Maandag, 15 mei 2023 – “van mijn melk”
Deze dag was werkelijk even vol als mijn hoofd nu. Zoveel mooie dingen, zoveel informatie. Dat moet even wachten voor een kort verslag van iets waar ik tot nu nog altijd niet goed van ben. Ik denk dat ik een stukje van de onderkant van de Oezbeekse maatschappij “live” heb meegemaakt. Het heeft waarschijnlijk niet meer dan een halve minuut, hooguit een minuut geduurd.
Met een vijftal mensen gaan we even weg van de groep voor een toiletstop. Op onze terugweg horen we plots geschreeuw. Een mannen- en een vrouwenstem trekken onze aandacht. Duidelijk een soort hoogoplopende ruzie. We kijken naar de overkant van de straat en zien twee mannen en een vrouw trekken en duwen in een uitgang aan de zijkant van een hotel via een haagje. Het duidelijke geruzie neemt in ieder geval in geroep en getier toe. Het gaat om jonge mensen, geen kinderen. De vrouw draagt – voor zover ik me kan herinneren – geen sluier. De vrouw wordt met geweld een soort dolmus (taxi, zo’n kleine camionette) ingesleurd die onmiddellijk snel wegrijdt.
Zoals gezegd, dit heeft hooguit een dikke halve minuut geduurd, reageren of een foto nemen van de nummerplaat of er zelfs naar toelopen aan een vrij brede straat met druk verkeer zou zelfs niet gelukt zijn. Maar in ieder geval, ik voelde me compleet “van de plank”. Zo brutaal en zo plots. En ik vraag me zelfs af of ik iets had kunnen doen.
Was dit een ontvoering? Of een vorm van huiselijk geweld? Moeilijk te zeggen. Op die reportage van de zijderoute met Ruben Terlou had ik zoiets gezien, maar dat bleek in Kirgizië te zijn. Ik kan het in ieder geval moeilijk plaatsen, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit al een dergelijke vorm van geweld heb gezien. Ik aarzel om het te schrijven, maar het leek wel iets uit een detectiveserie op televisie. En eerlijk gezegd, ik ben er nog altijd niet goed van. “Van mijn melk”, zoals dat dan heet.
Wat een schril contrast met al het mooie en het goede dat ik hier de voorbije dagen in Oezbekistan heb mogen ervaren.
Slechts één foto: de plaats delict (of crime scene, zoals dat in de Engelse series heet).
Ik mag hopen dat dit niet het beeld zal worden dat bij mij van Oezbekistan zal blijven hangen, want dit is verder echt wel een fantastisch land. Het doet wat met een mens.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee