Vanochtend begonnen met een wekker....en dat in de vakantie. Maar met een reden: we moesten achter treinkaartjes aan. In Nederland is t vrij overzichtelijk; je toetst in waar je naar toe wil, rond welke tijd en vanaf wel station. Dan rolt er een bevestiging uit...tot zover Nederland. In India ga je naar het station, je zoekt een loket zonder het opschrift "closed" erop. Daar vraag je of je een kaartje kan kopen voor morgen naar Bikaner. Heel vriendelijk staat de meneer achter het loket je te woord, in het redelijk Engels. We moeten een paar loketten verderop zijn. (Voor de loketten waren wij op dat moment de enigen, en achter het loket was deze man ook de enige). Wij liepen een paar loketten naar rechts, gelijk op met de man achter het loket. Bij het goede loket aan gekomen ging hij zitten en gaf ons vandaar af een formulier. Even invullen graag. Gelukkig stond de en kant in het Hindi en de andere kant in het Engels. Tevens de mededeling dat we het pas in konden leveren over een half uur. Privacy is iets wat ze niet kennen in India. Alle informatie die er is willen ze ook van je weten, en dat alleen maar voor een treinkaartje. Om 10.00 begon de verkoop van de treinkaartjes. Er stand al wel een rij, maar minder lang als ik had verwacht. Ook in een rij wachten heeft hier duidelijk een andere betekenis dan wat wij gewend zijn: je gaat staan in de rij, en zodra je fysieke ruimte ziet ergens voor je in de rij vul je die zelf op. Voordringen wordt hier tot kunst verheven. En zelfs als je voor het loket staat ( de opening om door te praten is ongeveer 20-20 cm) staan en minimaal 3 andere gezichten ook voor dat ene lijstje in de hoop dat ze eerst mogen. Uiteindelijk werden we geholpen. Het langste deel van de treinreis werd geboekt. Donderdag om 13.30 vertrekt de trein naar Bikaner...maar om op het juiste station te komen moeten we een ander treinkaartje kopen. En dát kan pas morgen. Minder leuke bijkomstigheid is dat we rond 00.30 uur aankomen in Bikaner en dan nog op zoek moeten naar een hotel.
Om ons een beetje voor te bereiden op morgen besloten we om wat eten en drinken in te slaan voor onderweg. Op het internet een heuse supermarkt gezocht. En, op t internet zag die er ook best wel uit als een supermarkt. Een tuc-tuc bracht ons erheen, dat wil zeggen, ik liet hem t adres lezen. Dat was de eerste uitdaging voor deze man, hij kende de letters niet, waarschijnlijk alleen maar Hindi. Gelukkig was er weer een behulpzame Indiër die het adres voor deze man vertaalde. De tweede uitdaging bleek het vinden van het adres te zijn. We reden door een stukje van Amritsar waar, ik denk, de allerarmsten woonden. Mensen die tegen de muren van gebouwen hun hutje van karton en stof hadden gemaakt. Kleine potjes met iets te pruttelen op een hout vuurtje ervoor. Jengelende kleine kinderen en overal afval, heel veel grijs stoffig afval. Overal om je heen zag het er vervallen uit. En een paar straten verderop lag dan de heuse supermarkt. Geen Albert Heijn zeg maar, maar wel spullen zó te koop aangeboden dat wij zonder angst dit durfden te kopen. Dus hier maar wat fruit ingeslagen, drinken gekocht en koek en snoep voor onderweg.
En dan t afrekenen. Dat is dus niet gewoon t bedrag op de kassa betalen. Nee, men wil je telefoonnummer weten. En inpakken mag ook niet zomaar, eerst moet een mannetje bij de deur het controleren. Wij hadden geen telefoonnummer dus hoefden we niet geregistreerd te worden. En dus (??) mochten we ook gelijk onze boodschappen in onze rugzak doen. Gelukkig had de man bij de voordeur nog wel wat te doen: hij mocht een stempel zetten op de kassabon.
En ze zijn gek op stempelen hier. Boardingkaarten van Delhi naar Amritsar waren helemaal vol gestempeld door allerlei belangrijke mensen op indrukwekkende posten. In Amritsar kwamen we vandaag in een hele wijk waar alleen maar stempels gemaakt en verkocht worden. Belangrijk stukje economie dus.

Vandaag nog even langs de Gouden Tempel geweest. Ondanks de grote massa mensen ( het was veel drukker dan gisteren) voelt t daar wel relaxed. Marco ging weer even de gaarkeuken in om een hapje te eten. Ik bleef buiten op een muurtje wachten. Met mijn camera in de aanslag. Dat vinden de Indiërs klaarblijkelijk een uitnodiging om mij te fotograferen. Diverse malen kwamen er mensen naar me toe en wilden met mij op de foto. Ongevraagd gaan ze naast je zitten. Eigenlijk nét te dichtbij voor Nederlandse begrippen, alsof t vrienden zijn die je per toeval tegen komt in India en dat even snel wil vastleggen voor het thuisfront. Er wordt even vriendelijk geknikt en dan schuiven ze bijna tegen je aan, gebaren dat je mag lachen en vertrekken dan weer met een aller aardigst " Thanks you" laten ze je weer achter. Ik ben vandaag vaker op de foto gezet als de afgelopen 10 jaar bij elkaar.

Geschreven door Vakantie2019