Gisteravond midden in de nacht aangekomen met de trein in Bikaner. Was nog wel even een dingetje, want de Indiase spoorwegen lijkt zich aan geen enkel vooroordeel te houden: in plaats van 00.30 uur aan te komen op Bikaner, stonden we plotseling om 00.06 al op het station. Enige verwarring dus. In ieder geval bij ons. De Indiërs bleven onverstoorbaar. Ook de man die we wakker maakten (hij had verteld dat hij er in Bikaner uit moest) keek rustig om zich heen en nam alle tijd om zijn spullen te pakken. Wij waren met een paar tellen al op het station. En, heerlijk, het was niet koud! Géén vochtige kilte zoals in Amritsar. Niet zo raar natuurlijk als je bedenkt dat Bikaner midden in de woestijn ligt. Bij het verlaten van het station stonden er gelijk een heleboel tuc-tuc chauffeurs klaar om ons weg te brengen. Aan een hadden we genoeg. Dus t was kiezen en even kort over de prijs onderhandelen. Met een bloedvaart scheurde hij door de stille en lege straten van Bikaner. Net voor elke verkeersdrempel goed op de rem en weer vol gas door, tot aan onze Haveli.

Vanochtend voor het eerst weer gedoucht. Wat een luxe. Gisteravond was ons al verteld dat het warme water er alleen 'ochtends zou zijn. En dat was er dan ook. Het was nog net niet dat t spoelwater zwart was, maar we voelden ons beduidend beter na t douchen. Nog een beetje in een euforische stemming besloten we om ook maar in het hotel te ontbijten. Niet een cracker en een slok water, maar een heus ontbijt, aan een tafel met stoelen. Marco ging voor een indiaas ontbijt met dipsausjes. Ik was wat conservatiever in mijn keus met toast met marmelade een verse fruitsalade en Engelse thee met melk. Pure verwennerij vandaag. Net als de vuile was, die we bij de receptie konden inleveren, en met een dag gewassen en gestreken terug krijgen.

We beginnen weer in een goed reisritme te komen; zodra we ergens aan komen, eerst de reis naar de volgende bestemming regelen en dan genieten van de lokale activiteiten. Dus de treinkaartjes voor Jaisalmer eerst maar es regelen, ondanks dat we nog een weekeinde in Bikaner zullen zitten. We hielden een tuc-tuc aan die ons naar een van de stations bracht, namelijk degene waar we de kaartjes voor Jaisalmer konden kopen. Blijkt dus niet op elk station te kunnen. Achter een loket zaten 2 dames die allervriendelijkst ons in het redelijk verstaanbaar Engels te woord stonden. En hier zag ik voor het eerst een Indische met een heus wiebelhoofd praten. Zo leuk om te zien, en je mag gewoon ongegeneerd kijken! T was jammer dat ze maar weinig tekst had. Zij verwees ons naar een ander loket, waar we ons doopceel weer moesten invullen en vervolgens de tickets konden betalen. Met de reis voor maandag weer op zak, gingen we de oude stad in.
Naast de gebruikelijke drukte en chaos en stank (ik ben gelukkig nog aardig verkouden merk ik) die we in Amritsar hadden gezien, zagen we ook duidelijke verschillen. Véél meer gebruik van dieren (ossen, paarden, kamelen), overal liepen, stonden en lagen koeien. En ook de bebouwing is al heel erg anders. Het gaf mij een beetje de sfeer zoals 1000 en 1 nacht bedoelt zal zijn, maar dan zonder t zoetsappige roze van Walt Disney erbij.

Marco had voor de vakantie geen tijd meer gehad om naar de kapper te gaan, maar gelukkig waren hier kappers genoeg. Vol goede moed nam hij plaats in een kappersstoel. Hij kreeg een enorme lap om zich heen gedrapeerd en en toen ging de kapper los. Marco's haar werd besprenkeld met een soort rozenwater en vervolgens begon de barbier als een bezetene te kloppen op zijn hoofd, links, rechts, voorhoofd. Ik kon t kloppen buiten op de stoep horen. Daarna ging hij als of t een slapstick film was als een razende aan t knippen. Nou was t haar behoorlijk lang, dus ook met dit tempo kon er nog weinig mis gaan. Maar, eerlijk is eerlijk, hij verstond zijn vak wel. Want aan t eind was t haar netjes egaal kort geknipt, en nog in model ook. Tot slot mocht de baard van vier dagen er ook af en daarna werd er weer om t hardst geklopt over het hele gezicht. Dit keer werden ook de kin en wangen niet vergeten. Binnen 10 minuten stond er een hele nieuwe Marco op staat.
In de Lonly Planet stond dat verdwalen op een van de bazars in Bikaner een belofte was....helaas, dat is ons dan weer niet gelukt. We verdwaalden niet. We dwaalden er wel een tijdje rond: smalle straatjes, waarbij aan weerskanten van alles is uitgestald. Vooral heel veel. Links, rechts en boven je is van alles aan koopwaar te zien. En om de weg te vinden moet je goed uitkijken, anders stap je op allerlei spullen. De winkeltjes waren amper groter dan 2-2 meter. En op een smal looppaadje na, was alles vol gestouwd. Uiteindelijk kwamen we weer terug in de toeterende, tuc-tuc rijdende chaotische wereld. Aangezien de kamelenmarkt morgen pas van start zou gaan, wilden we vandaag het fort in het centrum van de stad bezoeken. Een enorm groot bakstenen fort dat volledig omheind is met een grote muur. We liepen er omheen om de ingang te vinden. Die hebben we niet gevonden. Toen we de Lonly Planet er nog een keer op na sloegen, nadat we in bijna 2 uur om het hele fort heen waren gelopen, bleek dat een dag in de week het fort gesloten is: donderdags. En 11 februari is een donderdag....
Het avondeten hebben we in het hotel gedaan, comfortabel op het dakterras, zittend, genietend van den Indiase curry en een chicken tikka massala en een mineraal watertje. (Mineraal water bij gebrek aan een biertje.)

Geschreven door Vakantie2019