Bedankt, Herman, voor de uitvoerige uitleg in verband met het boeddhisme. Niks aan toe te voegen uiteraard. Misschien toch een detail. Er is één geloof dat helemaal niemand wil bekeren, het joodse geloof. In tegendeel zelfs, je kunt alleen maar jood zijn als je een joodse moeder hebt.
Vroeger, echt veel vroeger, kregen we een dag verlof voor het feest van de dynastie. De vrije dag werd afgeschaft, ik vermoed ten tijde van de oliecrisis. De dynastie is gebleven. Het is wel de officiële feestdag van de Duitstalige gemeenschap.
Hier is het echter wel degelijk feest. De vijfde dag van het lichtfeest, meteen de allerlaatste. Het is de dag van de broers, waarbij zussen blijkbaar een geschenk aan de broers geven. Op deze dag dragen de mensen een andere tikha, bestaande uit zeven kleuren. Het is mooi om te zien hoe zelfs kleine meisjes voor hun broer(tje) zorgen. Maar tegelijkertijd denk ik dat het natuurlijk een soort voorloper van patriarchaal gedrag is dat vanaf kleinsaf aan wordt ingeprent. Of zoek ik het nu te ver? Nu, bij mij zou dat wel leuk geweest zijn, aangezien ik vier zussen heb, en geen broers.
Het is toch weer vijf uur bus tot onze volgende post: Chitwan National Park. En je vraagt je af hoe het mogelijk is dat de Nepalezen erin slagen om gewoon meer dan honderd kilometer weg klaar te maken voor een nieuwe bestrating, maar voor geen meter nieuwe asfalt zorgen. Organisatorisch klopt het van geen kanten, dus wordt het hotsen en botsen. Uren aan één stuk. De streek wordt duidelijk havelozer en armer aan de bebouwing te zien. Op plaatsen is er ook meer vervuiling. Vooral plastiek. Ondanks pogingen en waarschuwingen om hier iets aan te doen. Maar dan kom Brecht weer om het hoekje kijken: Erst das Fressen und dann die Moral. De mensen zitten en hangen wat rond. Lijkt wat vreemd, maar het is natuurlijk een feestdag.
Uiteindelijk komen we op onze bestemming. Een soort wildlife resort met zwembad. Dat komt uitstekend van pas om even te bekomen van de lange rit. En ons klaar te maken voor toch alweer een boeiende dag.
We bezoeken eerst een Tharudorpje waar een plaatselijke gids wat uitleg heeft over deze indigenous people (zijn woorden!). Het waren en zijn vooral boeren. De zeden is toch wel veranderd. Geen gearrangeerde huwelijken meer en de obligate tattoos op amen, schouders en benen hoeven ook niet meer. Volkeren die het vroeger uit traditie deden haken hier af, terwijl net in de rest van de wereld het steeds meer gebeurt. En een, ik wil geen vlinder op mijn schouder, laat staan een prins Albert. Ondertussen bij de Tharu ook minder kinderen, één à twee, waarvan de meesten wegtrekken om in Kathmandu te studeren. Tenminste, als ze geld en brains genoeg hebben. Het bijhorende museumpje geeft een inkijk op de materialen die vroeger in de gemeenschap werden gebruikt en zijn daarmee een doorslag van wat onze traditionele heemkundige musea bieden. Allen is de context hier anders.
We rijden en wandelen verder in het Chitwan National Park. Tot aan de rivier. Waar aan de overkant een oversized krokodil op ons ligt te wachten. De beesten zijn echter voor morgen. Bij de wandeling naar huis zien we nog een spontane dans- en muziekgroep met speciale koperen instrumenten. Een soort grote hoorn met een speciaal geluid.
’s Avonds zijn we deelgenoot van een show die ons traditionele dansen brengt. Wie mijn vroegere blogs heeft gelezen, weet dat ik zeer kritisch tegenover dergelijk dingen sta. Vooral wegens het showen van een verleden dat niet meer bestaat, maar vaak toch als nog altijd bestaande wordt opgevoerd. Maar dit optreden kon me wel bekoren. Het ging waarschijnlijk om moderne creaties die aan oudere gebruiken refereerden. Tenminste, dat denk ik, want van het Engels van de commentaarstem verstond ik geen 10%. Maar het ensemble danste enthousiast en de choreografie was uitstekend. En de zaal die haast volledig gevuld was met Nepalezen was al even dolenthousiast en liet dat ook duidelijk merken. Iedereen gelukkig dus en meer hoeft dat niet te zijn.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee