De NMBS is altijd een beetje (te veel) reizen. Ik dacht dat dit een monopolie van onze nationale spoorwegen was, maar dat blijkt niet. Ook Turkish Airlines is in dat bedje ziek. De boarding duurt oneindig lang. Geen idee waarom. En wanneer het vliegtuig moet opstijgen krijgen we de melding dat ze teruggaan omdat het taxiën te lang heeft geduurd en dat ze moeten "refuelen" Met andere woorden, twee en een halfuur vertraging and we thank you for your understanding. Alsof ik er iets van begrijp.
Lang onderweg dus, in totaal één etmaal plus een uur. We komen aan in volslagen duisternis. Tussen zes en zeven knippen ze hier dag in dag uit het licht uit.
Gelezen. De Humo. In vijf jaar niet meer gelezen en ik vrees dat het weer vijf jaar zal duren. Interviews met bekende Vlamingen die ik niet ken. En ik beken, dat ligt volledig aan mij. En interviews die precies een doorslag zijn van wat jaren geleden al werd gezegd. Of word ik oud?
Het filmaanbod interesseert me niet, maar wel genoten van Georg Friedrich Händel, terwijl ik Anjet Daanje (Het lied van ooievaar en dromedaris) heb gelezen en ervan genoten. Altijd al een Brontë-fan geweest en zeker van Emilys Wuthering Heights. De eerste roman die ik als zestienjarige in het Engels heb gelezen en die prof. Henri (alias Ritje) Vandermoeren in de eerste kan aan de KULAK, wat mij betreft althans, niet kapot geanalyseerd kreeg. Mochten ze mij vragen om één boek mee te nemen naar een onbewoond eiland, wel ik denk dat het ons Emily uit Haworth (Yorkshire) zou zijn. Bovendien prachtig bezongen door Kate Bush.
Landen in Jakarta voert me altijd terug naar 1993, mijn eerste reis naar de gordel van smaragd. De geur van kretek en de hevige verliefdheid op dit land-continent die niet overgaat. En neen, dit is geen onbewoond eiland, met zijn 280 miljoen inwoners of daaromtrent. Ik voel die tropische warmte. Zo anders als bij ons.
Mijn metgezel Chris kijkt zijn ogen uit naar het verkeer van de luchthaven naar ons hotel. Drie rijvakken? Geen probleem voor vier auto's en een vijfde die er zich probeert tussen te wurmen.
In ons hotel de eerste "echte" nasi goreng kampung met een Bintang. Het is te zeggen de Bintang was "habis" = op, dus Heineken. Verdomme, toch. Moeten we er nu weer zo snel aan herinnerd worden dat dit een Nederlandse kolonie was?
Het is één uur in de nacht van 1 op 2 september. Hier is Ann, alias Mie, al verjaard. In België nog niet. Jullie zijn vijf uur achterop. Ik bel dus morgen. En doe nu de gordijntjes dicht.
Selamat tidur.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee