Het is vandaag wapenstilstand. In de voorbije jaren sinds 2014 leidde ik in Kontich de herinneringsplechtigheid. Dat ik het niet meer doe, heeft niks met deze reis te maken, maar met feit dat het stilletjes aan de omgekeerde wereld werd. In een normale situatie ondersteunen de vrijwilligers een officiële dienst, in casu de gemeente. Maar geleidelijk aan lijkt het alsof de gemeente de vrijwilligers ondersteunt. Ik heb dat altijd met veel overtuiging gedaan omdat ik het zinvol vond. En ook altijd en beetje als eerbetoon aan mijn vader die op het einde van de achttiendaagse als 20-jarige soldaat zwaar werd getroffen. Maar trop is te veel, dus heb ik de stekker eruit getrokken. Ik rij nu rond in het wondermooie Nepal en ik mis ook Bruno Dewever die gisterenavond over de collaboratie kwam spreken. Ik had hem zelf twee jaar geleden nog uitgenodigd. Misschien is het wel eens tijd dat alle vrijwilligers op alle niveaus en in alle gebieden eens een week zouden beslissen om niets te doen. Al was het maar om aan te tonen wat ze allemaal doen en hoe alles in het honderd zou lopen zonder hun belangeloze inzet. Tekens weer en iedere dag opnieuw. Ik denk hier in de eerste plaats aan de zorgsector.
Nog even een rechtzetting van gisteren. Onze veiligheidsman moet zestien uur per dag paraat staan voor zijn karig loon. Zijn werkweek duurt zes weken en als compensatie krijgt hij kost en inwoon. Maar hij heeft een job.
Ondertussen hotsen en botsen we op weg van Kathmandu naar Pokhara, maar we hebben al een heerlijk stukje Nepal achter de rug. Waarschijnlijk het meest bekende. Daarvoor moesten we deze morgen wel al om halfvijf opstaan. Voor gepensioneerden is dat nog onmenselijk vroeger dan voor andere mensen. Maar we zijn met een vliegtuig langs het Himalayagebergte gevlogen, langs al die majestueuze achtduizenders die met sneeuw bedekt zijn.
Lantang, Lhotse en andere bekende namen passeren letterlijk de revue, maar het is uiteindelijk Mount Everest die de show steelt, want met zijn 8848,86 m is hij nu eenmaal de hoogste. De Nepalezen noemen hem overigens Sagarmatha. Hij is makkelijk te onderscheiden van de andere bergen door zijn driehoekige vorm. Het is een majestueuze en indrukwekkende bergketen. Er langs vliegen geeft je toch een immens gevoel van nietigheid tegenover de overweldigende natuur. Het is dan ook absoluut de moeite om eens vroeger op te staan. En het geeft ook een indruk over hoe onherbergzaam deze bergstreek wel is met sneeuwtoppen die glinsteren in de zon. Blij dat ik het eens heb gezien.
Na ontbijt uiteindelijk de bus op naar Pokhara. Tweehonderd kilometer verder, maar de voorspelling is tien uur rijden. Ik herhaal, tien uur. Dat betekent effectief een gemiddelde van twintig per uur. Ik heb al veel op slechte wegen gereden en had zelfs het voorrecht om met een Lada Niva in de bossen van het Wit-Russische oerbos van Naliboki te mogen rijden, maar wat we hier onder de wielen krijgen, tart gewoon alle verbeelding. Een totaal kapotte weg met zeer diepe putten. De enige weg – ironisch genoeg highway genoemd – die west met oost verbindt, is een transportcatastrofe. Een oneindige reeks van veel te zwaar beladen vrachtwagens rijden de weg helemaal kapot en herleiden wat waarschijnlijk ooit een asfaltweg is geweest tot een zandpiste, waar je van de ene kant naar de andere wordt geslingerd. Hier en daar zijn werkzaamheden aan de gang die het geheel nog erger maken en een tekst tikken op vele plaatsen onmogelijk. De weg is bovendien smal en gaat op plaatsen heel steil naar beneden langs adembenemende afgronden. Toch voor iemand die afgrondvrees heeft. Zoals ik dus. Over de rivier die in het dal loopt, heb je ook lange hangbruggen van minstens honderd meter. Echt happig ben ik daar ook niet op.
Ondertussen vorderen we langzaam. We zien rafting op de toch wel snelstromende rivier. Veel rijstbouw, veel bananenplanten en andere soorten fruit en groente. En vooral een nieuw soort boom: de grijze boom. Door het stof van de piste zien alle bomen er grijs uit, de groene blaadjes zitten compleet onder het grijze spul. En ondertussen halen de vans en sommige camions ons in zoals je alleen maar kunt zien in reportages van Vranckx.
Op de velden wordt rijst geoogst, gedorst en gewand. Naarmate we vorderen, wordt het steeds armoediger. En de weg wordt ook steeds slechter. In die mate zelfs dat – voor je het weet – je een h typt in plaats van een g, want je wordt werkelijk heen en weer geschud. Als West-Vlaming moet ik dus dubbel opletten. Beter zelf zeggen, dan dat die voorzet wordt binnengekopt.
Voilà, we zijn aangekomen. Tien uur later. En morgen weer om halfvijf op. De zonsopgang in Pokhara roept. Dus nu even stop. De foto's zijn haast allemaal genomen van achter een raam: vliegtuig of bus. Dus andere kwaliteit.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee