Zes jaar geleden in Kornelimünster (bij Aachen) gestart met de Eifelsteig. Elk jaar - met COVID-19-uitzondering - drie etappes gestapt. Een uiterst mooie tocht van zo'n 320 km in totaal. Niet elke etappe heeft evenveel te bieden, maar het geheel is een echte aanrader.

Voor onze laatste drie etappes vertrokken we in Himmerod. Een heel mooie abdij in een fantastische omgeving. Die cisterciënzers wisten waar het mooi was, op dat gebied moeten ze voor Maria niet onderdoen. Geen idee hoeveel paters en broeders er nog zijn. Maar slapen kun je er wel. Het is een soort (jeugd)hotel geworden. In tamelijk primitieve kamertjes, maar voor rugzaktoeristen is dat uiteraard geen probleem. Net als die heerlijke Schnitzel bij Monica. Niet in het frituurvet, maar in de pan, zoals het echt hoort.

De eerste tocht in de regen is wondermooi. Ondanks de regen. We volgen vanaf Himmerod de Salm, nu een riviertje, maar tijdens het Jahrhunderthochwasser van 2021 een kolkende stroom die ook hier alles op enkele uren tijd veranderde in een catastrofe. Normaal gezien zouden we in Bruch moeten overnachten, maar ook hier steken de overstromingen er een stokje voor, want heel wat Gasthöfe zijn ermee opgehouden. Dus moeten we vijf km verder tot in Gladbach. Na 27,5 km komen we bij Frau Kronauer aan. Ze kijkt nogal zuur. Eigenlijk was ze ons vergeten. Maar uiteindelijk kunnen we ook hier op ons kamertje. De Benediktiner Hefeweizen zorgt in ieder geval voor de juiste tonaliteit van onze vermoeide stapspieren. Dit is toch wel een van de mooiste stukjes van de Steig, maar een beetje zon had wel gemogen.
En voor wie denkt dat in Duitsland alles beter geregeld is dan in België: op duidelijk overstromingsgebied zijn ze toch bezig aan een nieuwe verkaveling. Kaum zu glauben.

Van Gladbach gaat het naar Kordel, waar we deze keer na 26 km bij Frau Reichert terechtkunnen. Dit is duidelijk een warmere gastvrouw die ons Duitse goulash serveert. Met Hefe natuurlijk. En een Schnaps. De tocht zelf is niet zo spannend. Misschien wel de minste tocht van het hele traject, want we stappen de hele tijd door nogal saaie dennenbossen. Maar wat is saai, als je in Kontich woont? Frau Reichert onderhoudt ons over plaatselijke gebruiken (en uiteraard over Driekoningen en CMB) en vertelt over de vreselijke gevolgen van de overstromingen. Als je net gerenoveerde slagerij helemaal onderloopt en je bent in de vijftig, dan neem je het verzekeringsgeld en houdt ermee op.

Ongeveer 22 km zijn we verwijderd van ons einddoel: de oudste stad van Duitsland, het mooie Trier. Toch nog een addertje onder het gras. Ik heb wat last van "afgrondvrees" op een pad vlak naast een ... afgrond. Neemt wel wat toe. De leeftijd? Ja, ook de leeftijd, maar tegelijkertijd die vreemde vorm van hoogtevrees. Ik begrijp niet dat ik vroeger zomaar in de dakgoot rondliep ... De tocht zelf is verder weer een stuk mooier. Ook al omwille van het mooie weer en de gulle zon. We passeren Burg Rammstein en bezoeken de grot, waarin Genoveva van Brabant zou hebben geschuild. In totaal meer dan 70 km door bossen en erg kleine dorpjes, zeg maar wijken, en dan zie je plots Trier aan je voeten. Een stad van meer dan 100.000 inwoners. We zijn terug in de werkelijkheid van alledag.
Trier herinnert me aan mijn tijd op Sint-Ritacollege, dus voor 1985. Ik ben toen een drietal keer met leerlingen op stap geweest in Trier. Mooie en leuke herinneringen. Een leerling die achter een schilderij in het museum een schakelaar had gevonden, waardoor plots alle verlichting uitviel. Of een fout bij de spoorwegen, zodat ik met een groep leerlingen in het station van Aarlen moest blijven (proberen te) slapen. Alle ouders en de school verwittigen. En dat in pre-gsm-tijden! Met de vroegste trein naar huis. De leerlingen kregen vrijaf, maar Bibi moest lesgeven. Vermoedelijk meer zombie dan leerkracht. Ik herinner me wat stoïsch onderwijs, al wandelend rond het voetbalveld van het college in een moedige poging om wakker te blijven.

In Trier afgesproken met onze echtgenoten. En het weerzien (weerzien klinkt wat melodramatisch na niet meer dan drie dagen) vraagt natuurlijk naar een Hefe op een zonnig terras aan de Stockmarkt. We worden bedwelmd door de geuren van de vele waterpijpen die rondom ons worden "gezogen". Arabische sfeer op een Duits pleintje. Kan alleen maar uit onze neus verdreven worden door een Grauer Burgunder in het aloude restaurant Domstein.

Op zaterdag een Stadtrundgang. Kan makkelijk in Trier, want alles is op loopafstand: de Porta Nigra, de dom, de O.L.V.-kerk, de Basilika, het uitstekend bewaarde amfitheater. Het is aangenaam vertoeven. En ook nu weer: het Rheinisches Landesmuseum is overweldigend. Gewoon te veel om op één middag allemaal in je op te nemen. En meteen ook een bewijs dat 15 km traag stappen, een museum bezoeken en rondslenteren veel vermoeiender is dan 25 km met een rugzak van 15 kg door de bossen te stappen.

In de zomer van 1977 kwamen Ann en ik hier op trouwreis (voor de Antwerpenaars huwelijksreis). Precies evenveel jaren na de Millenniumwende zijn we hier weer. Toen waren we hier met de trein. De NMBS bood reispakketjes aan en wij, arme studenten, stapten naar het station met ons valiesje. We moesten onverrichter zake terugkeren, want zo'n reis moet je bestellen. Die eerste dagen van onze honeymoon hebben we dan maar op ons flatje op Linkeroever doorgebracht. Maar we zijn er uiteindelijk toch geraakt. Ik herinner me nog dat ik toen het uitermate romantische boek 1984 van Orwell heb gelezen. Geschikte literatuur voor een huwelijksreis ... En bovendien nog zeven jaar voor de magische datum.
Maar wat we ons nog het meest herinneren, is het fantastische orgelconcert dat we toen in de Basilika hebben beleefd. En guess what, er was opnieuw zo'n concert op het splinternieuwe enorme orgel (qua omvang en qua kwaliteit). Martin Bambauer is een gelauwerd organist en leidt ons door zes eeuwen orgelgeschiedenis. Het is vrij koud in de evangelische grote kerk zonder verwarming. Gelukkig ligt er op de banken een soort matje met stekker, zodat we lekker een warme "poep" hebben. En verder is het een Augenweide voor het oor. Ik weet het, dit is een contradictio in terminis, maar bij deze man is het ook fantastisch om zijn handen- en vooral voetenspel te zien. Fenomenaal. Puur genieten dus. En een fantastische en nostalgische afsluiting van de Eifelsteig.

Plan voor 2024: Saar-Hunsrück-Steig.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee