Vanochtend wakker geworden met de herfst. De bomen leken in een nacht van kleur verschoten. Op de grond de eerste herfstbladeren. En een waterige ochtendmist hing over de camping. Even voor de duidelijkheid, we zaten nog steeds in zuid Frankrijk! Het stukje Frankrijk waar de cypressen en de palmbomen staan. Waar wijnen worden gemaakt en de pastis op een zonnig terrasje onder een schaduwrijke linde wordt gedronken. In dat stukje Frankrijk was het in een nacht herfst geworden. De tent was nat van de vochtige nacht. De camping zelfs nodige uit om die zo snel mogelijk te verlaten. We pakten een drijfnatte tent in de auto en vertrokken naar het dorp om daar eerst bij een supermarkt een ontbijtje te kopen. Daar waren ze vergeten dat er amper meer toeristen waren; de prijzen in deze supermarkt, die overigens naast de snackbar van gisteravond gesitueerd was, waren exorbitant hoog. Niets in dit dorpje kon het eigenlijk nog goed doen. Via de oersaaie lang gerekte wegen typisch voor dit gebied, met alleen maar naaldbomen en wat bloeiende heide, gingen we richting Parijs.
Bij Poitiers besloten we een hapje te eten. Bij een grote centre commercial gingen we van de tolweg af. T voordeel van zo'n winkelcentrum is dat je er de gewone boodschappen kan doen en er prima een hapje kan eten. We besloten voor een italiaans tentje. Uiterst vriendelijk werden we te woord gestaan door een ober, die onze corona app wilde checken. En toen hij begreep dat wij de Franse taal niet zo machtig zijn, ging hij over op engels. We namen plaats aan een tafeltje en bestelden onze maaltijd. In geen dagen zo lekker gegeten! En ook de serveerster was erg vriendelijk (het kan dus wel, zelfs als ze alleen maar frans praten zoals deze dame).
We hadden in Parijs keuze uit 2 campings. De ene in Bois de Bologne. Wat dichter bij het centrum, met veel negatieve reviews: vies, smerig, druk. Of de andere in Versailles. Een stuk verder van de stad, maar nog steeds bereikbaar met de metro. De keuze was makkelijk gemaakt.
In een bosrijke omgeving, met in de verte het ruisende geluid van de metro elk kwartier zetten wij onze druipnatte tent neer. Een wijntje op tafel, baguette er bij, kaasje....et voila. Wel echt een camping voor de gemiddelde "groen links stemmer", mensen met dure Wildebeast of North Face kleding, liefst met een eco douchegel onder de arm en een fair trade bamboe handdoekje en houten tandenborstel. Voordeel was wel dat rond 21 uur s avonds de hele camping rustig was.
In Parijs doet de "pas sanitair" het goed. Overal waar je komt willlen ze m zien. Zodra je een terras op gaat, een winkel binnen gaat of bij de Arc de Triomphe gaat kijken. De Arc was de aanleiding om naar Parijs te gaan. Dit is, nadat 60 jaar geleden meneer Cristo het idee had om de Arc in te pakken, eindelijk gerealiseerd. Van een afstand lijkt de stof en de touwen waarmee de stof is vastgebonden heef fragiel te zijn. Van dichtbij zie je dat de touwen dikke rode kabels zijn. De stof is een paar milimeter dikke blauw grof geweven stof (die herbruikt gaat worden voor onder andere schoeisel) en er zit een zilverlaag over de stof heen (deze wordt er afgehaald en gebruikt voor blikjes van frisdrank ed). Via een ondergrondse tunnel kwam je bij de Arc zelf uit. Stralend in het zonlicht. Een imposant gezicht en een goeie keus om hiervoor om te rijden over Parijs. Zo vermaak je je dus al snel een uurtje onder de Arc de Triomphe. En waar het voorheen erg leuk is om ook mensen te fotograferen die vol bewondering staan te kijken, is dat met al die mondkapjes op echt een stuk minder boeiend. Mensen zijn minder interessant om te fotograferen met een mondkapje op.
De rest van de dag was flaneren door de stad. Een terrasje pakken, bij Printemps veel te dure gadgets bekijken (bretels van ruim 100 euro.....). De variatie in winkeltjes is enorm. Van de Hema tot de meest extravagante mode zaken waar ze pakken verkopen die de meeste mensen zelfs met carnaval niet aanzouden durven.
En natuurlijk noggenieten van de waarschijnlijk laatste zomerse dag.

Geschreven door Vakantie2019