De panda is waarschijnlijk officieel de kleinste offroad wagen die er is. Vandaag een flink stuk albanese wegen gereden. Omdat we vanaf het meer van Orhrit naar de kust wilden waren er 2 opties voor ons: of het zelfde stuk terug rijden over Tirana, met de zekerheid van snelle en doorgaande wegen, of een nog onbekend stuk rijden en dan ook flink wat kilometers minder maken. We kozen voor het laatste. Na de afslag van de doorgaande weg kwamen we op een 'doorgaande weg'. Het risico van een doorgaande weg is dat het idd een weg is die doorgaat, maar soms ook niet echt door gaat...óf doorgaat.in een andere vorm. Dat laatste hadden wij dus. De weg ging van een goed geasvalteerde weg sluipend over in een weg met af en toe asfalt. Gelukkig was het niet een heel drukke weg. Eigenlijk hadden we op de hele 60 km ongeveer 20 tegenliggers. De gaten in de weg waren soms wat lastig te zien omdat er vaak water op de weg lag. Zeker in de eerste 10 km was de weg een aantal keren volledig opgebroken in verband met het aanleggen van iets, en moesten we via een zandpad door de berm een slingertje maken. Overigens zou een auto zonder stuurbekrachtiging geen optie zijn hier. Om alle gaten en kuilen in de weg te omzeilen slingerde we slalommend over de weg. Na een 10 km stopte ook het asfalt. Het werd nu een soort steenslag weg. Deels konden we hier zowaar 25 km per uur rijden, maar na een dorpje in de bergen gepasseerd te hebben was ook dat over. We kwamen niet boven de 7 km per uur. De weg was nu echt slecht te noemen. Zand en kuilen. Eigenlijk was dit wat we van af het begin van onze vakantie verwacht hadden van de wegen. Heel langzaam vorderde de weg. Het aftellen op de Tom Tom schoot niet op....68....67....en dat met een wandel tempo gedurende ongeveer een kilometer of 15. Marco was in zijn element. Ik werd vooral gerustgesteld als ik een auto tegemoet zag komen wat geen 4x4 was. Dat betekende dat een gewone Mercedes ook kon rijden waar wij naar toe moesten.
Op enig moment splitste de weg zich in een grind- steenslag weg en een nieuw geasvalteerde weg. In de middle of nowhere. We kozen voor de laatste. Tom Tom adviseerde met repeterende dwangmatigheid om om te draaien. Volgens Tom Tom reden we in het nergens. De wegenkaart kende deze weg ook niet en er was geen internet ontvangst, dus geen herkenning van Google maps. Aan de andere kant, waar zou zo'n relatief nieuwe weg nou helemaal heen gaan. Ondanks dat we geen tegenliggers tegen kwamen besloten we toch om deze bergweg te volgen. Uiteindelijk: verdwalen konden we niet; we wisten amper waar we naar toe gingen, dus alles was goed. En het kwam natuurlijk goed. Na heel veel stijgingen van 10% en even zovele dalingen, een prachtig uitzicht over een enorm stuwmeer zagen we waar de oorspronkelijke steenslag weg op de nieuwe weg aan sloot.
In het begin van onze tocht werden we aangehouden door de politie. In keurig Engels vroeg deze meneer uit welk land we kwamen. Toen hij vroeg waar we naar op weg waren Checkte Marco eerst de plaats van bestemming bij mij. Dit duurde de politie waarschijnlijk te lang. Hij wapperde al dat we door konden rijden. Het feit dat hij nogal verbaasd keek dat wij in ons rode pandaatje deze weg wilden berijden had natuurlijk een alarmbelletje moeten laten rinkelen bij ons. Dat deed t niet. En achteraf gelukkig maar. De tocht was fantastisch. De weg was een geweldige ervaring en af en toe een uitdaging.
Na uren rijden, we hebben Albanië vandaag van oost naar west doorkruist, kwamen we aan bij Vlores. Een haven stad met veel tourisme. Niet echt onze keus, maar met de afgelegde kilometers wel onze eindbestemming voor vandaag. Vlak bij de camping die we zochten was een bedelaar ook duidelijk op de hoogte van het tourisme. Ondanks dat hij geen benen had, wilde hij ons wel staande houden. Dit deed hij door midden op de weg te gaan zitten. Niet heel handig. Ongetwijfeld door schade en schande wijs geworden dat dit de manier voor hem was om aan eten en onderdak te komen, maar niet de manier die ons aansprak om te reageren.

Geschreven door Vakantie2019