Vandaag een wat langere tocht in de planning. Naar Berat. De stad met de duizend ramen. Het bleek een redelijk tot goede weg te zijn daarheen. Dan heb ik het over het asfalt en zo. Niet over de andere weggebruikers. Het lijkt erop dat in Albanië verkeersborden en andere verkeers tekens, zoals strepen en pijlen op de weg er alleen maar staan als een suggestie. Zo van: als je het even niet meer weet dan zou je de snelheid van zo'n 40 (of 60) km kunnen aanhouden. Of: bij twijfel, er is hier een dubbele ononderbroken steep op de weg, dus inhalen hoeft niet. Maar het is maar een ideetje. Je mag ook zelf interpreteren wat je goeddunkt.
Gelukkig zijn de albanieërs erg initiatief rijk. Ze bepalen zelf welke snelheid hun passend is en of ze willen inhalen. Overigens is stoppen voor een zebrapad wel iets dat ze echt niet kennen. Wij stopten in een stadje voor een zebrapad. Er stond een vrouw te wachten om over te steken. Maar het feit dat wij stopten was voor haar geen enkel signaal dat zij over kon steken. En de auto achter ons vond t ook echt te bizar voor woorden om zomaar te stoppen. Hoewel ze erg bescheiden zijn met het toeteren duwde de automobilist achter ons toch eventjes op de claxon.
Ook het gebruik van knipperlichten is niet heel gangbaar. Die gebruik je als je wilt gaan stilstaan of gewoon wilt parkeren. En dan maakt t niet uit of er al andere auto's staan op een parkeerplaats. Zolang er nog maar één auto langs kan, mag je gewoon stilstaan. Dubbel parkeren is eigenlijk standaard.
Elders zagen we een hoop zwaailichten. Dus we waren Allert op wat zou komen. Dit bleek slechts een reclame bord te zijn. Blijkbaar mag je in Albanië dus ook zwaailichten gebruiken om de aandacht te trekken voor je winkel.
We namen een kleine omweg via Fier. En niet vanwege deze stad, maar omdat hier vlakbij een erg mooie opgravingen zou zijn. Ook weer Romeins, Grieks, Byzantijnse. Het rijden door Fier was ook weer een uitdaging. Er wordt eigenlijk amper getoeterd. Maar men rijd gewoon rustig door tot je vast staat. En dan wacht je weer tot je verder kan. Verkeer van rechts heeft niet per definitie voorrang.
De site lag redelijk van de bewoonde wereld. Een smal weggetje en af en toe een bord gaf de goede weg aan. Je kon ook gelukkig geen andere richting op. Wij waren om half 12 de 6 de auto op het hele grote, zonovergoten parkeerterrein. Om naar de entree te lopen moesten we eerst een slagboom passeren. Daar had men speciaal een mannetje voor gepost, die de boom open en dicht kon doen. Overigens was er genoeg ruimte om er langs te lopen en had t mannetje kunnen blijven zitten. Het kerkje was erg fraai, met mozaïeken en fresco's, die wonderbaarlijk goed de communistische tijd waren doorgekomen. In het Byzantijnse kerkje er tegenover zat een priester, het heiligdom rustig te bekijken. Deze priester heeft er dus een levensdoel van gemaakt om hier te zijn en mensen te woord te staan. Hij leek wat op Karel, stevig postuur, grijs haar met baard en een uitstraling van: doe maar rustig aan, komt wel goed.
De site zelf viel wat tegen. Deels omdat we amper goed konden vinden op de plattegrond die we hadden gekregen waar we waren, en deels omdat we ons er aan ergerden dat de opgravingen waar de Fransen aan mee gewerkt hadden alleen een tekst in t Albanees en Frans er bij hadden gezet. Alle andere opgravingen werd ook in t Duits en Engels een uitleg gegeven. Met een paar uur stapten we onze kokende auto in om naar Berat te rijden.
Bij de camping aangekomen konden we een plekje onder de limoen en granaatappel boom innemen. Helaas nog niet hele grote bomen, dus maar beperkt schaduw. Maar wel erg leuk zo onder het lokale fruit. Achter ons de rijpe druiven .
Tijdens het opzetten van de tent kwam de eigenaresse met een schaaltje vers fruit aan. Deels van eigen tuin. Zo lekker! Nu pas merkten we dat we echt last hadden van de warmte.
We bleven een paar uur op ons plekje zitten, beetje bijkomen. Na een douche moesten we de stad nog in om water en eten te halen. Echt zin om te koken hadden we niet. Dus het werd een bamisoepje met brood. Uitstekende maaltijd voor een dagje.

Geschreven door Vakantie2019