuaro. Zodra we de trein uitstapten stond er gelijk iemand bij de deur met de vraag of wij Wilbrink waren. Ons guesthouse had aangeboden om een tuc-tuc te regelen voor ons. En dat hadden we, met het oog op de verwachte aankomsttijd ook met beide handen aangegrepen. We hadden eigenlijk gedacht dat Khajuaro een grote stad zou zijn, aangezien er naast veel treinen, ook een vliegveld was. Niets bleek minder waar. De weg was goed, redelijk recent geasfalteerd, breed, schoon en lang. De tuc-tuc reed verder, sloeg een zandweggetje in en tufte verder een oud stuk van het dorp door. Aan het einde van het dorp stond ons guesthouse. Het was precies zoals gezongen wordt door Bouwdewijn de Groot ("Nergens heen"). Dit guesthouse stond ook met een kant tegen de landerijen aan en de andere kant in het dorp. Het hele dorp straalt rust uit. Precies wat we nodig hadden na deze niet zo comfortabele nacht. We waren rond 8.30 uur in het hotel en konden gelijk gebruik maken van onze kamer. Dus dat werd eerst even bij slapen.
Tegen de tijd dat we weer een beetje fit waren, vonden we dat het tijd werd om Khajuaro te verkennen. Via het hotel werd er een tuc-tuc voor ons besteld. Er op wachten heeft hier geen enkele zin, want die komen hier niet zomaar. We hadden dezelfde chauffeur als in de ochtend. Hij bracht ons naar de oude stad. En heel, bijna idyllisch stukje stad. Weinig verkeer. Oude huizen. Wat wij in eerste instantie niet helemaal door hadden was dat hij ons wilde rondleiden door de oude stad. Een diepe waterput, oude stallen die nog steeds werden gebruikt om de koeien te laten overnachten (elke ochtend worden de koeien gemolken, dus wel handig als ze op stal staan). Tevens kregen we een kijkje in een school. Deze school was begonnen in 2000 om de kinderen van de arme bevolking onderwijs te geven. Het gebouw bestond uit 2 lokalen voor 28 leerlingen. In 2007 heeft een Nederlands echtpaar hier een aantal donaties kunnen doen en inmiddels zijn er ruim 300 leerlingen. Naast de gewone vakken als Engels, wiskunde, biologie, krijgen ze ook praktische vakken zoals naailessen, kooklessen, reparatie van diverse dingen zoals fietsen etc. Mogelijkheden om in de toekomst niet te hoeven bedelen maar een eigen bestaan kunnen opbouwen.
We wandelden nog een stukje door en gingen daarna met de tuc-tuc nog even naar de nieuwe stad. Ze hadden er zowaar een terrasje waar we een hapje konden eten.
Aangezien het geen grote stad was, waren we na het eten wel klaar hier en besloten om terug te gaan naar ons guesthouse. De straat wemelde van de spelende kinderen. Voor mij dé gelegenheid om mijn camera te pakken. In no-time wilden de kinderen op de foto. Ook de volwassenen wilden graag poseren. Toen we 's avonds nog op het dakterras stonden te kijken naar de zonsondergang, zwaaiden er diverse kinderen die ik gefotografeerd had, naar ons.

Geschreven door Vakantie2019