Hier bin ich geboren und laufe durch die Straßen, de tekst van Haus am See (Peter Fox) speelt vandaag meermaals door mijn gedachten. Ooit zou Boeddha hier in Lumbini door de straten hebben kunnen lopen.
De lange rit gisteren hierheen bracht ons uit het absolute hooggebergte (Pokhara – 800 m & Sarangkot – 1600 m) naar het lagergelegen Lumbini, dat slechts 60 m boven de zeespiegel is. De weg leidde langs kloven, watervallen, passen, dalen, hangbruggen van wel 200 m lang, rivieren en afgronden over vaak slecht wegen naar de geboorteplaats van Boeddha. En toch ging het gisteren vrij vlot, alle verhoudingen in acht genomen. De laagvlakte rond Lumbini toont een areaal aan rijstvelden. Dit is waarschijnlijk voor een groot deel de rijstschuur van dit land. We zien overigens overal rook, omdat de boeren de restanten van de rijststengels aan het verbranden zijn. De inwoners zijn hier overigens veel donkerder van huidskleur. We zitten hier dan ook vrij dicht tegen de grens met India.
Lumbini is de geboorteplaats van Siddharta, aka Boeddha. Neen, ik ga niet het boeddhisme beschrijven, want daarvoor hebben we Wikipedia om een snelle introductie te hebben. Maar misschien moet ik Hermann Hesse nog eens ter hand nemen. Onze goeie gids – de beste tot nu toe, zowel inhoudelijk als wat zijn Engels betreft – vertelde honderduit, maar onmogelijk te herhalen zonder fouten te maken in deze wirwar van namen en stromingen. Toch is voor mij de essentie van zijn verhaal dat je binnen het boeddhisme twee belangrijke stromingen hebt. De ene stroming ziet Boeddha als een leermeester die de weg wijst naar kennis en zelfkennis, want zijn naam betekent zoveel als knowledge. In Nepal is dit de stroming die duidelijk de bovenhand haalt. Boeddha als goeroe. De andere stroming ziet de man als (een) god die je moet aanbidden omwille van zijn goddelijke status. Deze vorm vind je onder andere in China. Onze gids is zelf areligieus, maar wel degelijk heel beslagen en neigt naar de eerste stroming van zelfonderzoek zonder daarom boeddhist te zijn. Hij vertelt het leven van Boeddha en enkele medereizigers stellen algauw terecht gelijkenissen vast met onder andere het christendom. Zelfs wat betreft de geboorte van onze vriend. Verder zou dat ook niet zo abnormaal mogen zijn, want alle godsdiensten zouden toch moeten streven naar harmonie en goedheid. Toch heb ik met opzet de vorige zin in de voorwaardelijke wijze gezet, want er is hier wel een heel groot verschil tussen theorie en praktijk. Modder gooien heeft geen enkele zin, want door de eeuwen heen hebben zo goed als alle grote godsdienst elkaar bekampt. Ik heb de indruk, maar weet dat niet zeker, dat natuurgodsdiensten en geloof in voorouderlijk geloof (dus ook aluk to dolo bij de Toraja) veel minder in die categorie thuishoren. En net die worden dan als heidense godsdiensten afgeschilderd. Maar zoals gezegd, het is slechts een indruk van mij en ik kan er ver naast zitten.
We bezoeken eerst de plaats waar Siddharta zou zijn geboren, een wit gebouw midden een oase van groen, De Mayadevitempel. Met een witte steen die als merkteken dienstdoet. Foto’s nemen is verboden, maar het commerciële aspect is niet ver weg in dat gebouw, want errond liggen werkelijk duizenden en duizenden biljetten. Deze bedevaartsplaats wordt ook in groten getale bezocht door Indiërs. Zoals gezegd, India is vlakbij.
We rijden van tempel naar tempel met een tuktuk, een van die typisch Aziatische voertuigjes. Echt een hele rij tempels, want elk land waar er boeddhisme is, heeft hier zijn tempel. Vroeger vaak nog pedaalaangedreven, nu meestal elektrisch. Tot en met Duitsland. Ook Frankrijk is aanwezig. De ene tempel is al indrukwekkender dan de andere. We bezoeken achtereenvolgens de Cambodjaanse, de Thaise, de Duitse, de Chinese, de Nepalese en de Koreaanse tempel. Het zijn er maar enkele van de grote hoeveelheid tempels op dit immense domein. Toch is er bijvoorbeeld geen Indonesische tempel, terwijl er in Indonesië meer dan twee miljoen boeddhisten leven en Borobudur een van de grootste stupa’s ter wereld is.
Vaak herken je aan de stijl het land dat de tempel heeft gebouwd. En uiteraard heb je in elke tempel een uitvoering van Boeddha. De Duitse tempel heeft nochtans – voor mij althans – niets Duits. Die tempel heeft echter wel een fantastische mooie muurschilderij van het levenswiel. Het lijkt wel een fresco en de figuren en manier van schilderen doen me denken aan zowel Bosch, als Bruegel en het Lam Gods. Met overvloedige fotografie als gevolg.
In de Chinese tempel was een monnik aan het bidden, maar hij stopte ons gebed om ons allemaal een geluksdragertje te bezorgen. De man had een heel vriendelijk gezicht en was gelukkig om dit met ons te mogen delen.
Van geduld gesproken. Ook nu weer was het koekenbak. ’s Middags heel snel besteld, precies een uur en een kwartier later kregen we onze maaltijd. Onze mantra’s hebben duidelijk niet geholpen, onze chakra’s geven weinig energie. Maar geduld is en blijft een schone deugd.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee