Wat maakt Israëlische bezoekers altijd zo herkenbaar? Iedereen kan ze altijd horen, overal. Ook hier in de ontbijtzaal, er waren meerdere gezelschappen aanwezig. Maar alleen de Israëli hoorde je er bovenuit. Sommige dingen veranderen dus duidelijk niet. Ondanks dat was het ontbijt weer erg smakelijk. Een beetje korter dan gisteren omdat we ons eigenlijk wat verslapen hadden.
In onze slaapkamer hangt netjes een hangertje aan de deur, die je aan de buitenkant kan hangen als je wil dat je slaapkamer schoongemaakt wordt. Tot nu toe zagen we hier de noodzaak niet van. Maar dat kaartje wordt duidelijk niet gebruikt als referentie. Toen we terug kwamen van het ontbijt was onze kamer al helemaal netjes. Inclusief rozenblaadjes.

Omdat we gisteren met ruim 14 kilometer lopen vonden dat we vandaag een taxi hadden verdiend, probeerden we er een aan te houden. "Altijd op de taximeter laten rijden" was het advies. De eerste chauffeur wilde ons wel brengen voor 50 mad. (ongeveer 5€). Hij wees op een stikker op zijn autoruit waar idd 50 op stond. Met iets in 't arabisch erbij. Geen idee wat t was. Toen wij aangaven alleen op de taximeter te willen rijden, vond hij ons gelijk niet aardig meer. En liet ons staan. De volgende chauffeur wilde ons met wat afpingelen voor 20 mad. brengen. Maar ook weer zonder taximeter. De derde chauffeur drukte de taximeter aan en leverde ons af op de juiste bestemming, voor nog geen 15 mad. Ok, de toon was gezet: pas op met prijzen en altijd afdingen!
Dat bleek wel bij een leerlooierij. We werden allervriendelijkst ontvangen. Als je daar op in gaat weet je dat t je wat gaat kosten. Het begon met het accepteren van een paar takjes munt. Deze zijn bedoelt tegen de vreselijke geuren die het leerlooien met zich mee brengt. Dat zal in hoog zomer mogeljjk wel zo zijn. Nu leek de munt meer een soort afspraak was dat we de rondleiding met kosten zouden accepteren, een soort blanco check.
We lieten ons rondleiden door de (waarschijnlijk) eigenaar die zijn best deed om in gebrekkig Engels ons iets te vertellen over het proces van t leerlooien. Dit deed hij vol overgave. Twee mannen waren bezig met het zware werk van de huiden in bepaalde bassis te doen.
Natuurlijk verlaat je het pand via de winkel. Maar wij wilden niets kopen. En dan begint het gesteggel. Uiteindelijk gewoon een fooi gegeven voor de rondleiding. Maar de eigenaar vond dat wij daarmee de beide heren in de bassins tekort deden. En een nog veel hoger bedrag echt wel op zijn plaats was. Het enige dat je dan nog rest is gewoon weglopen.
Overal waar je kleine winkeltjes ziet, zie je ook een kleedje met restanten brood liggen. Het lijkt erop dat ze dat laten drogen om iets van paneermeel of zo te maken. En er zijn wel meer, in onze ogen, bijzondere gedragingen van de lokale bevolking; als je door de souk loopt, ploppen er zomaar overal mannetjes op, die je vol passie proberen naar binnen te lokken, omdat zij de enige zijn die zulke goede waren heeft voor die extreem lage prijs. En dat nadat je al een half uur door de lederwaren souk loopt en overal dezelfde tassen, sloffen of andere leren voorwerpen hebt gezien. Deze mannetjes hebben duidelijk meerdere winkels, want ze blijven aan je vast plakken en begeleiden je gewoon naar een andere verkooppunt. Géén interesse in een leren tas? Dan wil je zeker wel een stenen schaal, of een metalen lamp....alsof ik als argeloze toerist naar Marrakech ga om mijn interieur thuis een upgrade te geven. Hoewel de lampen wel mijn hart een beetje gestolen hebben. Maar die kunnen niet mee in de koffer.
Overal in de reisgidsen lees je dat je een ding zeker weet, namelijk dat je verdwaalt in de souk. Dat bleek voor ons niet te kloppen. Verdwalen kan alleen maar als je een vastgesteld doel hebt. En als er iets is wat we niet hadden vandaag, dan was het dat wel. Wij dwaalden wel. Maar meerdere keren zagen we herkenningspunten en bleek de souk toch overal een uitgang te hebben. We kwamen uit op het grote plein in Marrakech:
Djemaa El Fna. Een plein waar alle bezienswaardigheden en toeristische ellende bij elkaar komen. Een keur aan kraampjes met fruit, met sleutelhangers, rieten mandjes etc etc. Diverse gesluierde vrouwen hadden hun stoeltjes klaar gezet, zodat je je handen met henna kan laten beschilderen en overal doorheen hoorde je de schelle fluittonen van de slangenbezweerders. Aan een ketting werden berberapen gehouden ter vermaak en daar doorheen liepen de toeristen en de meer traditioneel geklede moslims en moslims in volledig bedekkende kleding. In de namiddag, dat wij er waren leek het qua drukte erg mee te vallen. Het lijkt echt low season te zijn hier.
Natuurlijk moet een echt theehuis niet ontbreken aan de Marrakech ervaring. Door de ruimte heen stonden tafeltjes. Langs de randen zaten de heren (geen vrouwen) en allemaal gefocust op één plek in de ruimte, namelijk de tv. Wel bijzonder was dat in de hele ruimte om de 1,5 meter een dubbele deur was. Dit gold voor 3 muren, de vierde was de openslaande deur naar de straat. Alle dubbele deuren waren gesloten. Dus geen idee wat zich daar achter bevond.

Midden in de souk was een tuin; Le Jardin Secret. En inderdaad, het is dat t met enorme banieren stond aangegeven, je een route kon volgen er naar toe, anders hadden we niet geweten dat daar een tuin was. Het bleek een oude Riad te zijn die in 2006 gered was van de definitieve sloop en waar men in 2016 begon met renoveren. Met een zalige oase aan rust als resultaat. De naastgelegen toren leide naar een dakterras vanwaar het uitzicht over de tuin was. Tevens de gelegenheid om een sapje en een koffie te bestellen. Hoewel men probeert hier te doen alsof men het snapt kwamen ze aan met thee in plaats van een sapje. Toch maar even aangegeven dat het niet de juiste bestelling was. Nog geen minuutje later ging de versierde thee pot naar een andere klant.

Vanavond was het tijd voor een echte Marokkaanse maaltijd. Een tajine zou het worden. Bleek een perfecte keus te zijn. Het avondeten was uiteindelijk goedkoper dan het zakje chips, nootjes en een pak koekjes die we in de supermarkt kochten.

Geschreven door Vakantie2019