Slechte nacht gehad. Rond half 1 vannacht ging de hotel telefoon over. Een luid gerinkel waarmee we uit onze diepe slaap werden gerinkeld. Het leek een blindganger: gewoon een soort oefening om te kijken of de telefoon het nog wel doet denk ik. Pas een paar uur later kwam de slaap weer terug en kort daarna de wekker....
De Hercules citadel, boven op de heuvel, bij Amman, was de eerste bestemming vanochtend. De temperatuur was al een stuk aangenamer dan gisteren, de jassen konden in het hotel blijven. We kregen 40 minuten de tijd, om na de uitleg van Moawai het museum en de hele site te bezoeken. Een oude site met een museum uit ongeveer dezelfde tijd. Ondanks dat, wel erg de moeite waard. En zowaar binnen de 40 minuten. Soms is het wel haasten, om de groep bij te blijven. Ondanks dat t allemaal bejaarden zijn.

Er zit een mannetje in de groep....en waarschijnlijk zal elke groepsreis zo iemand erbij hebben. Zijn stem tè hard, tè vaak commentaar op alles en àltijd t idee dat hij t beter weet. Tijdens de lunch zat ik naast hem. Teminste, hij zat aan tafel en moest eigenlijk achter hem langs om zelf te kunnen gaan zitten. Maar deze gast zat op het puntje van zijn stoel, stoel achteruit geschoven, zijn hoofd steunend op zijn rechter hand. En met links schoof hij zijn maaltijd naar binnen. Toen ik vroeg of even iets naar voren kon (de tijd dat ik tussen de overgebleven ruimte paste was al lang geleden) ging dat met gepaste tegenzin. Gedurende de maaltijd bleef hij ons negeren. Maar dat kan natuurlijk ook een wisselwerking zijn geweest.

De Dode Zee was een erg leuke ervaring. We kregen een uitgebreide instructie over de Dode Zee. Je kan dus niet zomaar t water in plonzen. Eerst moet je rustig het water inlopen en dan vervolgens zakken. Vooral niet spetteren omdat 33% zout water in je ogen niet fijn is. En dan kan je langzaam zakken, achterover.
Daarna komen je benen vanzelf naar boven drijven. Op je buik liggen lukt dus eigenlijk niet. Wel geprobeerd natuurlijk. En vervolgens konden we ervaren hoe Tiente altijd gezwommen heeft; op je buik met je hoofd boven water en je voeten die automatisch naar boven drijven. Een gewone schoolslag is daarmee dus eigenlijk onmogelijk geworden. En als je vanuit rugligging weer wil staan is dat nog wel ff wat gespartel. Het advies was maximaal een kwartier drijven, vervolgens je met de modder insmeren. Die modder trekt dan flink in de huid. Schijnt super gezond te zijn met alle mineralen en zo die er in zitten. En daarna het bad ritueel in de Dode Zee weer herhalen tot alle modder er was afgespoeld. Daarna het zout van de huid wegspoelen en nog even rustig opdrogen.
De gids had wel gelijk: eigenlijk is er weinig aan: de hele Dode Zee. Het enige wat de moeite waard is is het dobberen. De rest rondom de Dode Zee is een desolate omgeving. Geen begroeiing te zien. Pas op gepaste afstand van het water zie je een dapper sprietje zeekraal zijn best doen om te overleven.
Elk land heeft zijn eigen specifieke beroepen. En sommige beroepen trekken de aandacht. Zoals de "modderraar": een mannetje die iedereen netjes van top tot teen in de Dode modder smeert. Of de " veger", een mannetje die het strand aanveegde met een bezem. Zo pikt iedereen een graantje mee van het toerisme langs de Dode Zee.

Lucas bleef vandaag inder de radar.

Geschreven door Vakantie2019