Om kwart voor 7 liep de wekker af. Het was nog donker. We moesten eerst geld pinnen, daar hadden we gisteren om elf uur geen zin meer in. En het was koud! Nix korte broek en een shirtje aan....spijkerbroek, trui en jas. Een graad of 4 en stevige wind! Tenmiste dat was t om 7 uur. Een uurtje later stond de zon al een stuk hoger en was de temperatuur al gelijk beter.
Een jordanees ontbijtbuffet is wel even wat anders dan gewoon continental. Veel gebakken eten, met vlees, olijven en soms spicy iets erdoor. Bijzondere combinatie.
En dan de eerste groepsbusreis naar Jarash. Een oude Romeinse ruïne in t noorden van het land.
Met zijn allen in de bus. Onze, uitstekend nederlands sprekende gids, Moawai (heeft een jaar Nederlands gestudeerd en toen bouwkunde in Delft) begon zijn verhaal. En dan komt mijn grote allergie naar boven: met zijn allen min of meer verplicht arabische woordjes oefenen, en dat dan zingend.....wat denk je zelf? En dan is er iemand in de groep jarige. Hartstikke leuk, maar moeten we daar collectief " lang zal ze leven" zingen?
T toppunt van mijn nachtmerrie kwam een half uurtje later.....de groepsfoto. Ik heb even niet meegedaan.
Daarna gingen we de site van Jarash bekijken die was prachtig. Een goede beschrijving van Moawai als introductie en vervolgens mochten we helemaal zelfstandig los over de site lopen. De bewegende pilaren waren leuk om te zien: de enorme zuilen zijn zo geconstrueerd dat ze iets kunnen bewegen wat wel handig was want tot begin 1900 kwamen hier nog aardbevingen voor. Een van de plaatselijke verkopers was voorbereid op deze bezienswaardigheid. Hij had een lepel bij zich en het handvat stopte hij in een spleet in de zuil. Als hij tegen de zuil duwde, zag je de lepel bewegen. Vervolgens liet hij zien hoe de souvenirs van zand gemaakt worden. Natuurlijk wilde hij daarna eigenlijk iets verkopen of minimaal een fooi voor de uitgebreide demonstratie van de bewegende pilaren en de uitleg bij een aantal gebeeldhouwde waterwerken (die overigens erg mooi waren), maar wij werden gered door een andere groep toeristen die ons, onbedoeld, konden aflossen.
De lunch was geregeld bij de lokatie van de site. Uitgebreid, dat wel. Maar omdat we met een grote groep waren moesten we bij elkaar zitten, binnen. En dat terwijl het zonnetje net lekker warm begon te worden. In de middag was alleen de wind nog die er voor zorgde dat de trui aan bleef.

Terug was ruim 1,5 uur rijden. Rechts zag je de appartement en flats van Amman, links
stonden heel veel auto's geparkeerd tegen een heuveltje grasvlakten aan, bezaaid met rotsen en stenen. In deze vlakten zaten veel families te genieten van hun vrije dag met een bbq op het open veld. Deels naast de auto, waar dat paste. En anders was t een paar meter lopen, vanaf de in de berm geparkeerde auto naar een lekker plekje voor een vrijdags bbq. ( vluchtstroken of vangrails kennen ze dus niet.)
Ons avondeten was in het hotel gepland. Voor die tijd konden we nog rustig ff geld wisselen en een arabische koffie drinken in de buurt. We hadden iets oponthoud, omdat we in de lift van het hotel vast kwamen te zitten. Ergens tussen de 2de verdieping en de begane grond stopte die er even mee.
Zo'n koffie bestellen bleek nog wel een dingetje. Eerst was ons niet helder of je bij de kassa moest bestellen (ja dus, bleek na 10 minuten wachten aan een tafeltje) en vervolgens had Marco besteld en betaald....en duurde hen nog een kwartier voor de koffie kwam. 2 koffie met drie koekjes (?). En t was t wachten waard.


Lucas heeft slechts één keer de aandacht getrokken, toen hij vanochtend op de site weer ergens naar het toilet moest en de groep weer even kwijt was.

Geschreven door Vakantie2019