Natuurlijk hebben we low-budget hotels, en zijn we niet super kritisch op hoe een hotelkamer is. Dat een kraan t niet doet, de wc slecht doorspoelt vinden we allemaal acceptabel. T moet wel een beetje schoon zijn. Dus een colonne piep kleine moertjes die zijn weg over de stenen vloer van de kamer loopt is ook nog wel ok. Wat minder aangenaam is een hoofdkussen dat voelt als een zak meel. En dan niet een zak meel, waar je nog een kuiltje in kan kloppen, maar gewoon de bolle zak stug meel. Gelukkig zal t vanavond anders zijn, dan slapen we midden in de woestijn onder de sterrenhemel.
Na het ontbijt kwam de eigenaar van het hotel. Hij organiseerde kamelen tripjes de woestijn in. Alleen niet naar de heel erg toeristische plekken. Aangezien er naast Marco en mij nog één andere persoon mee zou gaan, was t bijna een privé tour. Klonk niet verkeerd: eerst 60 km van Jaisalmer met een 4x4 jeep. Dan zouden we bij een dorpje aankomen waar de kamelenman zou zijn met vier kamelen. Vanaf daar in een kleine karavaan door de woestijn gedurende een paar uur en dan zouden ze kamp opslaan. Eten, kampvuurtje en genieten van de sterrenhemel.
We hadden nog een paar uur voor we zouden vertrekken. Dus om Benjamin, de andere toerist, een klein beetje te leren kennen, gingen we met zijn drieën het fort op en daarna in het restaurantje waar we gisteren ook waren een hapje eten.
Benjamin is een man van eind 20, video-maker, die over twee dagen weer naar Frankrijk terug gaat. Voor een Fransoos praat hij goed Engels.
We pakten onze rugzakken in om in de opslag te doen. En de dagrugzakjes voor de twee daagse trip de woestijn in. Veel heb je niet nodig gelukkig voor die twee dagen: een tandenborstel en de fotocamera's.
Benjamin en ik stapten achter in de 4x4 wheel, Marco ging naast de bestuurder zitten. Hoewel de weg grotendeels geasfalteerd was, was ik blij dat de auto geen hard top had...met enige regelmaat hobbelde de auto zo hard dat we met ons hoofd tegen t dak aan kwamen. Onderweg de woestijn in, zagen we al de eerste kamelen. Wilde in dit geval. Ze zijn kleiner dan de kamelen die uit Bikaner komen.
Onze kamelenman was bezig de kamelen op te zadelen, met behulp van een jochie, (een hulpje van 12 jaar met de naam Tsjatan) , die ook mee zou gaan. Wij konden intussen alvast even het dorpje bekijken. Een vrouw wenkte ons om naar haar huis te komen kijken en te fotograferen. Daarna vroeg ze geld ervoor. Dit was duidelijk een plek waar vaker toeristen kwamen. Ook een jong meisje begon gelijk te bedelen. Minder aangenaam dus even. Voor ons vertrek dronken we bij de kamelenman (Lilou) een kopje Chai thee. Daarna liepen we naar de kamelen, die bij een waterput stonden te wachten. T is even wennen bij t opstaan (en later ook weer als de kameel gaat liggen). Eerst duik je bijna met je hele lijf bij de kameel op de nek en als hij op zijn voorpoten gaat staan duik je met je hele gewicht weer naar achteren. Hoewel t wel schommelt, is het niet iets waar je zeeziek van wordt. Eigenlijk zit t wel aardig op een kameel. Je hebt geen stijgbeugels, dus de benen bungelen gewoon een beetje met de kameel mee. En af en toe trek je je benen wat op. Na een kwartiertje kon ik met losse handen zitten, en dus weer foto's maken. Tsjatan zat bij Lilou achter op de kameel en draaide zich soms als een rol rond om te praten en te zingen De enige keren dat je echt je handen vast moest houden aan t zadel, was als je een zandduin op of af ging. Een mooi gezicht, hoe die dikke plompe poten van de kameel in het zand stappen, er in weg zakken en toch weer met t zelfde gestage rustige tempo doorgaan. Alsof t ze geen moeite kost. Fascinerende dieren zijn het!!
Na een uurtje schommelen stopte Lilou. Hij ging hout sprokkelen voor het vuur voor de avond. Hij en zijn Tsjatan sleepten flinke takken naar de kleine karavaan. Uiteindelijk werden ze op de tweede zitplek bij mij achterop geknoopt. Het hout was niet heel erg zwaar. Het enige was dat als we wat tussen t struikgewas door gingen het nu een best kabaal maakte, de uitstekende stokken door het struikgewas.
Uiteindelijk, na in totaal een uur of twee lopen, kwamen we aan op de plek waar we zouden overnachten. De 4x4wheel chauffeur, Hassim, was er al. We stapten van onze kamelen af en konden even de benen strekken. Foto's nemen van de zandduinen, de geitenhoeder die er toevallig liep en alle andere dingen die we de moeite waard vonden.
Inmiddels waren Hassim Lilou en Tsjatan al begonnen met het klaar maken van de maaltijd. Hassim had intussen een paar biertjes gehaald ergens. De maaltijd werd bereid op en houtvuurtje en wat zeer smakelijk! Voor de touristen was het eten minder spicy gemaakt. En eerst moesten de gasten eten daarna gingen ze zelf pas aan de maaltijd. De avond werd afgesloten met een kampvuurtje. Af en toe begonnen Lilou, Hassim en Tsjatan te zingen. Gelukkig spraken zowel Lilou als Hassim een beetje Engels, dus werd er ook nog gewoon gepraat, tot het echt begon af te koelen en we naar bed gingen.

Op het moment dat ik dit schrijf lig ik in een soort leger-slaapzak. Een matras, laken, deken en kussen. Links van me een kampvuur en Marco. Aan de andere kant van het kampvuur liggen Tsjatan en Lilou. Tegenover me ligt Benjamin. Rechts van me een zandduin. Boven me de sterren en een maan. Op nog wat gepraat van de kamelenman en zijn hulpje na en t geblaf van de hond van de kamelenman na, is het stil, doodstil. Heel bijzonder, zo stil. Geen dieren, geen auto's, of ander geluid. Alleen maar stilte....en een een belletje van een van de kamelen. En ondanks dat iedereen nu in zijn slaapzak ligt, en het eigenlijk tijd is om te gaan slapen, voel ik daar nog niet zo veel voor. Eigenlijk wil ik geen moment hiervan missen!
.....wees voorzichtig met wat je wenst....

Geschreven door Vakantie2019