Weer een reisdag voor de boeg. En die zijn meestal saai, tenminste, dat denk ik soms. Als we 8 uur in de trein zitten, slaap ik er ongeveer 7 uur van. Zodra de trein begint te rijden, wordt door t schudden van de trein bij mij gelijk een grote hoeveelheid melatonine aangemaakt. Ongeacht t tijdstip en de tijdsduur van de reis. Dus saai? Valt wel mee, en Marco maakt op de een of andere manier altijd wel contact met andere mensen.
Om iets over vijven vanochtend werd er op de deur van onze slaapkamer geklopt. Of we al klaar waren om te vertrekken. 5 minuten later stonden we op straat. De hoteleigenaar liep even met ons mee naar de riksja. Bevestigde de prijs nog even, 150 roepie naar het station. Daarna tuften we met een bloedgang door de lege straten. Bij het station aan gekomen had de chauffeur nog bedacht dat hij de prijs moest verdubbelen, door te zeggen dat t 150 roepie per persoon was. Zo vroeg in de morgen, en dan al proberen die toeristen af te zetten... zó jammer.
Onze trein stond er al. We hadden nog niet de aller goedkoopste ticket (dat is een kaartje zonder zitplaats). Wij hadden 2de klas zonder AC. Dat betekent smalle banken waar je met zijn drieën naast elkaar moet zitten (past dat?) en met een kaarsrechte leuning. En vlak bij de wc. Die nu al een vreselijke penetrante geur verspreidt. Ik had nog even de illusie dat de deur van de wc nog niet dicht zat. Maar dat was dus helaas niet zo Hopelijk rijden we in de goede richting zodat de wc achter ons is....
Het raampje waardoor je naar buiten kan kijken bestaat uit een traliewerk. En als je t koud hebt, kun je daar een metalen raam voor schuiven en daarna een plastic raampje er voor.
En de ventilatie in deze treincoupé is net zo goed als de isolatie. Dus ik was blij dat ik en t metalen en het kunststof raampje er woord kon doen.
De eerste twee en een half uur was t doezelen en wat hangen. Je zit kaars rechtop en heel krap. Dus erg comfortabel slapen is er niet bij. Bij de eerste grote stop van de trein, hij zou 10 minuten stoppen, kon Marco even de benen strekken. Gelijk kreeg ik een kopje Chai aangeboden. Die sloeg ik vriendelijk af, dus kreeg Marco de Chai. Vervolgens kregen we iets gefrituurds te eten van de medereizigers. Wat best smakelijk was, Maar voor mij toch net aan de spicy kant. De chaos die zich gedurende de reis verder ontspint is geweldig om van een afstandje te bekijken. Zodra de trein weer stopt komen en nieuwe mensen in de trein. En mensen stappen niet gewoon in, ze duwen de kleine kinderen die ze mee nemen vooruit, en na hun komt de bagage. Niet één of twee koffers of zo, maar alsof ze gaan kamperen voor drie weken. Als die bagage wordt weggestapeld in de doorgang van het ene naar het andere treinstel. daarmee wordt ook de toilet deur volledig gebarricadeerd. Geen idee hoe t moet als je nu naar de wc zou willen gaan. Het voordeel is wel natuurlijk dat met het barricaderen van het toilet ook de geur minder penetrant is.
In de treincoupé zijn naast natuurlijk heel veel passagiers, ook bedelaars die hun rondje doen, verkopers van pinda's, chai, popcorn, oortelefoontjes en andere gadgets. Hoe ze zich een weg banen door de volle gangpaden is wel bijzonder. Tegen de tijd dat we bij Jaipur waren was de trein weer half leeg. Jaipur was de eindbestemming van de trein. Maar denk niet dat men verwacht dat je eerst uit zou willen stappen. Nog voor de trein helemaal stil staat probeert de eerste nieuwe passagier al binnen te komen, en dat terwijl de hele ingang en t gangpad vol staat met mensen die eerst nog willen uitstappen. Chaos verzekerd.
Het is opvallend hoe verschillend de sferen in de verschillende steden zijn. Terug kijkend naar bijvoorbeeld Bikaner, voelt dat nu haast aan als een dorpje, kneuterigheid en kleinschalig. Jaipur is tot nu toe de drukste stad die we gehad hebben. Druk in verkeer ( véél drukker dan de andere steden tot nu toe) en druk in geuren. En daarnaast, lopend over de bazaar, weer compleet andere winkeltjes dan we tot nu toe gezien hadden, weinig spullen specifiek voor toeristen (beter!!). Zo zaten we een aantal kleine winkeltjes die alleen maar een paar soorten thee verkopen, verder niets. Of alleen maar edelstenen (schijnt Jaipur om bekend te staan). Natuurlijk ook de vaste lappen stof en kleding winkels, maar ook die eigenlijk alleen voor de lokale bevolking, geen toeristen T-shirts of zo.
Moe van het slenteren, gingen we op zoek naar een riksja die ons naar het hotel zou brengen. Koste even wat moeite, aangezien wij natuurlijk weer absoluut niet wisten waar we waren en het kaartje van het hotel in, voor ons leesbare leestekens het adres op stond. De gemiddelde riksja rijder, zo die al kan lezen, komt niet verder dan Hindi. Maar uiteindelijk iemand gevonden die t aan durfde om ons naar t hotel te rijden. Vanaf het hotel wilden we ergens in de buurt een restaurantje vinden om een hapje te eten.
T was even zoeken, maar naast de Pizza Hut, was er gelukkig ook nog een gewoon, goed uitziend restaurant waar we konden eten. Marco bestelde "dat wat die ander gast ook had"; een indiaase maaltijd met allerlei bakjes met verschillende sausjes en dingetjes. Ik ging, ivm wat lastige darmen maar voor de gewone fried rice.
Het grootste verschil met een Nederlands restaurant is dat hier altijd een wastafel ergens in het restaurant staat, om je handen voor én na het eten te kunnen wassen.

Geschreven door Vakantie2019