(voor de volharders: de foto's worden in de loop van het weekend aan de vorige etappes toegevoegd)

Met de fiets enkel naar de winkel op de "rustdag" in Breskens. Meer hoeft niet.
Verder alleen lezen: de laatste bladzijden van The Salt Path (toch wel een aanrader), een wandeling in de Waterdunen (een prachtig natuurreservaat) en de deconfiture van Pogacar.
En Jansons frestelse om de dag te besluiten. Zoek het menu gerust op, een heerlijke Zweedse maaltijd verzekerd. Ongeveer het enige dat ik goed kan klaarmaken en geleerd heb van Frank (cfr. infra).

Op deze allerlaatste dag fietsen we terug naar Kontich. De laatste 95 km. En je raadt het nooit, maar jawel, de wind is zo goed als gaan liggen. Het lijkt echt wel een complot. Nu ja, geen wind is nog altijd beter dan tegenwind. Toch halen we een gemiddelde van meer dan 20 km per uur.
We stoppen even in Zelzate. Nog nooit was ik daar gestopt, altijd wel gepasseerd op weg naar zee of Brugge. Je merkt aan alles dat dit een arbeidersgemeente is. Doet me wat aan Willebroek denken. Het is overigens de enige gemeente waar de pvda mee in het bestuur zit.
Van daaruit gaat het op de F41 in een rechte lijn naar Antwerpen met een laatste stop in Zwijndrecht. Toch roept die gemeente eerder onzalige geachten bij mij op. Hier ben ik vorig jaar met de fiets op 31 juli op een tractorsluis (voor de Nederlanders een broodje) gereden met een aantal gebroken en gekneusde ribben tot gevolg die me een maand aan de zetel hebben gekluisterd en me onder andere mijn reis naar Indonesië hebben gekost. Maar dat was toen. Nu is anders.
En dan de laatste kilometers naar de Jan-Baptist Reykerslaan. Daar stond alles nog recht.

En zo zit de Grensroute, of ook de Dodendraadroute, er op. Na precies 718 km. Via Kontich naar Leuven en Welkenraedt en dan via de grens (misschien wel vijftig keer overschreden) tot in Breskens en uiteindelijk terug naar Kontich. De cirkel is rond.
In het volgende nummer van Volkskunde komt er een bijdrage van Luc Devoldere (een jeugdvriend en vroegere directeur van Ons Erfdeel) over de canon. Hij bespreekt een mogelijke gezamenlijke canon van Noord en Zuid. In dit geval zou de dodendraad een perfect venster zijn geweest. Want het is een venster dat ons scheidt (door de draad), maar ook verbindt (eveneens door de draad). Er blijft de hopelijk gewettigde hoop dat er nooit nog zo'n onzinnige scheiding tussen de beide landen komt, los van het feit of je nu voor of tegen een hereniging zou zijn. En een gezamenlijke canon van de Nederlanden heeft echt wel zin.

Gisterenavond nog mijn goeie vriend Frank bezocht en zonder dat ik het echt echt besefte afscheid genomen. Deze morgen is hij in familiekring ingeslapen. Hij lijkt wel op mij gewacht te hebben.
Min ven Frank, jij hebt de hele tijd met me meegefietst. Farvel och kanske vi ses.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee