Het blijft een beetje een rare camping. Vooral omdat ze de kunst verstaan om inefficiënt te zijn. Het gras waar alle kampeerders op staan, wordt af en toe een beetje gemaaid met een benzine grasmaaier. De tuinman loopt dan langs de tent, campers en de caravans Om een strookje gras te maaien. Een hoop herrie voor een paar vierkante meter gras maaien. Overal op de camping staan netjes containers waar het afval in kan. De tuinman loopt met elke container apart helemaal naar de voorkant van de camping, leegt dan de container en brengt die weer terug naar de juiste plek. Ook dat leven is wel apart. Er zijn aan de voorkant van de camping verschillende kleuren verzamelcontainers. Dit suggereert dat de verschillende afvalproducten gescheiden worden verwerkt. Dat bleek dus niet zo te zijn. Alles gaat gewoon in willekeurige containers. Ook langs de weg zie je dit fenomeen, alleen ligt daar veel van de troep naast de container in plaats van erin. Dat is wel jammer, overal zie je afval liggen, en als je t niet ziet, dan ruik je het wel langs de weg.
We hadden besloten om een mooie weg door de bergen te rijden en dan uiteindelijk in Tirana te eindigen. De weg zag er op de kaart goed uit. Een mooie kronkelige rode lijn van links naar rechts, vlak bij de grens van Massedonië. In werkelijkheid zag de weg er iets anders uit. Het was een route door prachtig berglandschap. Met heel veel bochten werk, steile stukken weg en straffe afdalingen. Regelmatig waarschuwingen voor vallend gesteente. En nou zie je dat in Oostenrijk en zo ook vaak, maar daar zie je nooit iets op de weg liggen. Hier heeft dit verkeersbord zowaar een echte betekenis: namelijk dat er serieus stenen naar beneden kunnen vallen. De weg lag regelmatig bezaaid met puin. En dan is het handig dat je op tijd iets uitwijkt. Daarnaast is de weg wel geasfalteerd. Een paar jaar geleden. Helaas daarna nooit meer iets aan gedaan. Dus naast t puin moesten ook de kuilen ontweken worden.al met al haalt t lekker de snelheid eruit. Met een gangetje van zo'n 40 km per uur genoten we van het berglandschap.
Sommige stukken weg zijn echt bijzonder. Onze route (gewoon de doorgaande weg) liep recht een enorme fabriek in. Alsof de weg was aangelegd vanuit of naar die plek. Voor de doorgaande weg moest je echter niet de asfalt weg volgen (want dan kwam je dus in de fabriek uit) maar rechts af slaan, het steenslag pad op. We reden om deze fabriek heen en daarna vervolgde de asfaltweg weer, als of men de fabriek gewoon midden op de weg had gebouwd
In Kukës werd het tijd voor een hapje eten. We vonden een lokaal tentje. Hier kwam, zo te zien vooral de lokale, werkende bevolking. Een hele vriendelijke ober, die ook weer goed Engels sprak, zoals de meeste jongere mensen, verontschuldigen zich voor het feit dat hij alleen een Albanese kaart had, maar hij wilde alles wel voor ons vertalen. Marco bestelde een lokale soep. Ik rijst met gehakt en een Griekse salade erbij. Voor 7 euro hadden we een heerlijke warme lunch gehad.
Bij sommige plekken vraag je je af waarom mensen ooit daar zijn gaan wonen. Hoog in de bergen. Een kleine weg.... en verder niets. Bij de meeste huisjes blijft dat een vraag. Bij een huis lag het antwoord op de stoep: honderden bijenkasten stonden daar. De imker zal er hier een goede boterham aan verdienen.

In de namiddag kwamen we weer in Tirana aan. We hadden dezelfde weg als een paar dagen eerder. En ook hier stonden op dezelfde plekken politieagenten op verkeerspleinen te zwaaien met een bordje en te fluiten alsof het een lieve lust was. Verder leken ze geen enkele betekenis te hebben. Mensen reden hun eigen route op hun eigen manier. Maar t staat wel interessant natuurlijk, zo'n agent die heel erg zijn best doet.

Politie verkeersregels,rood licht rijden

Geschreven door Vakantie2019