Uitgeslapen, in een gewoon comfortabel bed. Wat een luxe. Daarna een aangenaam ontbijtje op het dakterras. Het dakterras is nu, in de winter, wel dicht. De glazen ramen zitten er nu voor. In de zomer is er alleen gaas, zodat de apen niet binnen kunnen komen.
Vanochtend rustig eerst langs de ghats gelopen. Nu even de andere kant op dan gisteren. Eerst kwamen we aan op de "bleek", de plek waar gewassen wordt. Overal grote platte stenen in de rivier waar mannen natte lakens, spijkerbroeken en ander wasgoed wassen. Op die stenen werd de was schoon geslagen en vervolgens op uitgewrongen. Daarna werd de was op de trappen gelegd om te drogen. Met de warme ochtend zon (het was al elf uur) en een lekker briesje was de was zó droog. Jammer alleen als er net een geit of koe langs of er overheen liep. Dat vond men duidelijk minder leuk.
Terwijl we door liepen kwamen we een kleinere verbrandingspit tegen. Hier stonden we een tijdje te kijken hoe de brandstapel langzaam slonk. Een man duwde met een grote bamboestok de restanten van een verbrand lijk nog wat verder in het hete verkoolde hout. Waardoor het allemaal even flink ging roken, onze kant op. Een Indiaas mannetje kwam naar ons toe lopen, met de mededeling dat er geen foto's gemaakt mochten worden daar, maar ik had mijn camera al eerder uit gedaan. Vervolgens begon dit mannetje wat hinderlijk om ons heen te zwermen, in het zeer matige Engels wilde hij ons van alles vertellen. Toen we wat afwerend reageerden zei hij nog dat hij geen gids was en geen geld hoefde. Maar hij liet ons niet echt met rust. Dus besloten we om een stukje verderop te kijken. Dit hielden we weer een kleine 10 minuten vol toen het hinderlijke mannetje ons weer kwam storen. Nu met de mededeling dat toeristen niet langer dan 15 minuten mogen kijken, familie mag er drie uur naar kijken. Gelukkig voor ons zag het hinderlijke mannetje andere toeristen die hij kon entertainen. We konden nu nog even ongestoord verder kijken. Een van de brandstapels was min of meer opgebrand. Een restje van het lichaam wat ze nog vonden werd door een priester in de Ganges gegooit. Daarna liep hij een aantal keren rond de brandstapel met een stenen kruik met Ganges water. Na het laatste rondje draaide hij zijn rug naar de brandstapel en liet de kruik over zijn hoofd achterover zich, op de brandstapel kapot vallen. Daarna liep de priester weg. Vervolgens werden de houten balken die nog niet helemaal verbrand waren in de Ganges gelegd om af te koelen. Ik had op nieuwe brandstapels geen restanten hout gezien, dus misschien werd dit hout nog wel gebruikt voor andere doeleinden. De rest van de brandstapel werd overgoten met water, wat een enorme rook ontwikkeling teweeg bracht, waar wij weer midden in stonden. Een mooi moment om weer verder te gaan. In dit geval, tijd voor een boottochtje van een uur. We pingelen wat en stapten vervolgens in een roeiboot. De roeier begon in eerste instantie te roeien naar de richting waar wij niet heen wilden. Dus hij keerde netjes om. Hij brabbelde wat in het Hindi- Engels. Absoluut onverstaanbaar. Wat we wel begrepen was dat hij er wel 2 uur van wilde maken. Wij wezen dat resoluut van de hand, een uur was genoeg. Dat was voor hem t moment om met een enorm chagrijnig gezicht verder te roeien. Intussen kon ik vanaf het water mooi fotograferen. Toen we bij de lijk verbranding kwamen deed hij in ene moeilijk met het fotograferen. Ik had al wat foto's kunnen nemen met de telelens dus ik deed braaf mijn dop op de lens.
Het volgende dingetje wat de roeier probeerde was te checken of ik filmde (ik had mijn andere camera er even bij gepakt) mogelijk had hij dan namelijk moeilijk gedaan over de eerder afgesproken prijs. In musea rekenen ze namelijk extra voor het filmen. Na drie kwartier gaf hij aan dat t wel mooi was geweest en wilde weer aanleggen. Maar daar waren wij het niet mee eens. Dus hij roeide nog een kwartiertje rond. Helaas zat er geen fooi in voor hem.
Varanassi heeft natuurlijk ook weer geweldige bazaars. Gelijk als je bij de ghats de trappen omhoog gaat kom je op de groente markt. Deze gaat over in een echte bazaar. Weer heerlijk struinen en in de smalle overvolle steegjes. We hebben hier de 2 seconden regel ontdekt. Als je ergens naar kijkt, langer dan 2 seconden ( en wijzen valt daar ook onder) dan weet je zeker dat je minimaal 2 of 3 mannetjes aan je geplakt krijgt die je de beste deals kunnen doen voor de allerbeste producten. Het blijft bijzonder dat als je duidelijk 'nee' zegt ze gewoon door blijven ratelen. Geen sjaal? Dan wel een andere doek. Ook niet? Dan heb je nog niet alle kleuren gezien...en zo blijven die mannen om je heen zwermen als bijen om de honing. Een keer raakte ik echt geïrriteerd. Dat vond zo'n mannetje niet leuk: "niet boos worden, dit is India." En daar had hij natuurlijk wel een punt. Even weer resetten en vervolgens vrolijk door stappen langs alle kleurrijke en geurige winkeltjes. Hoewel de bazaars allemaal wel overeenkomsten hebben, heeft elke bazaar weer zijn eigenschappen sfeer. Dat maakt ook dat t leuk blijft om er doorheen te lopen. En te dwalen, op enig moment waren we weer in steegjes gekomen, die zo dank waren de we er niet door konden, omdat er een koe in stond. Dus via een portiekje dan maar een beetje om de koe heen schuifelen. Die koeien zijn t duidelijk gewend.
Eigenlijk hadden we gepland om nog een avond bootje te nemen, maar dat kwam er niet meer van, tegen de tijd dat we wel wilden gaan, was het al min of meer donker. Dus dan maar tijd om lekker te eten. Weer een Thali. T leuke is dat je nooit precies weet wat je krijgt, tenminste, wij weten t niet. En dat t in elk restaurant weer anders is. En ook deze keer weer lekker!

Geschreven door Vakantie2019