Vandaag begonnen aan de terugweg. Om half 9 hadden we alles in de auto gekregen. Spannend was nog wel even of we gelijk het terrein konden verlaten of dat we weer iemand moesten bellen. Maar t geluk was met ons. We kwamen aanrijden en gelijk ging de slagboom open. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden gaf de tomtom aan dat we niet door Córdoba moesten om richting Madrid te gaan. Na een paar kilometer over een smalle bochtige bergweg gereden te hebben snapten we de keuze van tomtom. We hadden de optie 'snelweg' uitgezet toen we Cadiz hadden verlaten. Dus tomtom wilde ons nu langs mooie binnenweggetjes naar Nederland leiden. Leuk, voor als je een hele week er over wil doen.
De reis verliep eigenlijk vlekkeloos. De hele snelweg door Spanje heen was rustig, zelfs bij Madrid leek het op een zondag, zo rustig. Een klein hobbeltje was dat we vergaten dat we moesten tanken. Dus toen t lampje op het dashboard begon op te lichten werd t echt tijd om een pomp te zoeken.
Het vennijn zat m in de staart. We wilden iets boven Biartiz overnachten. Via het internet een camping opgezocht en het adres ingevoerd. Tegen de tijd dat we daar aankwamwn, rond half 7, was het niets anders dan bos, midden in Les Landes. Dit gebied is zo treurig en saai. Tot overmaat van ramp natuurlijk ook zo van de wereld verlaten dat er geen enkel internet bereik was. En we hadden wel een goede kaart van Frankrijk bij ons, waarop we goed konden zien waar we zaten. Maar daar staan geen campings op. Dus het was nu op goed geluk richting de kust rijden. Met de logische gedachte dat daar altijd veel campings zijn. En ja hoor. Na een paar kilometer kwamen we een bordje tegen van een camping. Ik weet niet wanneer het seizoen hier afgelopen is, maar deze camping zag er uit alsof die al weken, maanden dicht was. De receptie was dicht en donker. Binnen in de receptie was alles met doeken afgedekt. Hoewel er wel mensen in en uit reden door de slagboom was er niemand ook maar genegen om ons te woord te staan. Waarschijnlijk waren er alleen maar 'vaste' camping gasten die gebruik konden maken van deze mogelijkheid. Voor ons zat er weinig ander op om deze wat desolate plek te verlaten. Gelukkig vonden we een andere, wat aftandse camping met een erg onvriendelijke receptionist die duidelijk wachtte op de tijd dat hij naar huis mocht. Op mijn vraag of hij Engels sprak was zijn antwoord : non. En dat was echt zijn beste Engels. Ik kreeg een formulier ondermijn neus geschoven met een verbale begeleiding in, ongetwijfeld een zuid frans dialect. Maar ik kon er toch al niets van verstaandus ik probeerde de tekst te ontcijferen. Iets met naam en adres. Daar kon ik wat mee. Voor ik weer allerlei vragen zou krijgen alles maar ingevuld. Behalve het land waar ik vandaan kom. Maar, toe, ik had Klarenbeek vermeld op het formulier, dus hij had kunnen weten dat ik uit Nederland kom. Vervolgens hoorde ik nog de klanken auto, tijd, gesloten.. Dus ik gaf aan dat wij nog buiten het terrein een hapje gingen eten.Hier was wel een eetgelegenheid, maar die was dicht natuurlijk. Ik maakt hem duidelijk dat we misschien wel met de auto van het terrein af wilden. Dit leverde me een frons en een diepe zucht op. Hij moest nu namelijk opstaan om me een kaartje te geven waarmee ik na 20 uur (dan was de receptie dicht) door de slagboom kon. Uiteindelijk gingen we gewoon lopend het dorp in en bleef de auto naast de tent staan.
Het was een echte franse camping met een grote jeu de boulle plaats, waar duidelijk intensief gebruik van gemaakt werd. Het was echt een "ons-kent-ons" camping. En ons kenden ze duidelijk niet. Toen ik bij het petanque even stond te kijken werd ik aangestaard, of eindelijk beter: weggekeken.
Wij besloten om naar de plaatselijke pizzeria te gaan. Het dorp lag er stil en verlaten bij. Alle verhuur huisjes, en dat was denk ik ongeveer 2/3 van het dorp, was dicht en donker.
Aangekomen bij de pizzeria kregen we onomwonden te horen dat we de pizza meegenomen kon worden of dat we m buiten konden opeten. Even voor het plaatje: het was 17 graden, nat en vochtig en we zaten gisteren nog in Córdoba in de 34 graden. We hadden het dus koud. Géén pizza dus. Even verderop was een snackbar. Die had ook pizza's op het menu staan. Maar die werden nu niet verkocht. Dan maar een hamburger. Na al 2 dagen geen warme maaltijd meer gehad te hebben (op de camping in Córdoba bleek het restaurant alleen open te zijn voor drank, en de camping lag veel te ver weg om 'even' ergens een hapje te eten dus hebben we daar de restje soepstengels en zo opgegeten) was een hamburger welkom. Met patat en een biertje.... Dat was wel extra, want zat niet standaard in het menu. 2 burgers, patat en 2 biertjes voor bijna 28 euro... Het was weer even wennen aan de franse prijzen. Toen ik een glas vroeg bij mijn biertje, vertelde de serveerster dat ze daar een euro extra voor moest. rekene.n. Dat werd m niet dus. De maaltijd was wel erg lekker. En we konden hier binnen zitten, dus wat warmer. Met een half uurtje gingen we weer naar de camping. Dat wil zeggen, dat was de bedoeling. Maar we wisten beiden niet meer waar we vandaan waren gekomen. En hoewel de afstand, 800 meter naar de camping niet veel is, is het wel heel erg zoeken als je in het half duister geen idee meer hebt waar je vandaan bent gekomen. De naam van de camping hadden we natuurlijk ook niet onthouden. Dus we dwaalden een beetje rond. Met wat googelen vond ik binnen een straal van 800 meter één camping. Jippie, de onze.

Geschreven door Vakantie2019