Een tweetal dagen geleden een kort gesprekje met een Spanjaard die een Catalaan bleek te zijn en me met aandrang vroeg om toch maar zorg te dragen voor Carles Puigdemont. Ik heb beloofd dat ik mijn best zal doen. Mijn voorstel voor gesprekken rond amnestie in Spanje zijn daartoe een eerste aanzet ….
            Vandaag niet veel gedaan. Wat gelezen, wat geslapen, wat rondgehangen. En in de namiddag een heerlijke massage. Deep tissue. En deze avond afscheid genomen van de groep die straks terug naar België vertrekt. 
            Deze morgen vertrokken voor onze vierdaagse trekking zonder Mie. Gisteren serieuze kniepijn. IJs, medicatie en een uitvoerige controle door Tensing, de zoon van Jo Logghe. Hij is kinesist en raadde een dagje rust aan. Zij is met de jeep dan naar onze eerste stop gereden. Wij zijn vertrokken met Bhuan, gepromoveerd van begeleider naar gids en van de Limbugroep, en twee dragers. De 17-jarige zoon en de 23-jarige neef van Bhuan. Zij dragen elk een tas met ons gerief via een soort hoofdband, net zoals we hier de vrouwen enorme takkenbossen hebben zien dragen. Het is hier blijkbaar een gewone vorm van transport waarmee ze tot 25 kg dragen en je toch je handen vrijhoudt. Ze hebben allebei nog geen school. Een van hen zal proberen om Gurkha te worden, een soldaat in het Britse leger voor speciale opdrachten. Elk jaar worden 270 Nepalezen uitverkoren uit duizenden aanvragen. Ze zijn een onderdeel van het Britse leger
            Onze trekking vandaag is maar een goede elf kilometer en eigenlijk niet meer dan een wandeling in de Ardennen. Gelijkenis: we lopen door bossen en de weg loopt gelijkmatig op. Hier en daar is er een shortcut die netiets steiler is. Verschillen: mensen komen met hun moto’s de bergen af en zetten hun motor uit. Oude vrouwtjes stappen hier wel erg snel op schoentjes die niet meer dan stoffen sloefjes lijken. We passeren door enkele echt armoedige en waarschijnlijk ook arme gehuchtjes. We stoppen aan een soort make-shift restaurantje waar voor ons een vegetarian fried noodles wordg gekookt in een keukentje dat eerder op een soort werklokaal voor ambachtslui lijkt. Maar de noedels zijn gewoon lekker.
            Onderweg stoppen we ook bij een schooltje waar 3-4-jarigen buiten op een grote deken met hun leerkrachten rekenoefeningen maken. Op die leeftijd doen ze dingen die bij ons nog niet aan de orde zijn. Vreemd als je ziet en hoort dat het onderwijs hier nog altijd ondermaats is.
            We komen aan in het hotel The Terraces (terracesresort.com). Mie wacht ons op. Het is een poepchic hotel met alles erop en eraan. Minstens twee tot drie klassen beter dan alle plaatsen waar we tot nu toe verbleven. Het is een gezamenlijk project van de drie zonen van Jo Logghe. Erg leuk om hier te verblijven. Er is overigens net een huwelijksfeest van een Amerikaan met een Nepalese aan de gang. Een erg chique bedoening.
            Voor de zonsondergang gaan we naar de heliparkplaats. En alweer is het een fantastische belevenis. Ook al is er meer bewolking dan de vorige dagen. Maar dat is gecombineerd met een mooi uitzicht op Bhaktapur. 
            Klaar voor bed nu, want de trekking voor morgen houdt misschien een iets pittiger pad in. En hopelijk houdt de knie van Mie het.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee