Op de valreep nog een paar zinnen. Om langzaam er aan te wennen dat dit echt de laatste dag is.
Helaas geen succes ontbijtje: Marco kreeg koffie bij zijn ontbijt, die ik wel wilde proberen. Maar t was weer een of andere oploskoffie mét melk. En mijn fruitsalade had appel, die wel erg melig was. Dus, toch wel verwend als we waren, lieten we de koffie maar staan. De lassie en de ommelet daarentegen waren erg lekker. Terug naar het hotel, de rugzakken ophalen. Voor de laatste keer tuc-tuc chauffeurs afwimpelen, lopen door straten die wel geveegd zijn, maar waar alle afval op hoopjes ligt, zodat het in de loop van de dag weer verspreid wordt. Met de metro naar het vliegveld. De eerste metrotrein zat al tjokvol, maar er kunnen altijd wel een paar rugzak toeristen bij. En we hebben in de afgelopen weken geleerd om gewoon door te lopen, de ruimte te nemen die je zelf nodig hebt. Bij het uitstappen van het laatste metrostation hadden we nog een hoop roepies op onze metrostation staan (het is een soort ov kaart die je upload, alleen is er hier geen refund mogelijk). Marco gaf de beide kaartjes aan een verbaasde indiaase die ons toevallig passerende. Ik denk dat ze amper Engels sprak, want ze begreep Marco niet, maar hij duwde de kaartjes in haar hand. Daarna liepen we door.
Op het vliegveld was het vlot inchecken en de bagage inleveren. Natuurlijk was er bij het inchecken toch weer een Indiër die deed alsof het een treinstation was: hij negeerde de rij wachtenden en sjokte gewoon door alsof er niemand anders was dan hij. Hij kwam er ook nog mee weg.
Tax free shoppen is altijd erg over gewaardeerd: alles wat misschien goedkoper zou zijn zouden we zo wie zo niet kopen: een fles cognac van ruim €250,00 of zo. En gewoon een paar flesjes Kingfisher voor de jongens konden we natuurlijk nergens vinden. Dus dan maar t geld dát we nog hadden opmaken aan wat te eten (MC Donalds, maar dan wél een vega Maharadja burger, rund en varkensvlees wordt niet verkocht hier) en een boek. Daarna was het wachten, wachten en nog even wachten.
We realiseerden ons dat we 30 dagen India gehad hadden zonder diarree en dergelijke ongemakken. Ondanks dat we op de straat bij stalletjes hebben gegeten. (Dus minder afgevallen dan we stiekem gehoopt hadden, aangezien t eten in India behalve scherp meestal erg lekker is.)
Het vliegtuig bleek een iets nieuwer type te zijn als op de heenweg. De stoelen zaten confortabeler in ieder geval. De crew was opgewekt. we hebben al vaker gevlogen, maar deze crew was wel een topper!
Bij het eerste rondje drinken rondbrengen besloot ik om aan de wijn te gaan en Marco aan het bier. De stuard gaf mij een rode wijn en Marco een Heineken (😫). Hij zag Marco's reactie en zei dat er ook nog wel een ander biertje was. Vervolgens kreeg Marco een Tiger er bij. Klaarblijkelijk vond hij t sneu voor mij dat ik t "maar" met een flesje wijn moest doen, en gaf mij een tweede erbij: " you will finnish it", big smile. En inderdaad.
De vlucht was verder een kwestie van rustig een filmpje kijken, muziek luisteren, beetje dutten en wachten tot de tijd voorbij ging.
Vlak voor de landing op Heathrow liep de crew nog even met insecten verdelger door het vliegtuig. Op de heenweg deden ze dat ook al. Stinkt enorm, maar schijnt goed te zijn....neem ik aan.
De transfer op Heathrow leek nogal gehaast te moeten gaan, gezien de tijd die we hadden om over te stappen. Het was in ieder geval een heel eind van waar we aankwamen. Maar alles liep keurig op tijd. Langzaam aan zie je dat er steeds minder Indiërs in beeld komen en steeds meer lange Europeanen. We steken niet meer telkens boven de menigte uit.
Nog een paar dagen om alles uit te pakken en op te ruimen en dan begint het gewone leven weer.
Geland op Schiphol

Geschreven door Vakantie2019