Altijd na een paar dagen gaan sommige eigenaardigheden je soms wat irriteren. We stapten vanochtend in een taxi vanuit ' onze vaste' taxi standplaats. De chauffeur had de meter al aan. Maar drukte 'm uit zodra wij instappen. Gelijk wilde hij al weg rijden. Op onze aanwijzing dat we de meter aan wilden vertelde hij dat dat niet nodig was en dat hij een vast bedrag hiervoor rekende. (Uiteindelijk bleek dat dubbel ,zo duur te zijn dan de officiële taximeter). Voor ons een reden om gelijk weer uit te stappen. De irritatie zit er dan in dat we inmiddels weten hoe het werkt en door de chauffeurs als domme toerist worden aangezien. En soms is dat ook wel zo. Maar af en toe gewoon serieus genomen te worden, zonder eerst onderhandelen en afdwingen van 'ons gelijk' zou wel fijn zijn. Dit alles natuurlijk geredeneerd vanuit onze eigen normen natuurlijk. Uiteindelijk vonden we een chauffeur die de meter wel aan wilde doen, maar m op iets van avondtarief zette. Omdat het vrijdag was besloten om het er bij te laten.
Overigens was het gênant op enig moment om een aantal Engelse dames te horen op een terrasje. De stoeltjes waren niet al te stevig. En ze zagen er best wel in elkaar geknutseld uit. Maar de ophef die een van de dames maakte leek buiten alle proporties. Ze had een gaatje jn haar broek gekregen van een spijker jn een van de stoelen. Ze eiste daarna een vergoeding van £30,00 van het restaurant. De groep tuttebellen erbij vonden ook dat ze helemaal gelijk had. De arme ober deed in zijn beste Engels (en dat is zo goed als ons frans🙄) zijn best om beleefd te blijven. Of het ze gelukt is weten we niet. Toen we na 10 minuten er weer langs liepen waren de dames nog steeds hevig in discussie met iemand van het personeel.

Vandaag wilden we een paar musea bezoeken. De eerst was een museum met schilderijen van moderne meesters uit Marokko. Sommigen mooi anderen konden ons minder boeien. Het museum was gehuisvest in een oude riad. Voor 2003. Volledig in verval geraakt, maar door een rijke familie weer hersteld in volle glorie....en daarna er weinig onderhoud meer aan gepleegd. De eerste tekenen van verval waren al weer waar te nemen. Tegeltjes die uit het mozaïek waren verdwenen of versleten op plekken waar mensen veel staan. Muren met afbladderend stucwerk waartussen de schilderijen hingen. Tussendoor opgevrolijkt met vladderende vogeltjes. Voor een kunst museum en de schilderijen niet de meest ideale omstandigheid.
Het andere museum, fotografie, zat uiteindelijk een klein stukje verderop. Daar kwamen we achter toen we al weer een uurtje door de souk hadden gewandeld. Een fantastisch museum met ongelofelijk fraaie foto's uit de eerste helft van de vorige eeuw. Veelal taferelen van de markten, pleinen en lokale bevolking. De souks zijn amper veranderd. De bevolking wel en ook het aanbod, maar de manier waarop ze de steegjes koel hielden in de zomer was vergelijkbaar. De overkappingen bij alle winkeltjes waren er toen ook al. Boven in het museum een dakterras met mooi uitzicht over de stad en het Atlas gebergte met de besneeuwde toppen.

De laatste avond in Marrakech. We besloten om ergens in de buurt van het hotel wat te gaan eten. In een achteraf straatje waren allemaal eettentjes. Hier bestelden we onze maaltijd. Vooraf kregen we eerst een salade met olijfjes en een loei scherpe saus erbij en daarnaast nog een schaaltje wat er uitzag als een linzensoep. Ons bestek bestond uit een mes en een vork. De 'linzensoep' bleek gelukkig iets steviger van consistentie te zijn dan aanvankelijk gedacht. En ook véél smakelijker. Deze voorgerechtjes waren eigenlijk al voldoende geweest. Maar daarna kwam de gewone maaltijd nog!

Geschreven door Vakantie2019