Is dit het aards paradijs? We zitten op 1500 meter hoogte. Vanop ons terras hebben we een schitterend uitzicht op de Himalaya. Het is vijf uur. Binnen een half uur gaat de zon onder, maar ondertussen veranderen Daulaghiri en de andere bergen steeds lichtjes van kleur. Het witte van de sneeuw krijgt een roze gloed. Ze steken hoog boven het dal en het dichtere lage gebergte uit. Als merktekens in de blauwe lucht. Het is onmogelijk niet telkens opnieuw dit wondermooie vergezicht te fotograferen. Nu steekt allen nog de Daulaghiri er bovenuit, de andere verdwijnen stilletjes in de avondnevel en de invallende duisternis. Hoe mooi kan het zijn. Morgenochtend worden we wakker met zicht op die bergketen … vanuit ons bed. Het is haast niet echt. Zo mooi.
Een mooie afsluiter van een dag die toch weer de moeite was. Onze eerste stop was de Unescosite van Changu. De geschiedenis gaat terug tot de derde eeuw toen Vishnu hier verbleef en uiteindelijk ook hier weer aanbeden wordt door zowel hindoes als door boeddhisten. Het blijft, maar door elkaar lopen. Het heiligdom ligt op een heuvel en de tempel zou één van de oudste in Nepal zijn. En de verering gaat terug op een legende van een koejongen die uit onwetendheid een champakboom had omgehakt en een ketting van vervloekingen uitlokt. Uiteindelijk komt alles goed en wordt Vishnu hier vereerd. De tempel ligt bovenaan het mooie dorpje. Helemaal gerestaureerd na de aardbeving van 2015 en geschilderd zoals het vroeger ooit moet geweest zijn.
In een winkeltje langs de weg zie ik een houten afbeelding van een swastika in een Davidster. Zo lijkt het toch. Een vreemde combinatie, maar de twee hebben niets te maken met Hitler of de joden en zijn gelukssymbolen bij de hindoes. Verkeerd gebruik en mogelijke accaparatie zorgen ervoor dat de oorspronkelijke betekenis voor ons is verloren gegaan.
Het hoofddoel van de dag is het stadje Bhaktapur. Dat is gewoon een museum op zich. Het staat vol met tempels, beelden en andere gebouwen met een hoge cultureel erfgoedwaarde. Maar tegelijkertijd is het erg om zien hoe de aardbeving van 2015 hier heeft toegeslagen. Heel wat gebouwen zijn heropgebouwd of gerestaureerd, maar er is ook nog veel puin, zoals op de foto’s duidelijk te zien is. De werkzaamheden zijn duidelijk aan de gang. Naar onze normen heel primitief. Een gewone emmer wordt met een soort modder – duidelijk geen mortel – gevuld en met een katrol omhoog gehesen. De stellingen zijn een combinatie van wat wij kennen en bamboe die bij ons zeker zouden worden afgekeurd. Maar de huizen van de bewoners zijn vaak nog in erbarmelijke staat. Wat muurtjes met golfplaten als dak, nu acht jaar na datum. Je ziet de scheuren nog in de muren en heel veel gebouwen worden nog onderstut met houten balken. Ik vrees dat de gewone mensen geen geldelijke of andere ondersteuning krijgen. In tegenstelling tot de gebouwen die onder Unescobescherming staan. Maar toch is de veerkracht van de Nepalese bevolking bewonderenswaardig.
In Bhaktapur heb je een viertal squares die omzoomd worden door tempels die nooit een doorslag zijn van elkaar, maar uiteraard toch telkens weer dezelfde religieuze thema’s hebben. Vishnu, Shiva, Hanuman en de andere usual suspects duiken telkens weer op. Ook een aantal mooie beelden van Garuda. Die interesseert mij toch net iets meer omdat deze arend een symbool van Indonesië is. Hij is zelfs de naam van hun nationale luchtvaartmaatschappij geworden. Maar als mythologisch wezen is hij eerder een expeditiebedrijf. Garuda beschermt Vishnu en transporteert hem op een veilige manier. 
         Garuda brengt me meteen bij de vele vogels die ik hier hoor fluiten. Neen, aan mij is geen ornitholoog verloren gegaan, maar het is wel leuk om met site Merlin te kijken wat je hebt gehoord. Vogels zoals de blauwkeel-baardvogel, de zwartkopwielewaal of de roodoorbuulbuul passeren de revue. 
Heel mooi zijn verder de andere, niet-religieuze gebouwen, zoals het paleis met de vijfenvijftig ramen of het koninklijke zwembad met de majestueuze cobrabeelden. Allemaal heel indrukwekkend. Een van de gebouwen wordt zelfs door militairen beschermd, foto’ nemen mag daar niet. Bhaktapur is in ieder geval een juweeltje dat bij volledige heropbouw een keizerlijk deel van de Nepalese kroon uitmaakt.
We rijden de bergen in en arriveren tenslotte in Dhulihel, het hotel met het fantastische uitzicht op de Himalayaketen. Als we in onze keuken in Kontich door het raam kijken, zien we ook groen, maar hier is het net iets spectaculairder. Cannot wait to see dawn.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee