Ze zeggen dat je van ons malariamedicijn Malarone ook waandenkbeelden kunt krijgen. Dus wat is echt en wat niet? De mangojam bij het ontbijt komt dus echt uit India. Foei hotelmanager, met zoveel mango's uit eigen land. We worden bij vertrek echt uitgeklapt door de Fransen. Vandaag 60 km naar Manga, de finishplaats van de eerste etappe van de Tour de Faso. Fietsen gaat goed. Bij Franca dan. Bij mij spelen de luchtwegen wat op en ik kan net aanklampen. Bij onze laatste stop bijgekletst met een groepje jongeren. Ze kunnen zich nog geen brommer veroorloven al kost die maar ca.€650,-. Sommige "functionarissen" krijgen er een, een soort leasebrommer van de zaak. In elk geval stikt het ervan net zoals de namaak Shell en Total tankstations waarbij tweetaktbenzine per literfles wordt verkocht. Compleet nieuwe business. De finishaankonding zien we nog op de weg geschilderd staan. Geen opblaasbogen hier. Maar wel al enkele km's voor de stad. Als we er zijn snappen we waarom. De hele wegenstructuur in de stad staat op zijn kop. Nieuwe riolering, nieuwe doorgaande weg, nieuwe stadsparallelwegen, alles wordt tegelijk aangelegd. En tijdens de verbouwing blijft de winkel gewoon open. We stappen het eerste grote hotel binnen en krijgen op voorhand 25% korting op de kamerprijs van €15,-. Dat klinkt verdacht. Dat klopt, in het donker moeten we onze kamer zoeken. Er is een fase uitgevallen. Dat betekent ook geen water. Normaal staat er een vat water maar blijkbaar hadden ze er hier (hotel, 80 kamers, 2 bezet) ook niet op gerekend. De monteur is onderweg. We besluiten om in de stad wat te gaan eten. In het schemerdonker gaan we op zoek naar het centrum. Www.maps.me is onze gids. Uiteindelijk komen we bij een standbeeld op een rotonde, inmiddels zijn wij en het standbeeld overdekt met cm's stof. Een gevonden restaurant ziet er binnen en buiten niet uit. Inmiddels gloeien de vuurtjes onder de kookpotten en bewegen zich tientallen schimmen, te voet, op brommers en in auto's door de mist, het stof en de rook door het centrum. Een waar inferno. Denken we te zien. Over een pas gesproeide hechtlaag, afgedekt met wat gravel op de doorgaande weg vinden we uiteindelijk in het donker ons hotel terug. En ze willen zelfs nog koken voor ons. De stroom is weer gemaakt. Een klamboe is volgens hen niet nodig. Zelfs de muggen zijn gevlucht. Fantastische mensen, dat personeel.

Geschreven door Sjef.en.franca.zijn.weg