Veel te vroeg ging natuurlijk de wekker. Om vanavond rond 20 uur in Amman te kunnen zijn moesten we er nu al om 6.30 uit. De reis verliep zeer voorspoedig. Ik merk dat ik niet gewend ben om met de trein te reizen. Zodra ik een zitplek had, zocht ik links van me naar een gordel om die om te doen.
Tot station Apeldoorn verliep de reis volgens planning ( we hebben het hier over het boemeltje Klarenbeek-Apeldoorn met als tussenstop de Maten). Daarna ging t mis. Op Apeldoorn kregen we de eerste melding al binnen van de ns dat we Schiphol niet via de meest logische, geplande route konden bereiken. Inmiddels snap ik ook dat iedereen op zijn mobieltje zit in de trein: je moet zoeken naar een goed alternatieve route. En dat gedurende de hele reis. Onze geplande route moesten we een aantal keren aanpassen om uiteindelijk Schiphol te bereiken.
Voor het eerst zijn we alle checks, securitys en andere controles doorlopen zonder ook maar één keer opgehouden te zijn.

Het was bloedheet op Schiphol. Alsof ze alle reizigers al willen laten wennen aan de tropische bestemmingen waar men naar toe zou kunnen gaan. Tot je bij de gate kwam waar we moesten inchecken. Daar konden we de jas weer aan doen en leek t binnen net zo koud als buiten te zijn. Behalve dat het binnen wel een stuk droger was gelukkig. En natuurlijk keken we telkens naar andere stellen: zouden die bij onze groep horen? Van sommige mensen kun je echt zien dat ze niet individueel reizen. En later bleek dat we aardig goed zaten. Er gaan dus heel veel organisaties, op het zelfde moment en met ongeveer de zelfde bestemmingen naar Jordanië. Ik denk dat 70% van het vliegtuig over 8 dagen weer in het zelfde vliegtuig, op dezelfde plek zit.

En dan sluit je je dus aan bij zo'n groep wildvreemden. Je geeft je paspoort aan iemand die je verteld dat dat zo moet....en zonder paspoort haal je je bagage op. Alle verzamelde paspoorten gingen in een pakketje door de douane voor een visum stempel. En na een klein half uurtje komt de hele stapel met paspoorten weer terug.
De bagage was vlot op de band en eigenlijk hadden we toen gelijk verder gekunt. Als Lucas niet verdwenen was. Tot dat moment wisten we niet wie Lucas was. Maar ik noem m omdat ik bang ben dat we met deze man nog veel te stellen krijgen. Lucas moest naar het toilet. En dat was ook gelukt, maar hij kon niet meer terug naar de groep. Onduidelijk waarom eigenlijk niet. Dus nog voor we het vliegveld verlaten hadden waren we al iemand kwijt. Dit is nog erger dan een schoolreisje met 6/7 jarigen. Toen Lucas na een kwartiertje weer gevonden was, bleek hij absoluut niet de neiging te hebben om zich te verontschuldigen of verbaasd te zijn dat de hele groep zich afvroeg waar hij was gebleven.

De kamer in het hotel is eigenlijk een 2 kamer appartement met een giga kingsize bed en een zitkamer. We kwamen pas rond 22 uur aan. T ligt ergens midden in Amman, waar we met een, in mijn optiek, vreselijk luxe touringcar aankwamen. Morgen om 7 uur t ontbijt! Wat een tijd.

Geschreven door Vakantie2019