Onze driedaagse tocht zit er alweer op. We zijn er het alledrie over eens dat de Saar-Hunsrück-Steig een absolute topper is die perfect naast de Eifelsteig thuishoort. Misschien is hij wat minder lastig in zijn totaliteit, maar hij biedt zoveel afwisseling in landschappen met vaak idyllische vergezichten. Ook de rust en de stilte van de streek maakten het een feest voor ons trekkershart, waardoor de rugzak soms minder zwaar woog. Ook al blijft het een gedoe om die 3,5 kg CPAP mee te sleuren.
Op die drie dagen hebben we geen tien trekkers gezien, het waren er eerder vijf, denk ik. Vandaag dan wel weer wat dagwandelaars die vanuit het stuwmeer een bewegwijzerde wandeling maakten. Maar ook dat viel reuze mee. Trouwens de bewegwijzering voor de Steig is optimaal. Als we al eens twintig meter omliepen, was het gewoon omdat we niet hadden opgelet. En met ons boekje en de fantastische app Komoot was dat altijd heel snel weer rechtgezet.
Vandaag hebben we net geen zesentwintig kilometer gestapt, de etappes drie en vier. Behoorlijk veel, maar je moet ook weten dat na etappe drie in Britten er gewoon geen slaapplaats is. We zijn langs twee dorpjes gepasseerd, waar er behalve een kerk en wat huizen niks is. Zelfs geen Tante-Emma-Laden. Dat is overigens het mooie Duitse woord voor een kruidenier om de hoek. Zeg nu nog eens dat Duits een harde taal is. Hoe zou dat nu kunnen in een taal die zoveel romantische dichters en componisten heeft voortgebracht? Neen, niet alle Duitsers spreken zoals Goebbels of Dolf. Absoluut niet. En neen, ik vind Frans geen mooie taal, ook al ben ik geboren op een boogscheut van de Franse grens, ergens tussen Kortrijk en Lauwe. En neen, Engelse liedjesteksten zijn niet beter. Luister anders maar eens naar She loves you van The Beatles en oordeel dan zelf.
Nu wel behoorlijk moe, of in het West-Vlaams “rattekitof”. Moet toch nog eens de oorsprong hiervan opzoeken.
Op ons pad vandaag geleerd dat de geschiedenis van Saarland blijkbaar niet altijd gelijkliep met die van Duitsland. Na de Eerste Wereldoorlog voer Saarland een aparte koers en leek zelfs wat op weg om een tweede Luxemburg te worden, maar werd tenslotte toch ingelijfd onder het NS-regime. Langs het pad stonden in ieder geval grensstenen met aan de ene kant een S en aan de andere kant een D. Voor mij was dat nieuw.
Onderweg veel open plekken en gevelde bomen. Het hout is hier goud en de letterzetter knaagt er ondertussen op los.
Onze aankomstplaats Losheim am Stausee heeft wel wat te bieden voor de waterliefhebbers en lijkt in de zomer wel een paradijs. Maar ons zegt het niet zoveel, ondanks de feesten voor het twintigjarig bestaan van de stuwdam. Het feest zal zonder ons moeten. Misschien een andere keer. Vroeg onder de wol, sorry het donsdeken. En morgen richting Belgien. Terug naar (de zorg voor) Mie die blijkbaar ook vier leuke dagen in Breskens heeft gehad.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee