(Gisteren per ongeluk tweemaal op knop verzenden gedrukt voor het verslag. Was uiteraard niet de bedoeling.)

De weergoden waren ons vandaag absoluut gunstig gezind. Geen wind, geen regen, de zon en een aangename temperatuur, alles wat nodig is om er een goede stapdag van te maken. En dat was uiteindelijk ook zo. Een heerlijke dag. Deze keer wel met een spectaculair vergezicht, maar verder een voortzetting van gisteren. Het begon wel met een inkorting van drie kilometer, omdat wie niet rond het militair domein (Schutzgebiet) mochten, maar er op een asfaltweg langs moesten stappen. Maar eens voorbij dat domein met alle soorten bunkerachtige garages en dergelijke werden we alweer verwend met prachtige uitzichten op glooiende dalen, waarvan sommige zo mooi in het geel.
En hier geef ik onmiddellijk Joris gelijk die me vroeg of het lijnzaad was. Neen, inderdaad niet, het gaat om koolzaadvelden in al hun gele pracht. Ik ben wel van Marke (Kortrijk) en herinner me nog heel goed de kapelletjes vlas in het dorp en de bijhorende stank, maar een botanicus is aan mij echt niet verloren gegaan. Mijn makkers wezen me tijdens wandeling op wollige sneeuwbal, maar terwijl ik dit tik ben ik het haast weer vergeten. Bloemen, struiken, hagen en bomen. Als benaming is dat voldoende voor mij. Neen, ik ken geen beuk uit een eik. En neen, ik ben daar niet bepaald trots op, maar zo is het nu eenmaal. Idem dito voor vogels. Ik laat ze maar kwintelieren en verder zal het me een zorg wezen of het nu om een zwartkop dan wel een tjiftjaf gaat. Dus, Joris, je hebt je vrouw niks wijsgemaakt.
Het glooiende landschap biedt ondertussen weer een enorme afwisseling die het tot nu toe onbekende stukje Duitsland alweer in al zijn mooiheid presenteert. Ik weet het, voor velen is dit land een “no go”, maar Deutschland - en hier dus Saarland - heeft zoveel te bieden aan natuur en cultuur, dat het zonde is om daar - zoals zoveel dingen in dit land - denigrerend over te doen. Neen, ze eten hier niet uitsluitend worst. En neen, de humor is hier niet enkel flauw. En neen, muziek is niet enkel schuhplattelnde Oberbayernmuziek. Maar je moet je er wel willen voor openstellen. En neen, het is daarom niet Deutschland über alles, maar het is voor niet-kenners toch eens het proberen waard.
Onze tocht voert ons naar Orscholz en naar de Saarschleife. Echt spectaculair, vooral omdat we via het Baumwipfelpfad over meer dan twee kilometer helemaal naar boven stappen en vandaar een fantastisch uitzicht hebben op de Saar. Mijn afgrondvrees zorgt wel voor een wat onzekere stap, maar het loont toch de moeite om door te zetten en de natuurpracht van de Saar in hoefijzervorm te zien. Ook al is het met lichtjes knikkende knieën.
De Goethekenners zullen natuurlijk gemerkt hebben dat er iets is met de titel. Het moet natuurlijk Gipfeln zijn, maar aangezien er hier geen bergtoppen zijn en we boven de boomkruinen (Wipfel) uitstaken, leek me een kleine ingreep op het gedicht van Johann Wolfgang wel kunnen.
Ondertussen op een infobord gelezen dat ook de Duitsers er moeten aan geloven en foute vertalingen van het Engels maken. Neen, legend is niet altijd, en zelfs meestal niet, legende, maar sage. Nu, ik heb daarover al genoeg gezaagd, dus ik ga dat niet opnieuw doen, maar een sage is een sage en een legende is een legende, en een sage is geen legende. Punt uit.
Over het foute drankje Lumumba wil ik het zelfs niet hebben.
Daarna in een langgerekte afdaling naar het stadje Mettlach, gekend van Villeroy und Boch. Een goed hotelletje met lekker eten en een flesje wijn en de vermoeidheid van de tocht is zo vergeten.
Nog een gesprekje met een Duits-Tsjechisch gezin en de herinnering aan mijn gedeelde restaurantbezoek met Vaclav Havel, vooraleer we ons ter bedstee begeven om uit die rusten voor de pièce de resistence morgen.
Mocht je zin hebben, lees hieronder “Afscheid aan Vaclav Havel” dat ik bij zijn overlijden in 2011 heb geschreven.

Begin de jaren negentig gingen de laatstejaars van expeditie op uitstap naar Praag. We laten even in het midden of dat een studiereis dan wel een inleefreis was. In ieder geval, de muur was toen al gevallen, maar Praag was nog de hoofdstad van Tsjecho-Slowakije.
Er is veel veranderd sinds die tijd:

• Praag is nu de hoofdstad van Tsjechië;
• de laatstejaars zitten nu in het derde jaar en niet in het tweede jaar;
• expeditie heet nu LOM, het woordje expeditie is allang naar de lommerd;
• Sint-Lodewijk is nu Karel de Grote-Hogeschool Antwerpen geworden;
• een begeleidend collega is met pensioen, een andere stopt dit jaar;
• uitstappen zijn nu streng gereglementeerde studiereizen;
• je hebt geen paspoort meer nodig voor Praag;
• maar je kunt er nog altijd niet met euro betalen.

We sliepen met onze bende in het Unitas hotel, het vroegere hoofdkwartier van de Tsjecho-Slovaakse geheime politie. Een van de kamers diende in die periode als cel voor Vaclav Havel. Je kunt nog altijd die kamer boeken.

Voor de begeleidende “bende van vier” (Eddy Kockx, Gerd Wils, Walter Devoecht en ondergetekende) was Havel een lichtbaken in de duistere oostbloktijden. We herinnerden ons nog levendig de beelden van de Praagse lente van 1968, we hadden “De ondraaglijke lichtheid van het bestaan” van Milan Kundera (een aanrader) gelezen en gezien. M.a.w. we genoten van de Becherovka en het fantastische Praag.

Op een middag besloten we met de kabelbaan de Petriniheuvel te bezoeken en halverwege uit te stappen om te eten in het Nebozízek Restaurant. Van daar heb je een fantastisch uitzicht op de gouden stad.
We waren de enige klanten. Maar niet voor lang. Plots kwamen er twee lijfwachten (zo zagen ze er echt uit) het restaurant binnen en na wat gebazel met de eigenaars werd het restaurant gesloten. Kort daarna stapten Vaclav Havel en een vrouw (met hond) het restaurant binnen. In de vele artikelen die nu over hem verschijnen, spreekt men over zijn jarenlange trouwe partner, maar volgens de lijfwachten was dit een (van zijn vele?) geliefde(s). We hebben hem er niet op aangesproken. Wat later kwam zijn dochter binnen. Het was erg gezellig aan onze tafel. En het was erg gezellig aan hun tafel.

Moesten we hem om een handtekening vragen? Of hem even aanspreken? Het zou leuk zijn geweest, maar we waren ons waarschijnlijk niet bewust van dit historische moment. Dus we deden geen van beide. Nu is het een mooie herinnering bij de dood van een goede auteur, een (naïeve) staatsman, een ongelofelijke idealist en een man die voor Oost-Europa toch mee het verschil heeft betekend.

Vaarwel, Vaclav Havel. Vaarwel, kortstondige disgenoot.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee