Alle dagen zondag, dat is het gevoel waarmee we terug kijken op deze vakantie. En niet alleen omdat we élke dag zon hadden. De laatste dag gebruiken we om de fietsen in te pakken. We hadden al een beetje thuisgevoel door de Brabantia pedaalemmer in de badkamer. Nu krijgen we ook nog de aanbouw van het riad die nog afgewerkt moet worden voor het inpakken van de fietsen. Om half twaalf klaar voor een laatste rondje Marrakech. Toch nog nieuwe straatjes in de buurt. Druk met toeristen en mensen díe van alles van je willen. Ook met goede bedoelingen maar vanwege waarschuwingen en ervaringen zien we bijna iedereen de boot afhouden. De goede lijden onder de kwade. Nog even geluncht in een banketbakkerij, samen met ongeveer 1000 wespen, die verder met rust worden gelaten en keurig bij de zoetigheid blijven. De afgesproken taxi en het karremannetje laten op zich wachten. Ook de sleutel van de achteruitgang waarbij al onze spullen staan blijkt zoek. Dan maar alles door de voordeur en uiteindelijk toch op de afgesproken tijd op het vliegveld. Daar blijkt de scan voor de fietsen weer te klein (of de fietsen te groot) maar met wat ondersteuning van koffers van derden lukt het net om ze er schuin doorheen te krijgen. Dan nog 5(!) controles met wachtrijen zodat we meteen kunnen instappen. Waar díe rijen al niet goed voor zijn.
De grote verschillen maken Marokko zo aantrekkelijk. Sneeuwtoppen en woestijnen, de kou en de hitte, veel wind tegen en wind mee, de inspanning en het voldaan gevoel, schapen en ezels, het platteland en de grote steden, de kleding: sober en chique, kleurig en saai. En natuurlijk de café's met mannen en de souks vol vrouwen. En de lekkere koffie en de heerlijke thee marrocain met veel suiker. Dat wordt weer lang afkicken.

Geschreven door Sjef.en.franca.zijn.weg