Regen vanochtend. Tevens natuurlijk de verklaring voor het groene landschap om ons heen. Maar wij hadden weinig last van de regen want we stonden onder een enorme denneboom.
De bergen aan de overkant zaten voor t grootste deel in de bewolking verstopt toen we vertrokken. Nadat we door de Brennerpas waren gereden zaten we weer vol in de zon. Overigens had ik altijd een heel mooi beeld van de Brennerpas: met de vlam in de pijp door mooi spectaculair landschap, bergweggetjes en zo, Marco had eigenlijk wel ergens St Bernhard honden verwacht met een vaatje rum om de nek, die allemaal gestrande reizigers zouden redden, ploeterend door de sneeuw. Een beetje een desillusie. Niets van dat alles. De Brennerpas is een drie baans weg, waar je afwisselend 100, 80 of maar 60 km mag rijden. Nix vlammende pijpen op rokende vrachtwagens. Gezapig omhoog kruipend verkeer en alle auto's met caravan (en dat waren er best veel) waren Nederlanders.
Het landschap was daarentegen absoluut de moeite waard. Enorme bergen waar lange bruggen tegen aan geplakt zijn waar het vele (vracht) verkeer overheen reed.

Over de Alpen heen kwamen we in de Povlakte terrecht en uiteindelijk bij Venetië. Zodra de tent op de camping stond wilden we zeker weten dat we zaterdag bij de goede terminal van de veerboot naar Griekenland zouden wachten. We zijn duidelijk niet echt gewend aan dit soort geplande situaties in de vakantie. Eigenlijk hadden we gewoon de boot willen nemen als het ons uit zou komen, maar daar doen deze maatschappijen natuurlijk niet aan. Alles gepland van te voren. Niet altijd ons ding als het op vakantie aankomt. Hoewel we nu wel ons volledige bestek, servies etc etc mee hebben. Tenminste....tot nu toe nog niets gemist. Maar vandaag was een makkie omdat we een camping met gebruik van keuken hadden. Inclusief een magnetron. Vanavond dus magnetron maaltijden klaargemaakt.

Na het opzetten van de tent was het zoeken naar de plek waar de haven zou zijn. 2 opties hadden we. Eentje op 4 km van de camping en eentje bij het oude centrum van Venetië zo'n 20 km verderop. We besloten te kijken bij de dichtstbijzijnde mogelijkheid. Via een desolaat industrie terrein, langs de petrochemische industrie en enorme graan silo's, verlaten en ontmantelde gebouwen zagen we, na veel kuilen en enorme hobbels in de weg ontweken te hebben, de boot terminal. Mèt de goede naam van de maatschappij, Anek, waar wij zaterdag mee varen. Kortom: met een gerust hart konden we naar de supermarkt om ons avondeten te kopen en een biertje op de camping te verorberen.

We zitten inmiddels al aardig in de vakantie modus: voor de tent, rood wijntje in een zwoele avond met krekels op de achtergrond.

Geschreven door Vakantie2019