We zijn vertrokken. Onze jaarlijkse driedaagse trektochten langs een Duitse Steig. Vorig jaar hebben we met ons drietal de Eifelsteig beëindigd. Van Kornelimünster (Aachen) tot Trier. Elk jaar drie etappes door de Eifel. Met vaak pittige stukken. Zeker met de rugzak. Trier was een mooi eindpunt met museumbezoeken en een fantastisch concert in de Basilika als orgelpunt. In het bijzijn van onze vrouwen die ons daar vervoegden.
Trier is ook altijd de stad die me aan onze trouwreis doet denken. In augustus 1977 stapten we als jong koppeltje naar het station in Antwerpen dat toen nog door afbraak werd bedreigd. We wilden met een NMBS-arrangement voor drie dagen naar Trier. Goedkoop en dus nog passend voor ons studentenbudget. “Twee keer drie dagen Trier, meneer”. Het antwoord was heel eenvoudig: “Da goa nie goan, he menier”. Ah neen, je moest zo’n arrangement op voorhand bestellen. Dus terug naar ons flatje op Linkeroever en daar “gehoneymoond”. Uiteindelijk zijn we er toch nog geraakt. Ik herinner me zelfs nog de superromantische roman die ik toen heb gelezen. 1984 van George Orwell!!! Nog ruim zeven jaar voor de uiteindelijke datum. En het fantastische orgelconcert dat we toen in de Basilika hoorden. We zijn 47 jaar verder nu.
Onze vrouwen zijn naar Breskens nu. Ik heb Mie voor vier dagen overgelaten aan de verzorging van de andere vrouwen nu, inclusief haar veertien dagen oude, maar toch wel nieuwe knie. Ze is in goede handen voor haar verdere revalidatie. Maar ik moest haar wel los laten.
Wij zetten ondertussen koers naar Losheim am See, het eindpunt van onze tocht dit jaar. Daar gaan we de auto afzetten om vervolgens met de bus naar ons beginpunt te trekken. Perl, een dorpje in Saarland op het Drielandenpunt Duitsland-Groothertogdom-Frankrijk. De etappes zijn op deze Hunsrück-Saarland-Steig minder evenwichtig verdeeld, zodat we ineens vier etappes van telkens 20-25 km op drie dagen zullen doen. Maar voorlopig staan we zo goed als stil in Brussel.
Met de auto tot op ons eindpunt in Losheim gereden. Daar werden we ontvangen door Frau Weber. Normaal gezien moesten we van hieruit dan haast twee uur met de bus naar ons startpunt, maar zij heeft ons met de wagen gebracht. Zalig.
Woont nu naast haar vroegere boerderij met veestapel. Helpt nog haar nichtje die heeft overgenomen en lijkt een heel aangename gastvrouw. Daar eindigt zondag onze tocht.
Nu in Perl een wandeling gemaakt en tot aan het startpunt van de Steig gestapt. En meteen ook de grens overgestoken naar Luxemburg en het piepkleine dorpje met de wereldberoemde naam Schengen. Europamuseum bezocht en een Hefeweizen gedronken buiten Duitsland. Maar met zicht op! De Moezel vormt hier de grens, 2 km verder ligt Frankrijk. Een gebied met veel geschiedenis en veel grenswisselingen, maar nu open grenzen. Zo hoort het ook. Maar het is niet evident, gezien de huidige tijden.
Werd gisteren nog eens duidelijk tijdens het gesprek met Björn Rzoska, Bruno Dewever en Bart Somers over Björns boek Gedeelde grond. Moderator was Filip Feyten. Wat nu zo evident lijkt, is het niet. Vrede mag dan verworven zijn, we moeten ervoor blijven strijden. Bruno was erg scherp voor Israël. Het misbruik van de holocaust toont aan dat de geschiedenis zich op een wrede manier kan herhalen. Ik sta helemaal achter zijn woorden.
Zigeunerschnitzel om de avond af te sluiten en verder in Alkibiades lezen. Heel toepasselijk eigenlijk. En morgen stappen we naar Hellendorf.
Jetzt gibt’s nur Ruhe.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee