Het ontbijt in Frankrijk, en dan specifiek in Parijs is altijd wel een uitdaging. Tenminste, als je er van uit gaat dat de eerste ervaring bijna altijd de meeste indruk maakt. Onze eerste ontbijt ervaring in Parijs was ergens in 1986. We studeerden nog, en gingen low budget naar Parijs. We hadden een hotelletje gehuurd, vlak bij de Moulin Rouge. De nevelen van rood licht gaan ook altijd als flarden mee bij de herinneringen aan deze vakantie.
We zaten in een hotelletje, piep klein kamerertje. De deur kon half open en dan duwde je tegen het bed, vervolgens moest je je er door heen wurmen en dan de deur sluiten. Het ontbijt was ook zo iets: in een klein binnenplaatsje stond het vol met kleine tafeltjes en stoeltjes. En op zo'n klein tafeltje kwam een klein ontbijtje : een kop koffie of chocolademelk (beiden een op-los-variant). Daarbij een stuk stokbrood met een kloddertje jam.
Dat was t. En hoewel we toen beiden een paar maten smaller waren, was t ook toen een karig ontbijt. Onze verwachtingen zijn dus over het algemeen niet hoog gespannen. Dit ontbijt vanochtend was dan ook een aangename verrassing. (de spiegels die rondom het buffet geplaatst waren hielpen ook mee om het optisch een overdadigere uitstraling te geven).

Het "musee du Luxemburg" stond op het programma. In tegenstelling tot gisteren leek het ons slim om hier mee te beginnen. De tentoonstelling waar we voor kwamen, "Engelse meesters" (Turner, Reynolds) was pas net een paar dagen geleden geopend. Bij aankomst voor het museum stonden er al een handjevol mensen te wachten. T meest opvallend was de leeftijd. Was die bij Toetanchamon ergens tussen de 4 en de 90, hier waren wij ver uit de jongsten. Dat werd uit alles duidelijk. De ouden en kreupelen werden gelijk met voorrang behandeld. Uit de rij gehaald en mochten gelijk doorlopen de tentoonstelling in. Wij mochten wachten. Met uitzicht op Angelina.
Angelina is een soort van Jonny Boer in de patiserie. Gebakjes zijn daar kunstwerkjes. Een chocolademelk €8,00. We hebben het bij het uitzicht gehouden.
Tegen de middag hadden we de engelse meesters gezien, daar waar nodig be- en ver-oordeeld. Tijd voor meer toeristische actie: op maar de Notre Dame. Gelukkig hadden we natuurlijk googlemaps. En met een kwartiertje, volgens maps, zouden we er zijn. En hoewel we niet verkeerd gelopen zijn bleek het toch niet te zijn wat we hadden verwacht. Die fransozen hebben ook nog een andere "notre dame". Namelijk "Notre dame des Champs". Dus we kwamen compleet ergens anders terecht. Een kerk vanwaar de tocht naar Santiago de Compostella georganiseerd wordt. Dat was dan ook wel het meest noemenswaardige van deze hele kerk.
De "echte" Notre Dame was nog een half uur met de metro. En dan zie je de Notre Dame, helemaal verpakt achter hoge hekken afgeschermd met plastic. Behalve de torens van het verbrande steigerwerk zie je weinig dus. Voorheen liep je het plein op en wandelde je naar de grote entree van de basiliek. Nu probeer je tussen de bomen door wat te zien van de torens en de brandschade.

Met wat verkeerd, heen en weer reizen, we hadden de metro de verkeerde kant op genomen, stapten we uit aan de rand van de chineese wijk. Uiteindelijk moesten we intussen es een keer lunchen en we hadden nog nooit eerder chinees/aziatisch gegeten in Frankrijk. Tijd dus om dat te doen. Met een tip van een restaurant liepen we over een Chinees marktje naar restaurant Hawai. Echt een naam die je daar verwacht.... Het was rond half 3 en waarschijnlijk hadden ze geen gasten meer aan zien komen. We kregen heel snel de kaart en ze bleef netjes naast ons tafeltje staan wachten. Ze vroeg van alles, maar ons frans is net zo goed als haar nederlands. Toen we in het engels reageerden keek ze ons aan alsof we van een andere planeet kwamen omdat we geen vietnamees én geen frans spraken.... Snel kwam er een wat internationaal meer onderlegde serveerster. Heel snel kwam de warme maaltijd. Heerlijk, echt aziatisch, met alleen eetstokjes. Geen gepruts met vork en mes. Nog voor we met het toetje klaar waren gingen de lichten uit, kregen we de rekening en had de serveerster zich omgekleed. Duidelijk : lunchtijd was nu echt over.
We slenterden nog even door de chinese wijk. Voor het avondeten kochten we noodle soepjes, die we 's avonds op de hotelkamer nog konden eten met t water uit de waterkoker. Daarna zochten we de metro weer op.
De joodse wijk was nog een tip die we hadden gekregen. En we waren van alle keren Parijs daar nog nooit geweest. Achteraf bleek deze wijk min of meer te grenzen aan Centre Pompidu, waar we natuurlijk wel al veel vaker waren geweest. T leuke van dit wijkje was dat, ondanks ook toeristisch, (waar niet in Parijs) hier een gezellige en vriendelijke sfeer hing. De joodse wijk ging over in de gay wijk. Geen idee of die echt bestaat, maar we kwamen heel veel regenboog vlaggen tegen.
Op de terugweg hadden we mazzel met de snelle en relatief rustige metro. Tot er iets om geroepen werd. Je wordt overigens dan wel geacht gewoon de taal van het intercom frans te kunnen volgen. Mensen stonden rustig op en liepen de metro uit. Er bleek een ongeluk te zijn gebeurd ergens op het spoor en dus kon deze metro lijn niet meer verder. Nu zijn wij niet voor één gat te vangen en via een omweg van een half uur kwamen we aan bij ons hotel. Dat wil zeggen, eerst bij de supermarkt waar we een heerlijk koud bieetje kochten en daarna de beentjes konden strekken op het bed.

Geschreven door Vakantie2019