Op sommige plekken kom je mensen tegen die je eigenlijk nooit tegen had willen komen. Zo ook op onze dakterras- camping. Naast ons stonden er inmiddels 3 andere tenten. Echter er waren 5 plekken bezet. De "zuchtende Madonna" sliep niet in een tent op het terras, maar gewoon op de kunstgras ondergrond.
Op de begane grond, waar de keuken was de campers stonden en ook een paar lange eettafels stonden waar iedereen gebruik van kon maken zodat je makkelijk even kon zitten en wat eten of drinken.
De Zuchtende Madonna zat erg veel beneden aan de tafel. Deze dame was een type waar je al moe van wordt als je naar haar kijkt. Ze bewoog alsof de hele wereld op haar schouders ruste en mee getorst moest worden als ze zich ook maar iets verplaatste. Bij elke beweging die ze deed hoorde je haar zuchten. En haar bewegingen bestonden vooral uit het oppakken en neerleggen van haar mobiel. Het zuchten klonk zonder uitzondering klagend. Normaliter zou je geërgerd aan je partner vragen wat er was, en anders ff je mond houden. In deze situatie was de enige optie negeren...dat koste moeite. Maar gelukkig was vandaag de laatste dag op onze V&D camping. Dus we konden de Zuchtende Madonna laten voor wat ze was.
We wilden vandaag naar Gjirokaster. De geboorteplaats van Enver Hoxha. En een stad met veel historie. Om in Gjirokaster te komen hadden we verschillende hulpmiddelen. De TomTom was een week voor de vakantie helemaal bijgewerkt, we hadden ouderwetse kaarten èn Google maps op de mobiel. Dus er kon ons niets gebeuren.
Nou.... De albanese wegen waren dus in t echt compleet anders dan op de kaarten, hoewel we een wegen kaart hadden van 2022 bleek die ernstig achterhaald. Niet vergelijkbaar met de TomTom, want die wilde ons telkens over de meest kleine bizarre grindpaden laten rijden, en Google doet t natuurlijk, maar dan moet je wel internet bereik hebben (of de route gedownload) en dat hadden we niet.
Dus na een kilometer of 15 vanaf Ksamil waren we al verdwaald. We wisten niet meer waar we precies waren. Marco parkeerde in een grote inham aan de doorgaande weg. Zodra de auto tot stilstand was gekomen hoorde we iemand fluiten. Een oudere man kwam naar ons toe gelopen en begon in, waarschijnlijk simpel Albanees, tegen ons te praten. Maar ook simpel was voor ons onverstaanbaar toen noemde hij de naam Gjirokaster (de naam herkende we wel gelijk) en hij wees ons vriendelijk de weg die we moesten volgen. Dilemma was nu al even dat op de kaart (die van 2022) stond dat deze weg in aanbouw was en de TomTom herkende deze weg helemaal niet en wilde ons gelijk weer naar allerlei karresporen terug leiden. De gewezen weg bleek echter wel de juiste te zijn een nieuw aangelegde brede weg, glad geasfalteerd, met hier en daar een tunnel, bracht ons slingerend tussen de bergen door naar Gjirokaster.
De bergen hier hebben een beetje de sfeer van het Andes gebergte. Minder hoog, maar ook zo kaal, met overal de vertikale lijnen zichtbaar van rivier beddingen en erosie. Tussen de bergen en Gjirokaster in lag onze camping. De meeste campings zijn duidelijk zeer geschikt voor campers en caravans. En minder voor tenten. We kregen een plekje op een mooi geëgaliseerde ondergrond die volledig uit rotsen bestond. Maar dit konden we wel handelen. De tent stond weer in een kwartiertje onder een rieten overkapping uit de brandende zon. Vlak naast de camping bleek een vliegveld te zijn. In eerste instantie dachten we dat het een sportterrein was, maar omdat er een toren èn een bordje met een vliegtuig stond concludeerden we wat anders. Overigens lijkt het er op dat dit vliegveld vergane glorie is uit de tijd van Hoxha. Het zag er niet heel toegankelijk meer uit.
Gjirokaster, de stad met de duizend treden, is een mooie oude stad. Vanaf het kasteel kun je goed zien waar de (vreselijk lelijke) nieuwbouw begint en de oude stad ophoud. En duizend treden klopt wel, daarnaast zijn er ook nog gewone steile stukken in de stad te belopen. In de ruim 30 graden wordt dat straks weer genieten van de douche op de camping.
Het Skenduli huis is een bijzondere ervaring. Eigenlijk is het een particulier huis. Niet eens een echt museum. We kwamen aanlopen en werden vriendelijk begroet door een van eigenaren van het huis. Het behoort al sinds 1700 in handen van één familie, met een onderbreking van 11 jaar, toen de communisten het geconfisceerd hadden. De oude man vraagt of we Italiaans of Frans spreken. Helaas, Duits en Engels. Hij begint de rondleiding enthousiast in het " Europees", een mengelmoes van minimaal 6 talen door elkaar volgens mij. Even later komt zijn dochter en neemt het van hem over. Vloeiend Engels en daarmee wordt de rondleiding door dit huis een bijzondere ervaring. Duidelijk gebaseerd op islamitische tradities, en grotendeels nog in oorspronkelijke stijl verteld ze haar verhaal.
Daarna lopen (lees: klimmen) we verder de oude stad in, naar het kasteel dat we ook nog een bezoek willen brengen. Het kasteel is vooral groot. Het bijbehorende museum is informatief. Tenminste, zolang we het hebben over de geschiedenis van Albanië. Het deel dat de militaire informatie en de bijbehorende gevangenis bestrijkt, is alleen in het Albanees te lezen. De gevangenis (tot 1968 gebruikt) is indrukwekkend. Daar is dan weer geen tekst en taal voor nodig.

Om alle indrukken weer even een plekje te geven gingen we bij de camping in het restaurant heerlijk uit eten. Helaas geen qifqi op de menu kaart. Daar was ik wel nieuwschierig naar. Schijnt iets typisch Albanees te zijn. Maar we zijn nog eventjes hier, dus een volgende keer. Het restaurant is onder een luifel, zodat je niet in de volle zon zit. De wind daarentegen heeft vrijspel. Elke dag in de namiddag steekt er een flinke wind op. Vanavond waaide de sla van mijn bord. En tegen de tijd dat t donker werd gaat de wind weer liggen. De temperatuur blijft heerlijk, rond de 25 graden.

Geschreven door Vakantie2019