Ik had, naïef misschien, altijd het idee dat er hier in Andalusie hele mooie, in mijn optiek bijzondere vogels zouden zijn. Een bosje parkieten hoor je in de ocbtend als het licht wordt tussen 7.30 en 8.00 uur. En verder zie je vooral mussen en duiven. Heel veel duiven. Ook op de camping, heel veel duiven. En die duiven schijten ook heel veel. Zo vanuit de boom op de tent.
We zaten lekker te lezen op de camping, het avondeten was klaar en afgewassen. Bij de supermarkt hadden we een biertje uit de koeling gehaald en het was nog steeds een graad of 20. Zacht windje. Kortom: uitstekend vakantieweer. Tot Marco in eens het voelde spetteren in zijn nek. Spetters op zijn boek wat hij zat te lezen. Verstoord keek hij op. Het was nog steeds een prachtige zomeravond, geen vuiltje aan de lucht. Alleen uit de boom.

Vanochtend de boel maar weer es ingepakt na een roerige nacht, waarbij de buren vonden dat de deur van de camperauto echt wel vaker open en dicht mocht tussen 23 en 1 uur. Dit ondersteund door aan de linkerkant van ons met spaanse tekst en rechts een nederlands stel met nogal schelle stem.
Toch wel bijzonder dat mensen die klaarblijkelijk al langer kamperen zich nog steeds niet bewust zijn van hun eigen stemgeluid op een stille camping.

Sommige spanjaarden houden er in mijn ogen wel bijzondere gewoonten op na. Ze gaan met een hondje, zo'n harige keffer met 4 pootjes naar een museum. En zijn dan verontwaardigd dat hun trouwe viervoeter niet mee naar binnen mag. Het ging om een bezoek aan een aantal megalieten. En natuurlijk is dat dus een buitenmuseum. De grootste steen isdaar 180 ton, ter vergelijking: de grootste steen bij Stone Hendge is 40 ton. Aan gezien deze megalieten kelder corona proof moest worden bezocht, mocht je er alleen in als gezin, stel, of single. In dit geval ging het stel gescheiden naar binnen waarbij er een buiten bleef bij het hondje. Toen beiden de megalieten hadden aanschouwd werd het hondje weer over gedragen (hij hoefde dus zijn pootjes niet eens zelf te gebruiken) en stopte de vrouw het beestje in haar draagzak. Zo een die mensen dragen met een pasgeboren kindje, op de buik. Het was inmiddels al rond de 30 graden.

Ronda is een mooie witte stad. Slim natuurlijk om een stad in deze temperatuur wit te maken. Grote trekpleister is de enorme boogbrug die de oude en de nieuwe stad verbind over een diepe kloof. Een beetje nare bijsmaak wel bij deze brug, tijdens de Spaanse burgeroorlog (net voor de 2de wereldoorlog) waren de ruimtes in de brug gebruikt als gevangenissen. En als men uitgemarteld was, genoeg informstie had of andersinds genoeg had van de gevangene werden ze over het randje gewipt, de afgrond in. Daar was overigens nu niets meer van te zien.

Geschreven door Vakantie2019