We waren vroeg wakker. De temperatuur was nog aangenaam. Rond de 20 graden. De voorspelling was dat het ergens in de 37 graden zou worden. De planning was om vandaag de oude stad te bekijken en het kasteel. Zoals de meeste kastelen lag deze bovenop een hoge bult. Volgens de eigenaresse van de camping 30 minuten gestaag naar boven lopen.
Eerst naar het mooie uitzicht punt waar Berat om bekend staat
Vanaf de brug mooi te zien, en al door duizenden mensen voor mij, op waarschijnlijk exact dezelfde plek vastgelegd.
Daarna begonnen we aan de klim. Over een rotsig pad, een soort verharde weg met kuilen en oneffenheden liepen we naar boven. Af en toe reed er, meestal een Mercedes, rustig naar beneden. Het bleek dat er nog een paar huizen op de berg waren waar dus waarschijnlijk mensen woonden, mèt een auto. Geen idee hoe het verkeer er uit ziet in de winter hier. Het.lijkt.er niet op dat ze veel aan gladheidsbestrijding doen.
Het laatste stukje naar het kasteel was de weg helemaal overwoekerd met planten. Hier reed dus duidelijk geen verkeer meer. Bij de entree van het kasteel bleek er nog een andere route te zijn. Beter verhard, makkelijker toegankelijk, maar absoluut minder mooi zoals we later zouden zien toen we langs die weg naar beneden gingen.
We hadden de klim in 18 minuten gedaan. Nog voor het echt heet begon te worden. Maar dat betekende wel dat het museum pas over een uur open zou gaan. Dat werd dus wachten....dachten we.
Het kasteel is een complex met diverse kerken en moskeeën en nog bewoonde huizen. Dus eigenlijk gewoon een klein dorpje, bovenop de heuvel. En daar konden we natuurlijk al wel lekker rond lopen. Toen we ruim 2 uur later weer het kasteel verlieten was de kassa voor het museum nog steeds gesloten.
In dit soort dorpjes vraag ik me altijd af hoe mensen zouden moeten verhuizen of zo. Je kon nog net lopend bij de voordeur komen van de meeste huizen. Maar een auto was in bijna alle gevallen een onmogelijke opgave geweest. Zelfs met een kleine rode panda.
Ze hadden wel heel sympathiek een route gaat voor rolstoelen en minder mobiele mensen. Ik denk dat dat een Unesco dingetje was, om die borden te plaatsen, want t sloeg echt nergens op. Zonder stevig schoeisel en een klein beetje conditie kwam je überhaupt nergens in het kasteel complex. De wegen bestonden uit hobbelige keien en trappen, veel hoogte verschillen en smalle steegjes. Toch werd er door het hele complex heen route opties gegeven voor rolstoelen. Trappetje op, en trappetje af. Het invalide autootje dat we onderweg nog tegen kwamen zag er naar uit als of die deze route had geprobeerd te rijden. Waarschijnlijk zonder succes.
In het complex waren er verschillende gelegenheden om een kopje koffie te drinken. Koffie is niet zoals bij ons een gezellig bakkie. Koffie is hier een klein ( half kopje espresso)kopje. Er past net een theelepeltje in, en die blijft dan recht op staan zo sterk is de koffie. En is ook zo weinig dat je er het meest van geniet om m met t kleine theelepeltje op te lepelen. En tussendoor flink water te drinken. Ik zal thuis nooit meer zeggen dat ik sterke koffie zet. Daarnaast kennen ze diverse variaties ijskoffie. Frappe nespresso, iced Americano en nog meer waarvan ik de namen niet meer weet, maar de smaken zo weer kan oproepen; heerlijk.
Na een tijdje begon het echt warm te worden. De zon wist de temperatuur om 10 uur al op te drijven naar een graad of 32. Tijd om weer af te dalen naar het dorp. Hier zijn mensen duidelijk meer voorbereid op deze temperatuur. In het park zagen we overal groepjes, vooral oude, mannen die gewikkeld waren in partijtjes schaak of kaart. Wel bijzonder dat er nooit vrouwen aan mee doen bij dit soort gelegenheden. Vrouwen kwamen we dan weer vooral tegen bij de kerk. Daar waar veel kerken met led verlichting de kaarsjes laten branden, (of zoals we elders zagen: een nep kaars deed je in een elektrische houder, waardoor hij als een lampje aangedaan werd) had men hier gekozen voor kleine kaarsjes van bijenwas. Deze stak je buiten aan. Daar stonden grote bakken met een laagje water er in en onder water zand. De kaars zetten we in t zand en tegen de tijd dat ie bijna op was, zou die vanzelf doven door het water. Geniaal systeem. Eindelijk weer een kerk met gewone kaarsen, zij het dan buiten bij de entree.
Eigenlijk hadden we rond een uur of een al besloten dat de dag lang genoeg had geduurd. Het was warm, benauwd en we hadden zin om wat te eten voor we naar de camping weer terug zouden gaan. Wel grappig, naast het bestellen van één glas wijn, werd ook het vlees (gehakt of aan een spies) per stuk gerekend. Daar waar wij verwachten dat de kok weet hoeveel honger we hebben, mochten we hier zelf bepalen hoe vol we ons bord wilden hebben.

Geschreven door Vakantie2019