Eigenlijk nooit zo gerealiseerd dat Albanië enorm islamitisch is. Hoewel de religie hier niet heel fanatiek beleden wordt, je ziet weinig mensen met hoofddoekjes, in Tirana overigens wel iets meer.daar staat ook een enorme moskee en hoor je meerdere malen per dag de oproep voor gebed. Ook kom je veel halal slagers tegen in de steden. Supermarkten verkopen vooral de houdbare producten zoals zeep en pasta. In een klein dorpje wilden we een fles water halen en wat noodles voor het avondeten alvast. We kwamen bij de supermarkt , en gelijk stonden we voor een toonbank. Deels kon je zelf boodschappen uit het schap halen, en deels kon je aanwijzen van wat je wilde hebben, wat achter de toonbank stond. Bij één supermarkt had ik t niet door dat t zo werkte. De kassière keek eigenlijk best wel boos. Ik gebaarde dat ik graag even wat wilde kopen (noodles in dit geval, maar die informatie heb ik maar even achterwege gelaten). Met een stugge hoofdknik liet ze me achter de toonbank. Ik vond t te sneu om niets te halen, want noodles hadden ze niet, dus een pakje lekkere koeken nam ik mee. Uiteindelijk kon er geen vriendelijk lachje af.
Voor brood ga je naar de bakker, vlees haal je bij de slager en groente haal je ergens in een groente stalletje. Of zoals bleek onderweg naar Tirana: langs de snelweg, waar je een parasol zag tegen de vangrail aan, werd groete en fruit verkocht. Dus dan stop je gewoon even op de vluchtstrook en koopt wat je nodig hebt. Voordat Albanië in de EU zal komen zal er denk ik toch net wel iets moeten veranderen.
Overigens is de indeling in een supermarkt ook niet altijd wat wij gewend zijn. Ik had jam gekocht om op brood te doen. Lekkere kersenjam. Dacht ik. En idd, het waren kersen. Alleen de jam erom heen was min of meer vloeibaar. Dus ik kon mijn brood dopen in de 'jam'. Ook lekker, maar niet handig tijdens het autorijden.
Onderweg naar Tirana was de weg, zolang je niet op de snelweg reed, bezaait met drempels. We verdachten zelfs verscheidene restaurants aan de doorgaande weg, van het hebben van particuliere drempels. Net voor en net na de verschillende restaurants lagen er dan drempels op de weg. Als een soort van uitnodiging: kom hier eten nu je toch al bijna stil staat.
Voor de maïs is het hier duidelijk oogsttijd. In tegenstelling tot Nederland, wordt hier dus vooral eetbare mais geteeld. De maïs staat verschillende stadia op het land: nog helemaal groen met de kolven nog lang niet rijp, bruinig en klaar om te worden geoogst en in geoogste schoven. Zoals wij vroeger de koren schoven op het land hadden staan hier de mais-schoven bij elkaar gebonden. En tussen alle landbouw door, mais, olijven boomgaarden, pepers (of puntpaprika) en een soort van kassenbouw heel veel ja- knikkers en olie gerelateerde industrie. Niet dat dat het landschap nou mooier maakt, als die olie raffinaderijtjes en zo, maar het is wel heel typerend voor het uitzicht wat we een groot deel van de route hadden vandaag. Des te groter was het contrast met het kerkje waar we speciaal voor van de gebaande paden af gingen. Een kerkje, ergens 14 de eeuw, en nog helemaal beschilderd met fresco's uit die tijd. De beschadigingen die er waren toe gebracht waren van de Turken, Ottomaanse tijd, 1700/1800. En een paar wat verbleekt door de tand des tijds. Vel fresco schilderingen waren nog zo helder van kleur dat het wel leek alsof ze gisteren geschilderd waren.
Toen we aankwamen bij dit kerkje, we hadden best wel slechte weggetjes inmiddels hiervoor getrotseerd, begon het ook nog eens te regenen. Het kerkje zat dicht. Maar wel een 06 nummer bij de deur. Marco probeerde een nummer te bellen. Maar voor hij bereik had kwam er al een mannetje met een grote sleutel en een paraplu. Hij maakte de deur voor ons open en liet ons naar binnen. We hebben zeker een half uur, 3 kwartier staan kijken. Fascinerend mooi. Het enige wat een beetje jammer was, was dat t mannetje ons af en toe iets wilde vertellen, maar zijn Engels was net zo goed als ons Albanees. Met sommige woorden van namen van heiligen en zo kwamen we nog wel verder. Meer inhoud kreeg onze conversatie niet. Hoewel we nog veel vragen hadden over het kerkje zelf. Waarom de communistische overheid ten tijde van Hoxah dit kerkje had gespaard en niet egaal wit had laten kalken, zoals zoveel andere kerkjes.
Hij keek wel heel blij toen we, als een soort van entree, een donatie in het offerblok deden. De foto is van het internet geplukt. Ik had niet het gevoel dat dit mannetje blij zou zijn als ik uitgebreid foto's zou nemen. In de regen verlieten we het kerkje en waagden we de afdaling weer naar het dal toe. En door naar Tirana.
Tja, het is de hoofdstad, dus staat t op het lijstje. En zoals elke hoofdstad is er een giga parkeer probleem dat zelfs met dubbel parkeren niet opgelost is. Voor ons was en parkeergarage een goed alternatief. Eigenlijk wisten we vanochtend nog niet wat we wilden doen in Tirana. Al googelend kwamen we uit op BunkArt.
In de tijd van Hoxah, een totalitair, communistisch regime vond met het belangrijk dat bij een aanval van buitenaf alle Albanezen in een bunker konden schuilen. Voor ongeveer elke 4 inwoners was er een bunker. Dit is inmiddels gereduceerd tot 1 bunker op ongeveer 27 inwoners. In Tirana stonden er natuurlijk ook diverse. Van twee bunkers zijn musea gemaakt met de heftige en veelbewogen ( grotendeels erg verdrietige) geschiedenis. Van 1912-1992 was er een variëteit van dictators en politieke regimes aan de macht die elke persoonlijke vrijheid op de meest gruwelijke manier de kop in drukte. Spionage vanuit de overheid naar alle burgers was standaard. Grenzen waren op geen enkele manier over te komen (levend over te komen dus) en die enkeling die als bezoeker of toerist wel Albanië in kwam moest zich kleden volgens de eisen hier en vanaf de douane naar de kapper om eerst een kapsel dat "Albanië waardig" was zich laten aanmeten. Pas in 1992 kwam er meer vrijheid. Pas 30 jaar geleden. Bizar om te bedenken dat dat pas zo kort geleden is.

Geschreven door Vakantie2019