Onze laatste dag op Rhodos. Het heeft de afgelopen nacht verschrikkelijk geonweerd. Bliksem en heel luide donderslagen losten elkaar logisch af. Dat beloofde niet veel goeds voor vandaag, maar uiteindelijk viel het toch nog mee.
Ik ben ongehoorzaam geweest. In een klein kerkje vlak bij ons hotel toch een foto genomen van Het Laatste Avondmaal, ondanks het verbod van de vrouw die het mooie kerkje “bewaakte”. Nu moet ik wel voor een aflaat gaan. Als boetedoening heb ik me in ieder geval laten scheren. Voilà, opgelost, en ik kan netjes naar huis.
Een korte wandeling nog in de namiddag, maar de kerk die we willen bezoeken is potdicht. Voor die aflaat ga ik duidelijk andere wegen moeten bewandelen, tenzij dit een teken is. Dan maar even het casino binnengestapt. Mannen en vrouwen die verveeld op de knopjes drukken en hun verslaving de vrije loop laten. Niet aan mij besteed.
De rest van de dag gelezen. “De rafels van Rusland” van Dirk Tieleman is uit. Wie een neutraal en objectief boek wil lezen over de geschiedenis van de Sovjet-Unie en het Rusland van Poetin, moet dit boek absoluut lezen. Wat valt er te verwachten van de toekomst in de "rafelstaten" van het vroegere Rusland? Dit boek zou wel eens verplichte literatuur kunnen worden voor al wie zich in zijn studies met dit onderwerp wil bezighouden. In dit boek beschrijft hij ook de ontvoeringsscène die ik heb meegemaakt in Oezbekistan (zie foto), anderhalf jaar geleden. Onderaan dit verslag vind je mijn weergave van die dag. Dat is zoiets waar ik nog af en toe aan terugdenk. Was het huiselijk geweld of een echte ontvoering voor een gedwongen huwelijk?
Heerlijk toch, zo eens te kunnen doorlezen. Nu volgt Marc Buelens met zijn boek over Trump.
Voilà, het zit erop. Het waren mooie en toch weer leerrijke dagen in Rhodos en Asia Minor. Vannacht om half vier op, want we vliegen om zeven uur. Onmenselijk vroeg. Dus ik sluit de boeken voor deze reis hier en leg ze neer.
Bedankt voor het lezen en de reacties.
Bedankt aan medereizigers Gerda en Anita.
Tot nog eens.


Maandag, 15 mei 2023 – “van mijn melk”
Deze dag was werkelijk even vol als mijn hoofd nu. Zoveel mooie dingen, zoveel informatie. Dat moet even wachten voor een kort verslag van iets waar ik tot nu nog altijd niet goed van ben. Ik denk dat ik een stukje van de onderkant van de Oezbeekse maatschappij “live” heb meegemaakt. Het heeft waarschijnlijk niet meer dan een halve minuut, hooguit een minuut geduurd.
Met een vijftal mensen gaan we even weg van de groep voor een toiletstop. Op onze terugweg horen we plots geschreeuw. Een mannen- en een vrouwenstem trekken onze aandacht. Duidelijk een soort hoogoplopende ruzie. We kijken naar de overkant van de straat en zien twee mannen en een vrouw trekken en duwen in een uitgang aan de zijkant van een hotel via een haagje. Het duidelijke geruzie neemt in ieder geval in geroep en getier toe. Het gaat om jonge mensen, geen kinderen. De vrouw draagt – voor zover ik me kan herinneren – geen sluier. De vrouw wordt met geweld een soort dolmuş (taxi, zo’n kleine camionette) ingesleurd die onmiddellijk snel wegrijdt.
Zoals gezegd, dit heeft hooguit een dikke halve minuut geduurd, reageren of een foto nemen van de nummerplaat of er zelfs naar toelopen aan een vrij brede straat met druk verkeer zou zelfs niet gelukt zijn. Maar in ieder geval, ik voelde me compleet “van de plank”. Zo brutaal en zo plots. En ik vraag me zelfs af of ik iets had kunnen doen.
Was dit een ontvoering? Of een vorm van huiselijk geweld? Moeilijk te zeggen. Op die reportage van de zijderoute met Ruben Terlou had ik zoiets gezien, maar dat bleek in Kirgizië te zijn. Ik kan het in ieder geval moeilijk plaatsen, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit al een dergelijke vorm van geweld heb gezien. Ik aarzel om het te schrijven, maar het leek wel iets uit een detectiveserie op televisie. En eerlijk gezegd, ik ben er nog altijd niet goed van. “Van mijn melk”, zoals dat dan heet.
Wat een schril contrast met al het mooie en het goede dat ik hier de voorbije dagen in Oezbekistan heb mogen ervaren. Ik mag hopen dat dit niet het beeld zal worden dat bij mij van Oezbekistan zal blijven hangen, want dit is verder echt wel een fantastisch land. Het doet wat met een mens.

Geschreven door Paul.gaat.op.reis.en.neemt.mee