Een wadi is een vallei. Gisteren waren we in Wadi Musa, "vallei van Mozes" vandaag op weg naar Wadi Rum, " valei van de staande bergen".
Marco begint zich al netjes aan te passen aan de groep. Hij zingt het ochtendliedje in de bus zowaar, zonder dwang, zonder aansporing of een sanctie uit zichzelf mee. Ik ben er nog niet uit of ik dat een positieve ontwikkeling vind.
Met wat mooie fotomomentjes tussendoor, verlieten we de regio van Petra richting woestijn. Woestijnlandschap blijft fascinerend. Lege vlaktes afgewisseld met enorme rotspartijen. Helaas eigenlijk niet vast te leggen met de camera.
Wadi Rum is een woestijn waar veel water onder de grond zit. Het waterreservoir wat er momenteel nog is zou genoeg zijn om nu nog een 25- 28 jaar water uit te putten. Wetende dat Amman grotendeels zijn water krijgt vanuit Wadi Rum is dat nog best een lange tijd en is t ook begrijpelijk dat water permanent op rantsoen staat voor iedereen. Met leidingen, pompen en 21 waterputten wordt t water naar Amman gepompt. Over een jaar of 25 is het op. Dan moeten ze een andere manier hebben gevonden om een groot deel van Jordanië van water te voorzien. Lijkt me toch een soort van uitdaging.
De snelweg hier lijkt niet helemaal op die in Nederland. Een groot verschil zit 'm in t wegdek: hier kom je elke 10 kilometer ongeveer een verkeersdrempel tegen. Haalt uiteindelijk best wel de snelheid eruit. De spoorweg die we passeerden, een smalspoor wordt alleen gebruikt voor het vervoer van fosfaten. Er is dus geen personenvervoer mogelijk. Fosfaten is een van de belangrijkste bron van inkomsten.
Gedurende de rit naar de woestijn, kreeg Moawai telefoon. In het vorige hotel was een iPad blijven liggen. Deze bleek van Lucas te zijn. De iPad kon wel bezorgt worden, maar met een taxi. Duur grapje. Per post was volgens Moawai geen optie. Geen idee hoe ze t opgelost hebben.
Om Wadi Rum in te komen moesten we aangemeld worden. Het is een Unesco Werelderfgoed gebied. Dus je komt er niet zomaar in.
We moesten nog een stuk met de bus en daarna overstappen en verder met de jeep, verder de woestijn in. In eerste instantie denk je dat er helemaal niemand is, maar eigenlijk zijn er op de Veluwe plekken waar je minder mensen tegen komt, bij wijze van spreken. Bij alle rotsformaties stond minimaal 1 bedoeïenen kamp. Vanaf ons terras tel ik 9 kampementen. Maar ze liggen allemaal best wel een stuk uit elkaar hoor. Alleen doordat er geen begroeiing is, kun je ver kijken.
De stilte is heerlijk hier. Af en toe hoor je iemand praten. Het meeste geluid komt van een paar vliegen die hier rondzwermen. Verder is het heerlijk stil.
Na de siësta was er een safaririt gepland. In een jeep gingen we in de achterbak door de woestijn. Weer de meest fantastische rotsformaties gezien, een gestrande bedoeïen mee genomen ( zijn jeep deed t niet meer, dus dan is t fijn als je een lift krijgt), op blote voeten door het bloedhete zand gelopen een zandduin op. Wel appart hoor, het zand brand je natuurlijk aan de voeten, maar als je je voeten net onder het oppervlakte schuift, is het aangenaam koel. Een verschil van dag en nacht, in een diepte van 10 cm.
Een andere stop die we maakten tijdens de jeeptocht, om de hoek van weer rotsformatie, was bij een bedoeïenen tent. Verder was er niets te zien. Tenminste daar leek t op. Bleek dat daar in de rotsen een aantal petroglieven van kamelen te zien waren. Van de totoale verzameling petroglieven zijn er waarschijnlijk maar 4 uit de tijd van de Nabateërs. De rest is er veel later bij gemaakt. De zonsondergang zou nog zeker een uur duren, dus we waren benieuwd wat er nog meer zou gebeuren, vast geen uur meer door de woestijn scheuren met de jeep.
We kregen een kruidenthee aangeboden in de tent (mix van salie, kardemom en kaneel) erg lekker. Geen hele zoete mix. Overigens is het woord 'suiker' afkomstig uit het arabisch. Het zelfde geld voor het woord ' kameel'. De Engelsen hebben er het woord dromedaris bij bedacht, om het verschil in bulten én herkomst te duiden.
De zonsondergang was bijna hilarisch te noemen. We hadden de de hele dag een strak blauwe hemel gehad. En ook nu was dat het geval. In de uitgestrekte woestijn, waar je elkaar niet echt overloopt stond in ene bij een rots een enorme massa mensen. Allemaal te wachten tot de zon achter een rotsformatie zou verdwijnen. Zo'n vorm van massa toerisme hadden we hier niet verwacht. Onze chauffeurs van de jeeps hadden wel lekker voor een kopje thee gezorgd.
Inmiddels hadden we al een uur of 4 zand gehapt in de woestijn en werd t tijd voor een voedzamere maaltijd. Daar was voor gezorgd. Uit het zand werd een maaltijd naar boven gehaald. 4 uur daarvoor was er met hout een vuurtje gestookt, vervolgens de etenswaren, vlees en groenten, op schalen gelegd en die in t gat gedaan. Door het gat dicht te gooien met zand wordt alles gaar. En 4 uur later staat er dus een smakelijke maaltijd op tafel.
Helaas was de lucht wst bewolkt, waardoor er eigenlijk geen goeie sterrenhemel te zien was.....of zou dat komen door alle lampjes die overal aan waren? Alle veranda's hadden automatisch een lampje branden, in de rotswanden achter het kampement had met een zee van lampjes aan. Kortom: meer vals licht dan in Klarenbeek.
Overigens is het internet wel zoals je dst zou verwachten in de woestijn: zeer matig.

Geschreven door Vakantie2019