De eerste camping waar de douches géén echt warm water geven. Blijft onaangenaam douchen, onder een lauwe straal. De keuken, die veel campings hebben en waar je kan koken en afwassen was niet echt schoon te noemen. Gisteravond hebben we onze minimale afwas daar gedaan, maar nadat het onder stromend water was afgespoeld durfden we de schone vaat niet meer op t aanrecht neer te zetten, omdat we dan weer opnieuw zouden moeten afwassen. Vanochtend de kopjes en borden maar bij de tent afgewassen met kokend water uit onze waterkoker.
Gisteren waren we er achter gekomen dat onze highlight van de vakantie: met de boot van Koman naar Fierza niet door kon gaan, omdat deze boot alleen in de weekenden vaart. Dat was een domper. Deze toch werd beschreven als een van de mooiste boottochten die er zijn.
Voor ons betekende dat tevens dat we de route opnieuw moesten bedenken. Van Koman naar Fierza gaat namelijk geen weg. Hooguit een karrespoor om te paard over gaan. Vanochtend hadden we een goed alternatief gevonden. Maar dat was nog niet voor vandaag. Vandaag zouden we in de meest fiets vriendelijke stad van Albanië gaan fietsen. Op de camping waren er fietsen te huur. Gemiddelde kwaliteit van een studenten- of stationsfiets. We zochten de besten er uit. Het eerste half uur was even flink zweten, maar toen we de versnelling in een lager verzet hadden (de keuze was uit drie versnellingen, waarvan 2 het er deden) ging het een stuk spoeler.
Fietsen in Albanië is wel een ervaring. Het verkeer in Shkoder is vergelijkbaar met alle andere steden in Albanië. Het verkeer is een grote chaos, regels lijken er niet te zijn.
Als fietser rijd je ook gewoon op de doorgaande wegen. Hoe raar men ook de verkeersregels interpreteerd, een fietser wordt altijd gezien. Dat betekent niet dat je ook altijd voorrang krijgt. Meerdere malen probeerde een auto zich toch nog net tussen ons en een andere verkeersdelnemer te wringen.
Met het openen van een auto portier wordt er absoluut niet gekeken of er een fietser aan komt of niet. Meerdere malen konden we nog net voor een openslaand portier uitwijken.
Verder zijn er ongelooflijk veel mensen op de fiets in Shkoder. En voor meer dan 90% op vergelijkbare wat gammel uitziende fietsen zoals wij die hadden. Er zijn zoveel fietsen hier dat men ze waarschijnlijk niet eens meer wil stelen, grotendeels hebben de fietsen geen slot en ons slot bestond uit een Action hangslot met een cijfercode (code 1234) wat met een beetje handig knutselwerk gelinkte ontcijferen zou zijn geweest.
Na wat boodschappen gedaan te hebben, een brood, water, kaas en vijgenjam, gingen we richting meer van Shkoder. Bij een verlaten, nog niet afgebouwd pand gingen we picknicken met het uitzicht op het meer. We zaten op het nooit voltooide terras van een huis, dat alleen bestond uit de basis van beton. Het terras lag ongeveer 3 meter boven de grond, een stuk grasland dat overging in het meer van Shkoder. Aan de oever van het meer was een man in het water tussen de waterplanten. Hij liep daar tussendoor en pakte met zijn hand telkens iets van de bodem dat hij daarna in een plastic zak stopte. Ondanks de goede zoom van mijn camera kon ik niet goed zien wat hij telkens vanaf de bodem in de zak stopte. Toen hij vond dat hij klaar was zag hij ons zitten. Hij zwaaide vriendelijk vanaf het grasland een paar meter onder ons en vertelde in het Italiaans dat hij "fruta die lago" had verzameld. Hij toonde tussen zijn vingers een schelpje en vertelde dat t erg lekker was. Daarna zwaaide hij vriendelijk en ging weer verder.
Wij zaten nog even te fantaseren over het verlaten betonnen gebouw waar we zaten en welke potenties dit pand zou hebben waarna we weer op onze fiets stapten. Een bocht verder kwamen we een fantastisch pand tegen. Dit lag op een uitstekende rots, in het meer. Ook dit gebouw was nooit verder afgebouwd dan de betonnen basis constructie. Maar in essentie was dit een super gaaf gebouw. Een grote parkeerplaats en daarna een oprijlaan over een brug die naar het pand leidde. Het pand bestond uit verschillende verdiepingen en een rond lopende trap die de etages verbond. Ik zag gelijk mogelijkheden om hier een fantastisch hotel, B&B van te maken. Marco temperde het geheel een beetje.
We fietsen nog door naar ' de gele deur'. Een dingetje wat ik op het internet had gezien. Een gele deur' vlak bij de grens met Macedonië. Helaas vonden we 'de gele deur' niet en gingen we voor we per ongeluk de grens over zouden fietsen weer terug.
Op de terugweg was de aanblik van het pand nog steeds veelbelovend en super gaaf.
Hoewel we niet veel (in kilometers) hadden gefietst vandaag vonden we wel dat we een etentje buiten de deur verdient hadden. De trouwerij van gisteren was voorbij dus het restaurant kon nu gewone reguliere gasten ontvangen. Marco at voor het eerst in zijn leven karper. En vond t nog lekker ook. Het restaurant zag er best heel sjiek uit. Dat bleek een beetje een farce te zijn. Na het voorgerecht haalde de ober mijn bestek van het bord, legde dat naast me neer en haalde het bord van het voorgerecht weg en liet het bestek liggen voor het hoofdgerecht. Maar de ober was allervriendelijkst.

Geschreven door Vakantie2019