Wat ons hier (en ook ergens in Duitsland) opvalt: je moet hier nog heel vaak met contant geld betalen. Het Duitse woord bargeldlos is hier in de meeste gewone winkels en cafés nog helemaal niet in zwang. Wat een verschil met België, waar ik bargeldlos door het leven stap.
Vanmorgen weer een fietstocht gemaakt door een wondermooi landschap, met slechts hier en daar een boerderij en een meanderende beek. De bergen op de achtergrond blijven wel dezelfde, maar toch telkens weer vanuit een ander perspectief. Je krijgt er niet genoeg van, ook al is dat moeilijk—eigenlijk niet mogelijk—om op foto vast te leggen. De inlandse veestapel neemt soms exotische vachtjes aan.
Op ons zonverwarmde terras allebei Maggie O’Farrells This Must Be the Place gelezen op een 22e maart. Ook dat is toch wel ongewoon. Ja, ook hier is er Klimawandel. Maar Maggie is in ieder geval meer dan de moeite waard.
Langs kleine weggetjes met de auto naar Kempten. We wandelen over de rivier de Iller naar de Altstadt en bezoeken er de Sint-Lorenzbasiliek. Rococo, rococoër, rococoost. Kan natuurlijk niet, maar toch ziet die kerk er zo uit. Daarna zijn we net op tijd om de fürstäbtliche Residenz te bezoeken. Het adjectief laat zich moeilijk vertalen, maar loopt wat gelijk met prins-bisschoppelijk. Zou vorst-abtelijk kunnen? Het is het eerste barokke katholieke klooster dat na de Dertigjarige Oorlog—waarbij Duitsland gedecimeerd was—bij onze oosterburen werd opgericht. We waren er vorige keer al geweest, maar je kunt er wel tien keer komen en nog niet alles gezien hebben. Stucfiguren, voeten die uit schilderijen komen, prachtige grisailles—noem het maar op en je vindt het hier. Van religieuze bescheidenheid is absoluut geen sprake. Van oogverblindende schoonheid daarentegen wel.
Extra: we zijn de enige twee bezoekers op de uitsluitend geleide bezoeken en krijgen dus een privérondleiding van een gepassioneerde gids. Als je ooit in Kempten komt, ga kijken, want het is echt meer dan de moeite waard.
En dan is het theatertijd. Wat hebben we genoten van Die Dreigroschenoper! Een klassieke opvoering met knipoogjes naar het heden (Make Soho Great Again). In tegenstelling tot de Courage in de Bourla werd het publiek hier als vierde wand wél uitgenodigd om mee na te denken. In Antwerpen probeerde men het episch theater te “ont-episeren”, hier deed men Bertolt Brecht alle eer aan, ook al is deze Driestuiversopera uit 1928 meer een sprookje in de vorm van een soort nepopera. Ik voelde me terug in de eerste kandidatuur aan de KULAK, jaargang 1974-75.
Und der Haifisch, der hat Zähne,
und die Zähne sieht man nicht.
Und Macheath, der hat ein Messer,
doch das Messer sieht man nicht.
Het zijn zinnen die in mijn geheugen gebrand zijn.
Tevreden naar huis voor onze laatste nacht in Seeg.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee