Even een writersblock.
Kan dat?
Ja, vast wel, zelfs met gewoon een vakantie verhaal. En een reisdag is altijd wel leuk, maar weinig boeiend om te schrijven. Lastig om te vertellen hoe gevarieerd het landschap wisselde gedurende de reis van Cadiz naar Córdoba. Zo reden we door uitgestrekt glooiend omgeploegd land, zo ver het oog reikte. En even later reden we tussen eindeloze citrus plantages door, zo ver je oog reikte. Is het boeiend om te weten dat we op enig moment langs kale bermen reden met een soort van riet, vol met witte bloempjes, waarvan bij beter kijken de bloempjes geen bloempjes waren maar een aaneen geregen sliert van witte huisjesslakken. Boeiend om te lezen dat katoen dus ongeveer tot max heuphoogte groeit en dat de bloemen echt hele dikke zware katoenballen zijn. Dat katoen deels al helemaal in bloei staat en deels nog in een dikke ronde knop. (Ik kon het niet laten en heb een takje mee genomen).
Córdoba is wel een hele aangename stad. Tenminste, het oude deel, de Joodse wijk waar ook de Mezquita staat en eigenlijk voor de toeristen zich het meest aansprekende stukje bevind.
Dat bleek wel, want toen we zondag naar de groots opgezette markt wilden, een stukje buiten het centrum, bleken we die niet te kunnen vinden. Of de markt bestond helemaal niet meer, of we zaten op een compleet verkeerde plek. Het was wel drie kwartier lopen naar..... niets dus uiteindelijk. Een reden om terplekke maar een koffie/thee en churros te bestellen. De ober, een wat zenuwachtig mannetje die voor elk kopje koffie apart liep (plannings issu?) had moeite om het hele terras te bedienen. Het duurde nogal even voor we de koffie kregen. Dat we daarna nog churros bestelden leverde een stortvloed aan spaans op. Geen idee was hij precies bedoelde, maar we pikten er een stukje tekst uit waarop hij opgelucht weer de bar in liep om aan alle bestellingen te voldoen. Tegenover ons zat iemand al te eten van zijn churros. Hij dipte de lange stengel in een kopje gesmolten chocolade. De Churros die wij kennen is zoet. Of we hadden iets anders besteld, of alle churros die daar werden verkocht waren zoutig van smaak. Zoutig, vet en best lekker. En voldoende om ongeveer de rest van de dag op te kunnen teren.
Córdoba is natuurlijk bekend om de Mezquita. Een prachtig staaltje architectuur en religie-conflict. De Mezquita was een grote moskee. Tot er een bischop kwam die bedacht dat het beter was om de moskee weg te breken en er een grote kathedraal voor in de plaats te bouwen. Nadat het hoofdaltaar al een prominente plaats had gekregen in het midden vam de moskee, kwam men tot de conclusie dat het eigenlijk wel jammer was om deze moskee helemaal te vernietigen. Dus bleef het in de staat zoals we het nu nog kunnen belijken. Een grote moskee, met in het midden een stulje van een kathedraal. De moskee is, door de vele, repeterende bogen geeft een fascinerende aanblik. En zoals overal waar architectuur tot de verbeelding spreekt komen ook rare verhalen in omloop. Zo hoorden wij een gids vertellen dat een abstrakte afbeelding in de oude moskee eigenlijk een verhulde vrouwenfiguur zou zijn. Het is maar wat je wil geloven....
Het was nog een hele happening om 's ochtends van de camping af te kunnen komen. De slagboom zat dicht en die gaat open met behulp van een afstandsbediening die vanuit de receptie wordt bedient. Helaas was er niemand in de receptie. Eigenlijk was er, behalve een paar kampeerders niemand aanwezig. De receptie was onbemand, het winkeltje (waar ze water een enkel pak waspoeder en nog wat "dingen die je in de haast vergeet in te pakken in de rugzak" (aldus de vertaling op de app van de camping) was onbemand. De keuze was beperkt nu. Of een uur wachten tot er om 10 uur iemand kwam zodat wij door de slagboom konden. Of iemand bellen en hopen dat iemand aan de telefoon engels spreekt. Het eerst vonden we geen optie. Dus dan maar bellen. Nadat ik gevraagd had in mijn beste toeristen engels dat wij eigenlijk wel naar Córdoba wilden was t even stil aan de amdere kant van de lijn. Daarna kwam er een hele litanie in het spaans. Waar ik uit op kon maken dat deze beste meneer wel begreep dat ik engels sprak maar er geen woord van kon verstaan. Dus ik moest over schakelen op mijn beste spaans, zonder handen en voeten. En het werkte! Binnen 5 minuten kwam er iemand hard aangereden over het onverharde stoffige weggetje en verontschuldigde zich. Vervolgens ging de slagboom omhoog en konden we onze weg naar Córdoba vervolgen.
Naast het kijken naar hoe mensen een tent opbouwen, is het ook soms vermakelijk om te zien hoe mensen een tent weer in de oorspronkelijke verpakking bopen te krijgen. Gisteren kwam er een jong spaans stel die duidelijk voor het eerst kampeerden. Ze hadden de katoenen tent (oranje blauw en een echt 'tent' model waarschijnlijk nog van de grootouders geleend. Vol goede moed gingen ze aan t opbouwen. Zij verdween in de tent en ging er in staan, hij probeerde de tent in een vorm te krijgen door wat aan het doek te trekken. Inmiddels kreeg zij het al aardig warm zo onder het katoen wat tegen haar aan plakte. Na enig geworstel vond ze de uitgang weer en lag de tent weer als een vod op de grond. Een beetje vertwijfeld keken ze naar het blauw/oranje voor hun. Vervolgens probeerden de maar een paar haringen in de grond te slaan om daar het grondzeil aan vast te maken. Een haring een een steen, omdat je de haringen niet gewoon in de harde ondergrond kon krijgen. Maar een steen werkt ook niet heel practisch. Met veel gedoe, een geleende hamer en uiteindelijk instructies vanaf het internet kregen ze het tentje een beetje overeind. De weersvoorspelling was gelukkig: geen regen. Het tentje stond iets schuin op een helling. Het doek klapperde vrolijk in de wind. De volgende dag waren ze op tijd weer weg.
Maar ook het weer afbreken van een tent gaat niet altijd even soepel. Het was een ouder echtpaar uit België. Ze sliepen in een quechua 2 seconden tentje. Zo'n tentje die je omhoog gooit en hij staat (2 seconden) En in elkaar vouwt (normaliter 20 seconden) en de tent kan in de hoes.
Bij het opbouwen vond dit echtpaar het handig om de tent te verstevigen met haringen.
Het afbreken ging in omgekeerde volgorde, behalve de 2 seconden werden en geen 20 of zelfs geen 200.
Toen de haringen er uit waren pakte de dame de tentbogen bij elkaar. Tot zover klopte de instructie van Decathlon. Daarna improviseerde ze zelf verder met snoeren, touwen, dubbelvouwen, half uitklappen en weer in elkaar frutten. Stoïcijns bleef ze doorgaan alsof ze dit dagelijks deed. En uiteindelijk kreev ze de tent, een soort van, in de verpakking en gieng die achterin het busje.

Geschreven door Vakantie2019