Weer een nieuwe manier van vervoer gevonden vandaag: met de bus. Maar niet een met stoelen, maar een zogenaamde 'sleeper'. Dat betekend dat er allemaal bedstedes zijn. Twee hoog. We liepen vanochtend richting het busstation. Daar vroegen we naar de bus naar Puskar. We hadden nog geen kaartjes gekocht. Dit mannetjes belde even, krabbelde wat op papier, vroeg 600 roepie (waarschijnlijk een 300 teveel) en gebaarde dat we mee moesten lopen. Met een stevige pas liepen we langs héél veel bussen. Uiteraard, de laatste in de lange rij, bleek de bus naar Puskar te zijn. Zonder kaartje, en 600 roepie lichter stapten we in. We kregen een bedstede toegewezen waar we konden plaatsnemen. Daarvoor werden er door de buschauffeur wel eerst een paar andere mensen weggejaagd van de zit/ligplaats. De meesten zitten met een stuk op 5 tot 8 mensen op zo'n bedje. Maar die zitten allemaal in kleermakerszit....hebben we t al over gehad en ben in de afgelopen 2 weken niet leniger geworden.
Na 1,5 uur hadden we onze eerste stop. De bus stroomde leeg en mensen konden even de benen strekken. Het oude vrouwtje tegenover ons hing in het gangpad een lap. Geen idee wat ze er mee beoogde, want toen er een andere passagier kwam die er door wilde, haalde die gewoon de doek weg. Het oude vrouwtje keek niet op of om, en liet de lap bungelen. T was de meest gore bus die we tot nu toe gehad hebben. We probeerden om niet teveel tegen t gordijntje aan te komen, dat ooit rood moet zijn geweest, en nu groezelig zwart was van t vele vastpakken. We ontsmetten paar keer tussendoor onze handen. Bovendien rook het heel muffig in de bus omdat er veel mensen ook geslapen hadden in de bus. Met vier uur waren we gelukkig in Puskar. Op een busstation stapten we uit. We kregen gelijk een taxi aangeboden voor 250 roepi. Maar een andere man kon ons wegbrengen voor 100. Leek ons een betere deal, maar enigszins argwanend liepen we met het mannetje mee. En ons voorgevoel klopte aardig: deze man had een platte handkar, waar we dan de bagage op konden leggen en dan zelf me sjokken...voor 100 roepi. Eenn riksja bracht ons even later naar ons hotel.
En heel gezellig uitziend hotel met een binnentuin. Onze kamer werd ter plekke schoon gemaakt. De eigenaren, drie zoons ( ergens in de leeftijd van 9-18) runden dit hotel nu, sinds hun vader 12 dagen geleden was overleden. Met name het jongste jochie sprak goed Engels. En dan het stadje zelf....een (relatieve) oase van rust. Slenterend door de straten kwamen we ook weer kamelen tegen. Logisch natuurlijk omdat hier elk jaar de grootste kamelenmarkt van India is. Er zijn wel veel bedelaars hier in de stad. Deels monnikken van de verschillende hindoe tempels. Zo lopen er monnikken met een koe aan een touw. Deze koeien zijn nóg heiliger dan de 'gewone' heilige koeien: deze hebben namelijk een vijfde poot op de rug. Eigenlijk vinden wij dat een misvorming, maar hier is zo'n koe super heilig.
Daarnaast veel gewone bedelaars, vrouwen met een zielig kindje. Nou hadden we al meer signalen gekregen van Indiërs die bedelarij verafschuwen, deels omdat het de eigenwaarde van de mensen aantast en deels omdat er best wel iets werk te vinden zou zijn om wat brood te verdienen. Veel Indiërs geven dan ook niets. Op enig moment kwam er een dame met zielig kindje naar mij, met de vraag of ik haar wilde fotograferen. Daarna wilde ze natuurlijk geld hebben, maar ik was haar voor, door geld te vragen voor het maken van de foto. Dat hielp, ze draaide zich gelijk boos om. De manier om dit soort bedelaars af te wimpelen dus.
We worden wel steeds handiger in het lopen over een bazaar. Als je namelijk ergens langer dan 5 seconden naar kijkt komt de verkoper al naar je toe, dan wordt je uitgenodigd om in de winkel nog meer te bekijken, "More collars inside, and very good price. You want to buy?" Dus het is de truuk om te kijken en elkaar duidelijk te maken wat leuk is of juist niet, zonder dat de verkoper het merkt.
Af en toe loop je over de markt en hoor je een enorm kabaal. Dat zijn dan de apen die aan t herrie schoppen zijn. En dat kunnen ze. Of ze springen in de doeken die over de straten zijn gespannen tegen de zon. Dan hebben ze een soort trampoline vanwaar ze weer verder kunnen springen.
Tegen de avond wilden we nog naar de vijver met de ghats naar de zonsondergang kijken. Hier was wel te zien dat het een erg toeristisch plekje was met heel veel verstokte hippies. Die zich dan ook vreselijk aanstellen; op de trappen van de ghats zat een bandje te trommelen. En dat klonk heel lekker over het water. Maar die hippies denken aan gelijk weer dat je op de een of andere manier als een malloot moet mee zwengelen en bewegen. Heel bijzonder....

Geschreven door Vakantie2019